Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ένα ταξίδι με τον...Κίτσο στην Αφρική



Θεσσαλονίκη - Σοφία Παπαδοπούλου

Όταν ο Στέργιος Γκόγκος και ο πιστός δίτροχος φίλος του, ο ...Κίτσος, συνάντησαν την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου "γεννήθηκαν" οι "Worldvespa", που ταξιδεύουν ανά τον πλανήτη πάνω σε δυο ρόδες με σκοπό να μην σταματήσουν, αν δεν δουν και την πιο απομακρυσμένη γωνιά της γης! Στιγμές από το μεγάλο ταξίδι τους στην Αφρική κατέγραψαν, όχι απλώς στον "χάρτη" του μυαλού και της ψυχής τους, αλλά και στο βιβλίο "Ρύζι & Χώμα", που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

"Κάθε σημαντική απόφαση στη ζωή έρχεται τη μέρα που ξυπνάς και δεν μπορείς να πεις άλλα ψέματα στον εαυτό σου. Τη στιγμή εκείνη καταλαβαίνεις πως πρέπει να βρεις τον τρόπο να εκφράσεις με δημιουργία ό,τι έχεις μέσα σου, γιατί αλλιώς θα πνιγείς. Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι στην Αφρική, έτσι ξεκίνησε και το 'Ρύζι & Χώμα'. Η ιστορία του ταξιδιού μας, που στην πορεία έγινε η ιστορία της ζωής μας, μετουσιώθηκε σε λέξεις και χαρτί και εικόνα κι ανοίγοντας την ψυχή μας, φτιάξαμε τούτο δω το βιβλίο. Το αγαπήσαμε σαν παιδί μας και το μοιραζόμαστε μαζί σας" γράφουν ο Στέργιος και η Αλεξάνδρα και μας καλούν να περιδιαβούμε τους δρόμους της Αφρικής "...με τη διεισδυτική ματιά και την ανυπόκριτη γραφή" τους.

"Είμαστε ο Στέργιος και η Αλεξάνδρα και γυρνάμε τον κόσμο ταξιδεύοντας πάνω σε μια Vespa PX200" συστήνονται και αφηγούνται πώς έγιναν συνοδοιπόροι σ' αυτό το μεγάλο ταξίδι: "Η ιστορία μας ξεκίνησε το 2013 τελείως ξεχωριστά, αφού τότε ακόμη δε γνωριζόμασταν. Για διαφορετικούς λόγους και με άλλα σχέδια ο καθένας, φύγαμε απ΄ την Ελλάδα. Μοναδικό κοινό μας στοιχείο, η κοινωνικοοικονομική κρίση που από τότε έπληττε τη χώρα και που είχε επηρεάσει τις ζωές μας. Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά τυχαία στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και λίγο καιρό μετά, ξεκινήσαμε ένα 'δοκιμαστικό' στη Νότια Αφρική και το Λεσότο. Η Vespa κατάφερε να σηκώσει τα καινούρια βάρη κι εμείς ανακαλύψαμε πως είμαστε 'δυνατή' ομάδα! Από τότε (Δεκέμβριος, 2014) ταξιδεύουμε μαζί".

Τα κατορθώματα του Στέργιου και της Αλεξάνδρας, που συχνά "ταξίδεψαν" και μέσα από τις σελίδες του Τύπου (έντυπου και ηλεκτρονικού), ήρθε η στιγμή που έγιναν βιβλίο. Ένα βιβλίο που, όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Στέργιος Γκόγκος, βασίζεται σε όλες τις ιστορίες του ταξιδιού και διανθίζεται με διάφορες σκέψεις και πιο προσωπικά στοιχεία από την Αφρική. Πρόκειται, όπως λέει, για ένα βιβλίο που "έχει πολύ λιγότερες πληροφορίες ταξιδιωτικές και πολύ περισσότερα συναισθήματα και σκέψεις από την όλη εμπειρία".

