Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Από 2 έως 13 Μαΐου στο  St. Ann's Warehouse στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης

Οι Όρνιθες, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, «πετούν» στην Αμερική



Αθήνα-Τής Νάντιας Μπακοπούλου

Μετά από sold out παραστάσεις σε Επίδαυρο και Αθήνα  με live streaming, όπου συνδέθηκαν 44.000 υπολογιστές από 110 χώρες σε κάθε γωνιά του πλανήτη, οι Όρνιθες ανοίγουν τα φτερά τους για υπερατλαντική πτήση και παρουσιάζονται στον ετήσιο προγραμματισμό του St. Ann's Warehouse στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, από 2 έως 13 Μαΐου.

Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, έχοντας εξαρχής ως βασικό άξονα την εξαγωγή του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού και την υποστήριξη Ελλήνων δημιουργών, συνεχίζει την εκτός των συνόρων δράση της. Στα οκτώ χρόνια λειτουργίας της, περισσότερες από 40 ελληνικές παραγωγές θεάτρου, χορού και μουσικής έχουν ήδη ταξιδέψει εκτός Ελλάδας.

Όπως σημειώνει η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση, Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Η Ελλάδα στα καλύτερά της. Σε αυτή τη φράση συμπυκνώνεται η αποστολή του Ιδρύματος Ωνάση, ειδικά όταν λειτουργούμε εκτός των ελληνικών συνόρων και συμπληρώνει μεταξύ άλλων ότι «Οι Όρνιθες του Αριστοφάνη, μέσα από τα μάτια του Νίκου Καραθάνου, έρχονται να μιλήσουν για μια κοινωνία ουτοπική, μια κοινωνία ανέφικτη. Έρχονται για να κινήσουν τη σκέψη και το συναίσθημα προς τις ιδέες της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ισοτιμίας, του οράματος για το οποίο πάντα αξίζει να αγωνιζόμαστε. Για όλα αυτά που είναι βαθιά ανθρώπινα σε ό,τι αφορά την προσωπική σφαίρα του καθενός, αλλά και τρομερά ευρεία σε ό,τι αφορά την κοινωνική διάστασή τους».

H καλλιτεχνική διευθύντρια του St. Ann's Warehouse, Σούζαν Φέλντμαν, αναφέρει: «Οι Όρνιθες διαθέτουν μια άγρια και ανατρεπτική δύναμη, που μου θύμισε το πρώτο ανέβασμα του Hair, με το χίπικο μανιφέστο τους και το ανακάτεμα πολύχρωμων, ετερόκλητων ηθοποιών και μουσικών σε ρόλους πτηνών και θεών, ανάμεσά τους και έναν παραολυμπιονίκη αθλητή στον ρόλο του Δία. Η μουσική του 'Αγγελου Τριανταφύλλου και ο εκπληκτικός ήχος πτηνών, που δημιουργεί μαζί με τους ηθοποιούς, έμειναν χαραγμένα στη μνήμη μου για πολύ καιρό αφότου είδα την παράσταση στην Αθήνα».

                      Λίγα λόγια για την παράσταση

«Μια τελετή, μια παραβολή, μια αλληγορία είναι οι Όρνιθες (414 π.Χ.). Δύο Αθηναίοι, ο Πεισθέταιρος και ο Ευελπίδης, φεύγουν από την πόλη τους. Αναζητούν μια νέα, πιο δίκαιη πολιτεία. Φτάνουν στα δάση. Συναντούν εκεί τον Έποπα, έναν άνθρωπο που έχει μεταμορφωθεί σε πουλί, και τον πείθουν να καλέσει και τα άλλα πουλιά. Μαζί χτίζουν μια νέα πόλη πάνω από τα σύννεφα, τη Νεφελοκοκκυγία. Σιγά σιγά όλοι μεταναστεύουν εκεί: άνθρωποι, θεοί, ημίθεοι, ζώα, τέρατα - όλοι! Ο Αριστοφάνης μας μιλά, λοιπόν, για μια πτήση στο απίστευτο. Για μια επανάσταση κοσμογονική. Για το Big Bang, για την έκρηξη από την οποία γεννιούνται τα πάντα» σημειώνει ο Νίκος Καραθάνος, σκηνοθέτης ρομαντικός όσο και καίριος, που στήνει τους Όρνιθες από τη σάρκα, τα οστά, τα οράματα και τις ιδιοσυγκρασίες των ηθοποιών του, αλλά και τις δικές του εμμονές.

Παίρνοντας αποστάσεις τόσο από την παρελθοντική παραστασιογραφία όσο και από τη φιλολογία, ο Νίκος Καραθάνος αποκαλύπτει το τραγικό που βρίσκεται εγκιβωτισμένο στο κωμικό και αντικρίζει έναν Αριστοφάνη μύστη στο θαύμα, εγγυητή μιας τελετουργίας επανασύνδεσης θεατών και ηθοποιών με τα μεγάλα μυστήρια του κόσμου τούτου: τη φύση, τον εαυτό μας, την ουσία της ύπαρξης και, δη, της συνύπαρξης, την άρση όλων των «μη», τη συμφιλίωση, την ισότητα, την ομόνοια, την κοινότητα.

                       Λίγα λόγια για το θέατρο

Το St. Ann's Warehouse, ένα ιστορικό οικοδόμημα 2.300 τετραγωνικών μέτρων, χτισμένο πριν τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο, έχει φιλοξενήσει εμβληματικούς καλλιτέχνες και ομάδες όπως τους Ντέιβιντ Μπάουι, Λου Ριντ, Μαριάν Φέιθφουλ, Τσάρλι Κάουφμαν, Αδελφούς Κοέν, The Wooster Group, Μάμπου Μάινς, Τζεφ Μπάκλεϊ. Έχει παρουσιάσει παραστάσεις από θέατρα, όπως τα The Royal Court Theatre, The Globe Theatre, Εθνικό Θέατρο της Σκοτίας, Donmar Warehouse, Young Vic, Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας.

Το St. Ann's Warehouse διαδραματίζει έναν ζωτικό ρόλο στο παγκόσμιο πολιτιστικό τοπίο, ως ένας αμερικανικός καλλιτεχνικός χώρος που υποδέχεται διακεκριμένες διεθνείς ομάδες, κορυφαίους εκπροσώπους της αμερικανικής αβανγκάρντ και ταλαντούχους, ανερχόμενους καλλιτέχνες, έτοιμους να εργαστούν σε πρότζεκτ μεγάλης κλίμακας. Το St Ann's λειτουργεί ως σημείο αναφοράς και συνάντησης, τόσο για τα μέλη της τοπικής κοινότητας του Μπρούκλιν, όσο και για επισκέπτες από όλο τον κόσμο, που έρχονται για να ανακαλύψουν νέες μορφές έκφρασης και να εμπλουτίσουν την τοπική ζωή για πολλές δεκαετίες στο μέλλον.

Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ


 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία