|
| | | |
Ιερέας, ανθυπαστυνόμος και βιοκαλλιεργητής με χρυσό βραβείο για την
ποιότητα του ελαιολάδου που παράγει
Kείμενο Μαίρη Τζώρα
Τις καθημερινές, τον συναντάμε στο γραφείο του, στην Αστυνομία
Πρέβεζας. Τις Κυριακές, λειτουργεί στην ενορία του, στην Καμαρίνα
Ζαλόγγου. Στον ελεύθερο χρόνο του, βρίσκεται στον ελαιώνα του, στο
Νεοχώρι Άρτας. Ιερέας, ανθυπαστυνόμος, βιοκαλλιεργητής. Είναι ο
36χρονος Βασίλειος Ρούσσας, πατέρας 3 παιδιών, που ζει με την
οικογένεια του στην Πρέβεζα.
Αφορμή για τη συνάντηση μαζί του, στάθηκε το χρυσό βραβείο για την
ποιότητα του ελαιόλαδου που παράγει, σε διεθνή διαγωνισμό στο Λονδίνο.
Στο ξάφνιασμα, στην έκπληξη των πρώτων λεπτών της συνάντησης, τα λόγια
του πατέρα Βασίλη Ρούσσα, δίνουν το στίγμα της προσωπικότητάς του.
«Ένας καλός αστυνομικός, μπορεί να γίνει και ένας καλός ιερέας, φτάνει
να έχει συνείδηση. Και όταν είσαι ευσυνείδητος, μπορεί να γίνεις ένας
καλός ελαιοκαλλιεργητής».
Η συζήτηση με τον ιερέα αποκαλύπτει ένα άνθρωπο με «ανήσυχο» μυαλό. Το
2000, πέτυχε στην Σχολή Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου στην
Μυτιλήνη. Ένα χρόνο αργότερα με κατατακτήριες εξετάσεις εισάγεται στην
Σχολή Αστυφυλάκων.
Κινητήριος δύναμη για κείνον, είναι η κοινωνική πρόσφορα. Το 2003,
αρχίζει να εργάζεται ως αστυνομικός στην Αθήνα σε διάφορες περιοχές,
όπως στο Αιγάλεω, στην Δυτική Αττική. Παράλληλα όμως, αποφασίζει να
σπουδάσει Θεολογία. Είναι ένα 2ο στοίχημα για τον νεαρό αστυφύλακα.
Τον ελεύθερο χρόνο του διαβάζει για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις
του πανεπιστημίου. Το 2010 παίρνει πτυχίο. Τότε ζητεί μετάθεση για την
Αστυνομία της Πρέβεζας και τα καταφέρνει. Λόγω του πτυχίου της
Θεολογίας, γίνεται ανθυπαστυνόμος στο βαθμό.
Οι πολίτες τον συναντούν στο γραφείο αστυνόμευσης. Είναι υπεύθυνος για
τα καταστήματα στην πόλη της Πρέβεζας.
Ο Βασίλειος Ρούσσας, ως ένας ευσυνείδητος αστυνομικός, ο οποίος έχει
ως προτεραιότητά του την προσφορά βοήθειας στον κάθε άνθρωπο που έχει
απέναντί του, μπορεί κάλλιστα να γίνει και ιερέας, εφόσον βέβαια
πληροί και κάποιες επιπλέον προϋποθέσεις που απαιτεί και από την
πλευρά της, η Εκκλησία.
Τον Δεκέμβρη του 2013, χειροτονείται διάκονος, το 2017 ιερέας και
αναλαμβάνει την ενορία του Αγίου Βασιλείου, σε μία μικρή κοινότητα την
Καμαρίνα Ζαλόγγου. Άμισθος τα πρώτα χρόνια, αφοσιωμένος στην εκκλησία
και τον κόσμο, ενώ στην συνέχεια παίρνει ως επίδομα το 30% της
μηνιαίας αμοιβής των κληρικών.
