Οι Xylouris White είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα συγκροτήματος που
οποιαδήποτε περιγραφή της μουσικής τους, ανεξάρτητα από το πόσο
εμπεριστατωμένη είναι, αδυνατεί να σταθεί αντάξια αυτού  που ακούς.

Τουλάχιστον αυτή ήταν η προσωπική μου εμπειρία. Καθώς προετοιμαζόμουν
για αυτή τη συνέντευξη θεώρησα απαραίτητο να διαβάσω μερικές κριτικές
για τον πιο πρόσφατο δίσκο τους που κυκλοφόρησε στις αρχές του έτους
με τον τίτλο “Mother”.

Συνήθως, η αναφορά ξεκινούσε με μια φράση τύπου “διασταύρωση Κρητικής
παραδοσιακής μουσικής” με οτιδήποτε βάζει ο νους σας σε μουσικό είδος
από jazz και folk μέχρι rock και, φυσικά, την κατηγορία world music
που περικλείει τα πιο ετερόκλητα μουσικά στοιχεία.

Το μπέρδεμα με τις ορολογίες κατευνάστηκε όταν άκουσα τον δίσκο και
ένιωσα απλώς τη μουσική να με συνεπαίρνει χωρίς καμιά διάθεση να την
τοποθετήσω σε κάποια κατηγορία. Ακόμη περισσότερο δε η σύγχυση
εξαφανίστηκε από την αρχή της κουβέντας με τον Γιώργο Ξυλούρη.

“Δεν είμαστε τίποτα από τα παραπάνω και την ίδια στιγμή όλα αυτά τα
μουσικά είδη μαζί […] Εμείς δεν θέλουμε ταμπέλα για τον λόγο ότι δεν
προσπαθούμε να κάνουμε κάτι από όλα αυτά, δηλαδή να κάνουμε την
Κρητική μουσική rock ή να δημιουργήσουμε jazz ή free jazz. Αυτό που
βάζουμε μέσα είναι ο καθένας τον εαυτό του, συνεχίζουμε αυτό που
κάναμε πάντοτε και πριν τους Xylouris White, γιατί αυτό που θέλουμε να
παίζει πρωταρχικό ρόλο είναι η μουσική να είναι αληθινή, να βγαίνει
αλήθεια μέσα από αυτό” λέει .

Αντίστοιχη είναι και η απάντηση που δίνει ο μουσικός συνοδοιπόρος του
Ξυλούρη, Jim White:

“Δεν είμαστε κάποιο τεχνητό κατασκεύασμα, είμαστε φίλοι που συνδέθηκαν
με τη μουσική και ξεκίνησαν αυτό το ταξίδι ή όπως αλλιώς θέλεις να το
πεις […]Στη μουσική μας βγαίνει απλώς θα έλεγα ο εαυτός μας και μετά
καθώς μαθαίνουμε καινούρια πράγματα αλλάζει, έχει ροή και μια
παιχνιδιάρικη διάθεση εξερεύνησης”.

Η συνεργασία τους, άλλωστε, δεν θα είχε ξεκινήσει εάν δεν τους
διακατείχε αυτή η διάθεση πειραματισμού και πίστη στη δημιουργική
φαντασία.

Ο Κρητικός λαουτιέρης Γιώργος Ξυλούρης, απόγονος της επιφανούς στην
ελληνική μουσική παράδοση οικογένειας των Ξυλούρηδων πρωτοσυναντήθηκε
με τον Jim, έναν από τους πιο καταξιωμένους ντράμερ της αυστραλιανής
και όχι μόνο σκηνής, πριν από 20 περίπου χρόνια.

Από τότε έπαιζαν μαζί μουσική, όμως το συγκρότημα Xylouris White
σχηματίστηκε πρόσφατα κυκλοφορώντας τον πρώτο τους δίσκο το 2014 και
μέσα σε λιγότερο από πέντε χρόνια έχουν αποκτήσει ένα πιστό κοινό που
ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας και της Αυστραλίας.

Ακολουθώντας την πρόσφατη κυκλοφορία του τρίτου δίσκου τους “Mother”,
τον προηγούμενο μήνα πραγματοποίησαν περιοδεία στην Κρήτη και πλέον
επιστρέφουν στην Αυστραλία για μια σειρά εμφανίσεων σε όλη τη χώρα.

Καταλυτική για την Κρητική περιοδεία ήταν μια συναυλία στα Ανώγεια,
στο πλαίσιο του αντιρατσιστικού φεστιβάλ “Χαϊμαλίνα”.

“Είχε γύρω στους 3.000, αναρχικούς, βοσκούς, κατοίκους απ’ τα γύρω
χωριά και άλλους, ένα υπέροχο μείγμα κάθε λογής ανθρώπων” μας λέει ο
White και ο Ξυλούρης συμπληρώνει τις λεπτομέρειες.

“Ήταν ο κόσμος πολύ θερμός γιατί πέρα του ότι ήταν ένα αντιρατσιστικό
φεστιβάλ που είχε φέρει κόσμο από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό […]
συμβαίνει επίσης στα Ανώγεια που είναι το άνδρο της ελευθερίας εδώ και
αιώνες. Συμβόλιζε πολλά η βραδιά και μετά η μουσική έδωσε ακόμη πιο
έντονο συναίσθημα. Εγώ, για να καταλάβεις, έκλαιγα και γελούσα εκείνο
το βράδυ συγχρόνως, όπως και πολύς κόσμος, έκλαιγα από χαρά και
συγκίνηση. Οπότε αυτό είχε ως αποτέλεσμα η συναυλία να εξελιχθεί σε
περιοδεία, παίξαμε μετά στο Ηράκλειο, τον Άγιο Νικόλαο, στα Χανιά και
το Ρέθυμνο…”
ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