|
| | | |
Οι New York Times αποθεώνουν την αναγεννημένη Αθήνα
Αθήνα.-
O καλύτερος τουριστικός οδηγός πόλης για την Αθήνα έρχεται από ένα
ενθουσιώδες και λεπτομερέστατο αφιέρωμα των New York Times!
Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και
ύστερα από οκτώ χρόνια σκληρής οικονομικής κρίσης, η Αθήνα
ξαναγεννιέται από τις στάχτες της, παίρνει πίσω τους τουρίστες που της
είχαν στερήσει η ανύπαρκτη μεταολυμπιακή εκμετάλλευση και το μαύρο
σύννεφο της κατάρρευσης και, μάλιστα, τους πολλαπλασιάζει.
Και όλα αυτά, δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από την
αρθρογράφο Τσάρλι Γουάιλντερ, η οποία, έχοντας ζήσει την Αθήνα και στα
χειρότερά της, επέστρεψε σε αυτήν για να αποκαταστήσει το όνομά της
παγκοσμίως, καταγράφοντας νέα και παλιά στέκια που ξανανθίζουν, τους
ανθρώπους που ξαναβρίσκουν το χαμένο τους χαμόγελο και τα πολιτιστικά
ιδρύματα διεθνών προδιαγραφών.
Η Αθήνα ξαναγεννιέται λοιπόν. Και αυτό δεν είναι ιδέα μας. Και
ευτυχώς, δεν περνά απαρατήρητο.
«Υπάρχουν μέρη στα οποία ζούμε και μέρη που επισκεπτόμαστε, αλλά
υπάρχουν και κάποια άλλα μέρη. Μέρη στα οποία επιστρέφουμε, στα οποία
βγάζουμε ρίζες, όχι για να μας κρατήσουν δέσμιους, αλλά που μας
αλλάζουν και καταλήγουν να μας στοιχειώνουν. Κανένα άλλο μέρος δεν
έχει τέτοια επιρροή πάνω μου όσο η Αθήνα, μία πόλη που έχω δει να
αλλάζει και να εξελίσσεται, να υπομένει την κρίση και το χάος και την
οικονομική κατάρρευση, και όμως να καταφέρνει να αναδυθεί μέσα από τα
συντρίμμια ως ένας από τους πιο ζωντανούς και σημαντικούς
πολιτιστικούς προορισμούς της Ευρώπης» γράφει με ενθουσιασμό η
ρεπόρτερ, συμπληρώνοντας ότι «πέρυσι η Αθήνα σημείωσε ρεκόρ
επισκεπτών, καλωσορίζοντας 5 εκατομμύρια τουρίστες, διπλασιάζοντας τις
επιδόσεις του 2012».
Η μαρτυρία της είναι ιδιαιτέρως σημαντική, καθώς η Τσάρλι Γουάιλντερ
δεν είναι μια απλή ξένη ανταποκρίτρια που βλέπει την Αθήνα για πρώτη
φορά και ενθουσιάζεται από το καλοβαλμένο και ξανανιωμένο προφίλ της.
Όπως τονίζει η ίδια, γνώρισε την Αθήνα και στα δύσκολα χρόνια της
βαθιάς κρίσης και οικονομικής ύφεσης: «”Προσπαθούμε να είμαστε εντάξει
σε αυτή τη χώρα που βουλιάζει” μου είχε γράψει ένας φίλος το 2011.
Μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο, άρχισα να τα παρακολουθώ κι εγώ από
απόσταση: εξεγέρσεις, κοινωνική οργή, τεράστια ανεργία, ανησυχητική
ύφεση».
Επιστρέφοντας σήμερα στον τόπο που αγάπησε και με τον οποίο έχει
κρατήσει επαφή χάρη σε μερικούς καλούς φίλους που έχει κάνει στην
Αθήνα, είδε με μεγάλη της χαρά, μια άλλη πόλη, ακόμη καλύτερη από
εκείνη που είχε γνωρίσει και αγαπήσει προ κρίσης. Ίσως επειδή ισχύει
τελικά πως ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
«Η Αθήνα είναι πλέον πολύ πιο ζωντανή με τόσους διαφορετικούς τρόπους,
πολιτιστικά ενημερωμένη και σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς τα κατάφερε
όλα αυτά μέσα στην καρδιά της χειρότερης οικονομικής καταστροφής στην
ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης» γράφει η Γουάιλντερ.
Ακολουθεί μια λεπτομερέστατη καταγραφή σε δημοφιλή στέκια και
εστιατόρια στο κέντρο της πόλης, όπως είναι το ελληνο-ιαπωνικό
«Nolan», το μπαρ «Booze», το «Baba au Rum» και το «Clumsies», αλλά δεν
μένει ασυγκίνητη και από τους νέους και δραστήριους χώρους πολιτισμού:
Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, κ.ά, ενώ δεν θα
μπορούσε να μην αναφερθεί και στο Μουσείο της Ακρόπολης – η κεντρική
φωτογραφία του ρεπορτάζ των New York Times είναι τραβηγμένη μέσα στο
Μουσείο, με θέα τον Παρθενώνα.
Όταν αναφέρεται στα Εξάρχεια, κάνει λόγο για τη δολοφονία του
Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβριο του 2008, σημειώνοντας ότι αυτό
το γεγονός συνέπεσε χρονικά με μια περίοδο κατά την οποία η Αθήνα
άρχιζε να βουλιάζει στην κοινωνική δυσλειτουργία και στην απόγνωση.
Η Τσάρλι Γουάιλντερ νιώθει ότι η Αθήνα δείχνει σημαντικά σημάδια
ανάκτησης των παλιών της δυνάμεων και της παλιάς της λάμψης.
Παρατηρεί, ότι «όπου κι αν κοιτάξεις, βλέπεις τουρίστες που σέρνουν
τις βαλίτσες τους ή κρατούν τα κινητά τους ανοιχτά στους Google Maps».
Και είναι αρκετά ευγενική, ώστε να μην αναφερθεί στα λιγότερο φωτογενή
σημεία της Αθήνας, όπως είναι για παράδειγμα, κάποιοι λόφοι σκουπιδιών
που επισκιάζουν τη νέα, βελτιωμένη εκδοχή αυτής της επτάψυχης
μητρόπολης.
Πηγή New York Times
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|