«Ήταν επιθυμία μου, ήταν αγάπη μου, να γίνω ιερέας», λέει
χαρακτηριστικά. Δεν εγκατέλειψε όμως την πρώτη δουλειά του. Ταυτόχρονα
είναι και αστυνομικός.
Πλέον στην Πρέβεζα, δεν εντυπωσιάζει κανέναν, ένας ιερέας με καθήκοντα
και αστυνομικού.
Γεννήθηκε στο Νεοχώρι της Άρτας, όπου βρίσκεται και η πατρική του
περιουσία την οποία έχει αξιοποιήσει. Είναι δέκα στρέμματα γης, με 220
ελαιόδεντρα στις εκβολές του Αράχθου ποταμού.
«Όταν πήρα από τον πατέρα το κτήμα, προσπάθησα να αλλάξω την
καλλιέργεια, από βρώσιμες ελιές σε κορωνέικη ποικιλία και άρχισα να
μελετώ τους τρόπους καλλιέργειες. Στον μικρό βιολογικό μας ελαιώνα,
πλέον καλλιεργούμε ελιές ποικιλίας «Κορωνέικη»» αναφέρει και μας
εξηγεί γιατί η ετικέτα του παραγόμενου ελαιολάδου είναι «ΠΟΙΗΜΑ».
«Ποιώ σημαίνει δημιουργώ, δίνω ύπαρξη σε κάτι. «Ποιούμε» καλό έργο
στον ελαιώνα μας» τονίζει και συνεχίζει:
«Το ΠΟΙΗΜΑ, είναι το βιολογικό ελαιόλαδο χαμηλής οξύτητας που
γεννήθηκε σε ένα μικρό βιολογικό ελαιώνα στη γη του Αμβρακικού κόλπου.
Εκφράζει τη φιλοσοφία, τις αξίες και την πνευματική διάσταση μιας
καλλιέργειας που έχει τις ρίζες της στο σεβασμό και τη διατήρηση ενός
άρτιου οικοσυστήματος».
Το ΠΟΙΗΜΑ, διακρίθηκε για την εξαιρετική ποιότητά του (extra premium
olive oil) και τιμήθηκε με το Χρυσό Βραβείο στο διαγωνισμό «London
International Olive Oil Competitition 2018».
Η καλλιέργεια των ελαιοδέντρων και η παραγωγή του λαδιού είναι μία
οργανωμένη προσπάθεια επισημαίνει ο Βασίλειος Ρούσσας.
«Χρησιμοποιούμε κάθε σύγχρονο, επιστημονικό μέσο, και με τα οργανικά
λιπάσματα και τη βοήθεια βιολογικών παραγόντων, εξισορροπούμε τα
επιβλαβή παράσιτα και υποβοηθούμε την αύξηση των ωφέλιμων
μικροοργανισμών στο έδαφος, αλλά και των ωφέλιμων για την καλλιέργεια
εντόμων.
Η χρήση του νερού γίνεται όταν είναι απολύτως αναγκαία.
Εφαρμόζουμε συγκαλλιέργεια άλλων φυτών, κυρίως "Ψυχανθών" για να
δώσουμε με φυσικό τρόπο επιπλέον στοιχεία στο έδαφος.
Η κάθε σταγόνα από το λάδι μας είναι πολύτιμη, για αυτό και την
φροντίζουμε διπλά. Κάθε μπουκάλι της παραγωγής μας είναι μοναδικό,
αριθμημένο και αποτέλεσμα μιας προσεκτικής και απαιτητικής
διαδικασίας.
Τέλος, ανακυκλώνουμε τα οργανικά υπολείμματα που παράγει το ίδιο το κτήμα».
Ολοκληρώνοντας την συζήτηση μαζί του κρατάμε την τελευταία φράση του:
«Όταν αγαπάς κάτι το κάνεις καλά.Να μην φεύγεις από το μέτρο και την
ποιότητα».
ΑΠΕ-ΜΠΕ
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|