Ο παππούς του Λιβανέζου (με ελληνικές ρίζες) δημοσιογράφου Τζορτζ Ιντ,
μαζί με τον πατέρα του Ιωσήφ και τη μητέρα του Γαλάτεια, έφτασαν στο
λιμάνι της Βηρυτού το 1922, όταν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν άρον
άρον τη Σμύρνη, πάνω σε μια μικρή βάρκα, και να αναζητήσουν μια νέα
πατρίδα στον Λίβανο. Η Σμύρνη και η καταστροφή της ήταν αυτή με την
οποία «έπλεκαν» τα μοιρολόγια για την πατρίδα που άφησαν πίσω, στο νέο
τους σπίτι μιλούσαν μόνο ελληνικά, γλεντούσαν τις χαρές τους με
ρεμπέτικα τραγούδια και στα Σαββατιάτικα ανταμώματα ...έσπαγαν πιάτα,
για να νιώθουν σαν να είναι στην πατρίδα.
Ο παππούς του Τζορτζ Ιντ ήταν ένας από τους πολλούς Έλληνες της
Σμύρνης που στη μεγάλη καταστροφή βρήκαν μια φιλόξενη «αγκαλιά» στον
Λίβανο. Σήμερα, τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά τους έχουν
μείνει πίσω, θεματοφύλακες μιας ιστορίας που ούτε θέλουν ούτε πρέπει
να ξεχαστεί, παρότι οι απόγονοι των ανθρώπων που ήρθαν στον Λίβανο ως
πρόσφυγες το 1922 είτε μειώνονται, είτε έχοντας ενσωματωθεί πλήρως
στις κοινωνίες όπου ζουν, δεν είναι τόσο κοντά όσο ίσως θα ήθελαν στις
ρίζες τους.
Οι Έλληνες του Λιβάνου «στα χαρτιά» δεν ξεπερνούν τις 4.500-5.000
αλλά, όπως δηλώνει  ο πρεσβευτής της Ελλάδας στον Λίβανο, Φραγκίσκος
Βέρρος, αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν «την επιφάνεια ενός ελληνισμού
περίπου 30.000 ανθρώπων, οι οποίοι προέρχονται κυρίως από
μικρασιατικές οικογένειες, που κατέφυγαν στον Λίβανο υπό τις γνωστές
τραγικές συνθήκες το 1922, κυρίως από την περιοχή της Σμύρνης και κατά
δεύτερο λόγο από την περιοχή της Αντιόχειας, της Αλεξανδρέττας, όταν
κατελήφθη από τους Τούρκους, στο τέλος της δεκαετίας του ΄30».
Παρότι, ωστόσο, η Ελληνική Κοινότητα του Λιβάνου αριθμεί σήμερα
μερικές χιλιάδες μόνο μέλη, είναι μια Κοινότητα «ζωντανή» και,
μάλιστα, σύμφωνα με τον Έλληνα πρέσβη στη Βηρυτό, «για την τύχη της
Ελλάδας, του ελληνισμού και της πρεσβείας, είναι μια Κοινότητα, η
οποία δεν ζητάει βοήθεια αλλά προσφέρει βοήθεια».
«Ο Ελληνισμός πάει πολύ καλά, έχουμε πολύ καλές σχέσεις με τους
Λιβανέζους και τις λιβανέζικες αρχές», λέει  ο πρόεδρος της Ελληνικής
Κοινότητας Βηρυτού, Πάνος Ανδριώτης.
Όπως εξηγεί ο κ. Ανδριώτης, η Κοινότητα καταβάλλει εργώδεις
προσπάθειες να κρατήσει αναμμένη τη «φλόγα» του ελληνισμού στον Λίβανο
και στις καρδιές των Ελληνολιβανέζων- κυρίως των νέων παιδιών. «Τα νέα
παιδιά είναι μάλλον η τέταρτη γενιά πλέον, και οι μεικτοί γάμοι είναι
μια φυσική εξέλιξη. Προσπαθούμε, λοιπόν, να διδάξουμε την ελληνική
γλώσσα με έναν τρόπο εύκολο ώστε να την κρατήσουμε ζωντανή όπως και
την κοινότητά μας», εξηγεί ο κ. Ανδριώτης.
 Η Ελληνική Κοινότητα Βηρυτού φροντίζει, όπως εξηγεί  η γενική
γραμματέας Σοφία Βαλασίδου, με διάφορες εκδηλώσεις, γιορτές, αλλά και
με συχνές συνεστιάσεις στην Ελληνική Λέσχη, να κρατήσει στενούς τους
δεσμούς μεταξύ των μελών της και κυρίως να εμφυσήσει στα νέα παιδιά
την αγάπη για την Ελλάδα.
«Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και σε κάθε άλλη περίσταση που προσφέρεται,
φροντίζουμε να κρατάμε ζωντανές τις ελληνικές παραδόσεις. Μαζευόμαστε
συχνά στη Λέσχη, συζητάμε, χορεύουμε, τραγουδάμε... Επίσης εκδίδουμε
ένα περιοδικό κάθε 2-3 μήνες με τα νέα της Κοινότητας», επισημαίνει η
κ. Βαλασίδου.
 Όπως λέει, συμφωνώντας με τον πρόεδρο της Κοινότητας, «ως Έλληνες
στον Λίβανο δεν έχουμε βασικά προβλήματα. Ζούμε αρμονικά με τους
Λιβανέζους και έχουμε πολύ καλή επικοινωνία με τις Αρχές».
   Στο Σχολείο Ελληνικής Γλώσσας, που διατηρεί η Ελληνική Κοινότητα
Βηρυτού, μισθοδοτώντας δύο Ελληνίδες δασκάλες, οι μαθητές δεν είναι
μόνο άτομα με ελληνικές ρίζες, αλλά και Λιβανέζοι που αγαπούν την
Ελλάδα.
«'Αλλοι έχουν αγοράσει σπίτια στην Ελλάδα και για τον λόγο αυτό
θεωρούν χρήσιμη την εκμάθηση της ελληνικής, άλλοι απλώς αγαπούν την
Ελλάδα, τον πολιτισμό μας, και θέλουν να μάθουν και τη γλώσσα», εξηγεί
ο πρόεδρος της ΕΚΒ κ. Ανδριώτης.
«Έχουμε 140 μαθητές και πολλοί μεταξύ αυτών είναι Λιβανέζοι»,
επισημαίνει, από την πλευρά της, η κ. Βαλασίδου, η οποία έχει γεννηθεί
στη Συρία και είναι, όπως λέει, δεύτερη γενιά στον Λίβανο.
«Οι μαθητές μας είναι ενήλικες και παιδιά, σε διάφορα επίπεδα. Κάνουν
μαθήματα και ανάλογα με το επίπεδο τους χορηγείται ο αντίστοιχο
πιστοποιητικό ελληνομάθειας», εξηγεί  μία από τις δασκάλες του
σχολείου, η Αγλαΐα Κοντολαίμου, η οποία ήρθε στη Βηρυτό από την
Καλαμάτα για να διδάξει την ελληνική γλώσσα.
ΑΠΕ-ΜΠΕ