Όλες οι χώρες, όλοι οι σταθμοί από τους οποίους περάσαν ο Στέργιος και η Αλεξάνδρα "ξεπηδούν" μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου. "Είναι αυτόνομες ιστοριούλες, οι οποίες ενώνονται μεταξύ τους χρονολογικά και ολοκληρώνουν την εικόνα του ταξιδιού και ό,τι μας άφησε τους 15 αυτούς μήνες" λένε.

Στο βιβλίο υπάρχουν αναφορές σε δύσκολες στιγμές του ταξιδιού αλλά και σε πολλές ευχάριστες, ενώ, όπως σπεύδει να διευκρινίσει ο Στέργιος, "ποτέ μέσα σ' αυτούς τους 15 μήνες δεν συνέβη κάτι κακό, δεν μας έκλεψαν, δεν χάσαμε ούτε ένα ευρώ, δεν μας άγγιξε κανένας".

Υπήρξαν, ωστόσο, στιγμές, που ένιωσαν ...περίεργα, κυρίως στη Νιγηρία. "Ένα χαρακτηριστικό συμβάν είναι μια στιγμή που νόμιζα ότι πέφτω θύμα απαγωγής από αστυνομικούς. Ήταν μια πολυσύνθετη κατάσταση, για την οποία προσπαθούμε κι εμείς να καταλήξουμε κάπου. Μάλλον ο κόσμος φοβόταν πολύ περισσότερο από εμάς. Στη Νιγηρία δεν υπήρχε καν ο όρος τουρίστας. Λέγαμε tourists (τουρίστες) και ο κόσμος νόμιζε terrorists (τρομοκράτες)!" αναφέρει χαρακτηριστικά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Στέργιος Γκόγκος.

Οι στιγμές, ωστόσο, που ένιωσαν ζεστασιά κι έναν ποταμό συναισθημάτων να τους κατακλύζει είναι πολύ περισσότερες, όπως αυτές που βίωσαν στο εξωτικό Κονγκό, όπου έμεναν σε καλύβες και σπιτάκια ντόπιων, σε απομακρυσμένα χωριά, ή στα βουνά του Λεσότο. Όσο για το πώς επέλεγαν κάθε φορά τον επόμενο προορισμό, η απάντηση έρχεται αβίαστα: "Μας επέλεγαν (οι προορισμοί). Ξεκινήσαμε από το Μαρόκο και θέλαμε να φτάσουμε στη Νότια Αφρική κι έτσι ανοίγαμε απλώς τον χάρτη και βλέπαμε την επόμενη χώρα".

"Γιατί με Vespa;" είναι η επόμενη αυθόρμητη ερώτηση που έρχεται στα χείλη και ο Στέργιος Γκόγκος μας μιλάει για τον αγαπημένο του "Κίτσο", το μηχανάκι που είχε για τις καθημερινές του μετακινήσεις, εδώ, στη Θεσσαλονίκη και το οποίο τον κάλυπτε σε τέτοιο σημείο που δεν πέρασε καν από το μυαλό του η σκέψη να χρησιμοποιήσει κάποιο άλλο όχημα γι' αυτό το ταξίδι ζωής. "Υπάρχουν τα βεσπάκια πολλές δεκαετίες, είναι ένα όχημα πολύ δουλεμένο και αξιόπιστο" τονίζει.

Το βιβλίο "Ρύζι & Χώμα" κυκλοφόρησε πριν από περίπου 15 ημέρες και όποιος θέλει να το προμηθευτεί προκειμένου να (συν)ταξιδέψει μέσα από τις σελίδες του με τον Στέργιο και την Αλεξάνδρα, δεν έχει πάρα να επισκεφθεί τον ιστότοπο: https://www.worldvespa.net/home/. "Ρύζι, γιατί τρεφόμασταν κυρίως μ' αυτό κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, και χώρα από τους δρόμους που περάσαμε" εξηγεί για τον τίτλο ο Στέργιος Γκόγκος.

Ημερολόγιο ταξιδιού, οδοιπορικό ή αφήγηση ενός ταξιδιού, το βιβλίο αυτό μας καλεί να κάνουμε ένα διαφορετικό ταξίδι στον κόσμο "αλλά κι εκεί που φωλιάζουν οι ανάγκες της ανθρώπινης ψυχής"...



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία