|
| | | |
Γλύκα Δεδέογλου: Από επιχειρηματίας.... χτίστρια, σε ένα ταξιδι προσφοράς στο μακρινό Νεπάλ
Θεσσαλονίκη - Τής Nικόλ Καζαντζίδου
Ούτε η ίδια το πίστευε ότι θα τα κατάφερνε, όταν άφηνε πίσω τις αστικές της συνήθειες και την ασφάλεια του σπιτιού της στη Θεσσαλονίκη, για να βρεθεί στο μακρινό Νεπάλ και να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση ενός χωριού, που χτυπήθηκε από τον φονικό σεισμό του 2015. Κι όμως μέσα σε δώδεκα μέρες η επιχειρηματίας-ξενοδόχος και μητέρα τεσσάρων παιδιών, Γλύκα Δεδέογλου, πέτυχε να μάθει να χτίζει, να σπατουλάρει και να σοβατίζει προκειμένου μια οικογένεια να αποκτήσει ξανά σπίτι.
Η κ. Δεδέογλου ταξίδεψε από τη Θεσσαλονίκη στο Κατμαντού και από εκεί στο χωριό Τακούρε ως μέλος μιας αποστολής 25 εθελοντών από την Ελλάδα. Στο χωριό αυτό, 240 οικογένειες έμειναν άστεγες και παλεύουν εδώ και τρία χρόνια, ξαναρχίζοντας από το μηδέν να φτιάξουν τη ζωή τους.
Η διαμονή τους εκεί ήταν απλή, ίσως όμως όχι τόσο εύκολη. "Μέναμε σε σκηνές και η διατροφή μας ήταν χορτοφαγική με προϊόντα από το θερμοκήπιο της κοινότητας, η οποία διέθετε επίσης υπαίθρια κουζίνα και κομποστοποιητικες τουαλέτες. Γενικώς ζούσαμε μέσα στη φύση με καθαρά οικολογικά πρότυπα" περιγράφει η κ. Δεδέογλου.
"Στην περιοχή δραστηριοποιείται η διεθνής οργάνωση Conscious Impact, την οποία ίδρυσαν εθελοντές από τις ΗΠΑ. Η Conscious Impact έχει δημιουργήσει μια μοναδική οικοκοινότητα, βασισμένη στην οικολογική συνείδηση και στο σεβασμό για το περιβάλλον" εξηγεί.
"Με αυτήν την οργάνωση, λοιπόν, μας έφερε σε επαφή η ελληνική εθελοντική δράση του Wheeling2help. Μια πρωτοβουλία δυο νέων ανθρώπων, του Ελπιδοφόρου Χρυσοβέργη και της Δώρας Μπίτση, που στόχο έχει να εμπνεύσει και να μυήσει τους ανθρώπους στον εθελοντισμό μέσω κοινωνικών δράσεων στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό" αναφέρει η κ. Δεδέογλου και προσθέτει: "Η οργάνωση Conscious Impact παράγει με φυσικά υλικά, τούβλα ασφαλή από τον σεισμό, φιλικά προς το περιβάλλον και πιο οικονομικά από τα συμβατικά".
Πώς όμως μια μικρή ομάδα εθελοντών μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη και μάλιστα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα; "Το ότι ήταν λίγες οι μέρες δεν σημαίνει ότι ήταν μικρή η προσφορά" απαντά η κ. Δεδέογλου. "Ωστόσο, ακόμη και αν θεωρήσουμε μικρή την προσφορά, ήταν όμως αυτό που χρειαζόταν μια οικογένεια την οποία βοηθήσαμε και πήγαμε ένα βήμα παρακάτω στην κατασκευή του σπιτιού της για να φύγουν από τις τσίγκινες κατασκευές" προσθέτει.
Οι προσωρινές κατασκευές στις οποίες μένουν όσοι δεν έχουν σπίτι είναι ακατάλληλες για ανθρώπους, όπως αναφέρει η κ. Δεδέογλου. Παρά τις δύσκολες συνθήκες όμως, κανείς τους δεν χάνει το χαμόγελο, την ευγένεια και την αξιοπρέπειά του. "Ζώντας εκεί για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, γίναμε κομμάτι της τοπικής κοινωνίας. Συμπορευτήκαμε στη δική τους διαδρομή για να χτίσουν τα σπίτια τους. Κουβαλήσαμε τούβλα και πέτρες, φορτώσαμε και ξεφορτώσαμε φορτηγά, κόψαμε μπαμπού για τη δημιουργία ενός νέου θερμοκηπίου, φυτέψαμε σπόρους, μαγειρέψαμε, καθαρίσαμε, κάναμε yoga και παίξαμε! Μάθαμε στα παιδιά του Νεπάλ, τα δικά μας τραγούδια κι εκείνα μας έμαθαν τα δικά τους. Και παρόλο που δεν μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, μπορούσαμε να επικοινωνούμε" σημειώνει.
"Μπήκαμε επίσης, σε σχολικές αίθουσες, στο πλαίσιο επίσκεψης και μαντέψτε: στην ερώτηση αν γνωρίζουν την Ελλάδα, οι περισσότεροι έφηβοι μαθητές απάντησαν καταφατικά!" λέει η κ. Δεδέογλου.
Ένα από τα μέρη, τα οποία επισκεφθήκαν οι εθελοντές, ήταν το ορφανοτροφείο της περιοχής, στου οποίου το χτίσιμο συνέβαλε η περσινή ελληνική αποστολή. Εκεί ζουν 19 παιδιά που έχουν χάσει τους γονείς τους από τον σεισμό.
Οι 12 μέρες ήταν πλούσιες σε εμπειρίες, όπως σημειώνει η κ. Δεδέογλου, και η διαδικασία αυτής της εθελοντικής προσφοράς ήταν μια πρόκληση που γέμισε "τις αποσκευές" της ψυχής και του νου της με εμπειρίες ζωής. "Ως εθελοντής δεν δίνεις μόνο. Παίρνεις, επίσης. Παίρνεις γνώση, νιώθεις χαρά αλλά κι ευγνωμοσύνη που έχεις τη δυνατότητα να προσφέρεις, να είσαι χρήσιμος" εξηγεί. Και στην ερώτηση τι θα κρατήσει για πάντα στη μνήμη, απαντά: "Τα μάτια τους, το καθαρό βλέμμα των ανθρώπων που γνώρισα".
Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|