Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Διασχίζοντας το Αιγαίο με οδηγό ... τα άστρα

Δύο Έλληνες ιστιοπλόοι ταξίδεψαν από τη Θεσσαλονίκη στα Χανιά χωρίς όργανα πλοήγησης 

 



Θεσσαλονίκη

Διέσχισαν 560 ναυτικά μίλια μέσα στο Αιγαίο (Θεσσαλονίκη -Κυρά Παναγιά - Σκύρος- Κάβο Ντόρο- ’νδρος- Τήνος - Σύρος - Σίφνος- Πολύεγος- Κίμωλος- Μήλος - Χανιά), έχοντας σύμμαχο μόνο τον αέρα, τα αστέρια, την πυξίδα, τους φάρους και τα στίγματα του ορίζοντα.

    Ο λόγος για τον Ιορδάνη Πασχαλίδη και τον Κώστα Τριγκώνη, οι οποίοι κατάφεραν πρόσφατα να πραγματοποιήσουν έναν πραγματικό ναυτικό μαραθώνιο μέσα σε μόλις 72 ώρες.

    "Το μεγάλο ζήτημα δεν είναι ο τερματισμός. Αυτός θα γινόταν ακόμη και αν χρειαζόταν να τερματίσουμε, έχοντας ως κινητήρια δύναμη- κουπιά μόνο τα χέρια μας. Το είχαμε υποσχεθεί στον εαυτό μας και δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουμε πίσω. Δεν βγήκαμε στην στεριά ούτε για ένα δευτερόλεπτο", αναφέρει  ο Ιορδάνης Πασχαλίδης.

    "Το ζήτημα είναι ότι όλες τις ημέρες που πήραμε μέρος στο ναυτικό μαραθώνιο δεν κοιμηθήκαμε πάνω από πέντε ώρες. Αυτό από μόνο του αποτελεί έναν ξεχωριστό άθλο και υπέρβαση των ανθρώπινων δυνατοτήτων μας. Ωστόσο, το περίεργο είναι ότι δεν νιώσαμε κουρασμένοι. Με το που τερματίσαμε είχαμε διάθεση ακόμη και για βόλτα", τονίζει από την πλευρά του ο Κώστας Τριγκώνης, αναπολώντας τις ημέρες που μετείχαν στο ναυτικό μαραθώνιο.

    Με σύμμαχο την εμπειρία τους, οι δυο Έλληνες ιστιοπλόοι έκαναν πράξη αυτά που τόσα χρόνια διδάχτηκαν από την ίδια τη θάλασσα, ότι δηλαδή "αυτή χρειάζεται σεβασμό και αγάπη, καθώς αν την υποτιμήσεις, τότε σίγουρα θα βγεις χαμένος", όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν με ένα στόμα.

    Το μεγάλο εγχείρημα το πραγματοποίησαν με ένα Tornado Sailing, το οποίο έχει δυνατότητα να αναπτύξει ταχύτητα μέχρι και 37 ναυτικά μίλια, έχει μήκος 6 μέτρα, συνολική επιφάνεια πανιών 49 τ.μ. και βάρος μικρότερο από 155 κιλά. Το σκάφος σχεδιάστηκε το 1966 και βρίσκεται στο πρόγραμμα των Oλυμπιακών Αγώνων από το 1976.

    Η ιδέα του συγκεκριμένου εγχειρήματος ήρθε το καλοκαίρι του 2009, όταν οι δύο αθλητές συμμετείχαν στον Ιστιοπλοϊκό Μαραθώνιο για άτομα με ειδικές ανάγκες, στη θαλάσσια περιοχή της Χίου.

    Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό, "έπεσε στο τραπέζι" η ιδέα. Η ψυχοσύνθεση των δύο αθλητών ήταν τέτοια ώστε τούς οδήγησε να "αγκαλιάσουν" το εγχείρημα, το οποίο και προετοίμασαν με κάθε λεπτομέρεια αρκετούς μήνες νωρίτερα.

    Όμως έπρεπε να προσπεράσουν ένα μεγάλο εμπόδιο. Το ίδιο το Αιγαίο πέλαγος, το οποίο θεωρείται μια από τις δυσκολότερες θάλασσες. "Μόνο με σκληρή προετοιμασία, γνώση, αντοχή, αυτοσυγκέντρωση, τόλμη και βέβαια καθαρό μυαλό μπορείς να πετύχεις τον στόχο σου. Η πλεύση το βράδυ στο Αιγαίο είναι δύσκολη", αναφέρει ο Κώστας Τριγκώνης.

    Οι δύο Έλληνες αθλητές θα μπορούσαν να τερματίσουν στα Χανιά τουλάχιστον ένα 24ώρο νωρίτερα. Όμως η άπνοια τούς έβγαλε από τα αρχικά τους πλάνα, με αποτέλεσμα να έχουν μέση ωριαία ταχύτητα 7,5 ναυτικών μιλίων. "Περιμέναμε μελτέμια και μας προέκυψε άπνοια για μεγάλο μέρος της διαδρομής. Θα μπορούσαμε να τερματίσουν νωρίτερα τουλάχιστον κατά ένα 24ωρο. Αυτό είχε ως συνέχεια να αλλάζουμε συνέχεια πορεία, ψάχνοντας ανέμους", εξηγεί ο Ιορδάνης Πασχαλίδης ο οποίος δεν μπορεί να ξεχάσει το κρύο που είχε πάνω στο σκάφος κατά τη διάρκεια της νύκτας.

    "Το βράδυ έκανε πολύ κρύο. Αυτό καθιστούσε και τη διαδρομή μας ατελείωτη. Μας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση που το πρωί ο καιρός ήταν ζεστός και το βράδυ είχε τόσο πολύ κρύο και υγρασία. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να επισημάνω ότι ο ρουχισμός μας ήταν ελάχιστος για να μην έχουμε περίσσιο βάρος που θα στέκονταν αρνητικός παράγοντας στο ταξίδι μας", συμπληρώνει.

    Αρκετές ημέρες μετά την ολοκλήρωση του άθλου, ο Ιορδάνης κάνει μια μικρή ανασκόπηση: "Ήθελε- λέει- σωστή οργάνωση, μελέτη και προετοιμασία για να έρθει το σωστό αποτέλεσμα. Αν η αγάπη μας για αυτό που κάνουμε θεωρείται τρέλα, τότε εμείς έχουμε μπόλικη από δαύτην. Βλέποντας πίσω θεωρώ ότι άξιζε η όλη τρέλα. Γνωρίσαμε τον τόπο μας, τα όρια μας αν και πιστεύω ότι δεν τα φτάσαμε. Είχαμε ταξιδέψει σε όλες τις θάλασσες του κόσμου και δεν γνωρίζαμε τις δικές μας. Αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό κίνητρο, όπως και οι αντιξοότητες που θα αντιμετωπίζαμε".

    Όσο για το δυσκολότερο μέρος της διαδρομής, όπως λέει ο Κώστας Τριγκώνης ήταν το Κάβο Ντόρο, το οποίο πέρασαν νύχτα, με πολύ κύμα, θαλάσσια ρεύματα και αέρα, όπως και μεγάλη κυκλοφορία καραβιών που έκανε το όλο πέρασμα δύσκολο. Τα υπόλοιπα σημεία, όπως λέει, "ήταν απλά θέμα υπομονής".

    Από τη διαδρομή δεν έλειψαν οι ευχάριστες, αλλά και ασυνήθιστες πτυχές, όπως το να βλέπεις δελφίνια, θαλάσσιες χελώνες, φώκιες και διάφορα άλλα θαλάσσια όντα. Αυτό, όμως, που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη του Κώστα Τριγκώνη είναι ο νυχτερινός ουρανός. "Κάτι το οποίο μου έμεινε ήταν ο ουρανός τη νύχτα, όπως δεν τον είχα παρατηρήσει ποτέ", μας λέει.

    Όσο για το μέλλον; "Έχουμε πολλά στο μυαλό μας. Ακόμη δεν θέλουμε να αποκαλύψουμε τίποτα. Το σίγουρο είναι ότι αυτό που κάναμε είναι μοναδικό σε όλο τον πλανήτη. Όλο το ταξίδι έγινε χωρίς όργανα πλοήγησης. Νιώθουμε περήφανοι που το καταφέραμε, εμείς που είμαστε Έλληνες", λένε οι δύο αθλητές.

    Οι ίδιοι θεωρούν πως "εμπειρίες σαν και αυτή είναι μοναδικές και αυτοί που έχουν την τύχη να τις ζούνε, ξέρουν πραγματικά τι έχει νόημα στη ζωή να κάνεις".

    Οι δύο ιστιοπλόοι ανακάλυψαν μέσα στη θάλασσα τα όριά τους, όπως χαρακτηριστικά λένε, κι αυτό που θέλουν τώρα είναι να κάνουν "το Αιγαίο μια από τις γνωστότερες θάλασσες του κόσμου, όπου όλοι θα θέλουν να βρεθούν και να κάνουν ιστιοπλοΐα σε αυτό".



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία