|
| | | |
«Broken Yolk Cafe»
Μία ομογενειακή αλυσίδα εστιατορίων «κατακτά» τις Δυτικές ΗΠΑ
ΣΑΝ ΝΤΙΕΓΚΟ/ ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ.-
Υπάρχει κάποιος σήμερα στις ΗΠΑ που να κάθεται σπίτι και να ετοιμάζει
αυγά και καφέ; Φαίνεται πως λίγοι το κάνουν.
Αυτό εξηγεί γιατί μια σειρά αλυσίδων εστιατορίων, που σερβίρουν πρωινό
και μεσημεριανό και κλείνουν τα βράδια, είδαν τα κέρδη τους να
εκτινάσσονται. Τέτοια εστιατόρια είναι τα «First Watch» και «Snooze»,
ενώ κατά πόδας ακολουθεί και το «Broken Yolk Cafe».
Παρά το γεγονός ότι πολλές αλυσίδες εστιατορίων είδαν τα έσοδά τους να
μειώνονται, μια μελέτη της «Technomic» έδειξε ότι τα έσοδα του «Broken
Yolk Cafe» σημείωσαν άνοδο 28% το 2018.
Ανοιξε το 1979 στο Πασίφικ Μπιτς της Καλιφόρνιας, ένα προάστιο του Σαν
Ντιέγκο και λειτουργούσε ως εστιατόριο για πρωινό και μεσημεριανό για
χρόνια.
Αλλά όταν το «Travel Channel» αναφέρθηκε στο φαγητό του σε μία εκπομπή
το 2009, διάφοροι επενδυτές άρχισαν να ζητούν συνεργασία. Ο ιδιοκτήτης
του όμως, Τζον Γελαστόπουλος (John Gelastopoulos), τα έβαλε κάτω και
τα ζύγισε.
Πλέον το «Broken Yolk Cafe» μετρά 34 καταστήματα. Μόνο ένα από αυτά,
το πρώτο κατάστημα στο Πασίφικ Μπιτς, παραμένει ιδιοκτησία της αρχικής
εταιρείας. Ολα τα υπόλοιπα είναι «franchise» (δικαιοχρησία).
Το 2018, για παράδειγμα, άνοιξαν έξι νέα καταστήματα, πέντε στην
Καλιφόρνια και ένα στο Τέξας. Μέχρι στιγμής, το 2019, τρία νέα «Broken
Yolk Cafe» έχουν κάνει το ντεμπούτο τους στο Λας Βέγκας της Νεβάδα,
στο Σπρινγκ του Τέξας και το Τσάντλερ της Αριζόνα, ενώ ένα ακόμη έχει
προγραμματιστεί να ανοίξει στο Οραντζ Κάουντι της Καλιφόρνια.
Επτά νέα καταστήματα βρίσκονται υπό ανέγερση για το 2020, γεγονός που
θα επιτρέψει στην αλυσίδα να ξεπεράσει τα 40 καταστήματα.
Τα περισσότερα εστιατόρια «Broken Yolk Cafe» είναι ανοιχτά από τις
6:30 έως τις 2:30 το μεσημέρι τις καθημερινές και τα Σαββατοκύριακα
μέχρι τις 3 μεσημέρι.
Συμβαδίζοντας με τις ανάγκες των καταναλωτών για την παράδοση φαγητού
στο σπίτι, τα εστιατόρια συνεργάζονται με τα «Uber Eats» και «Door-Dash».
Ο Τζον Γελαστόπουλος είναι 59 ετών, γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη στην
Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο Σαν Ντιέγκο σε ηλικία 17 ετών το 1977.
Σχετικά με την αύξηση των κερδών τής επιχείρησής του,παρά την πτωτική
τάση της αγοράς
δήλωσε: «Οταν η αγορά μπήκε σε κρίση το 2007-08, τότε ξεκινήσαμε την
τακτική του «franchising». Προσφέρουμε «comfort food» (σπιτικό
φαγητό). Οι άνθρωποι μετά την κρίση αυτό ζητάνε. Στο Σαν Ντιέγκο
έχουμε 15 μαγαζιά και αυξάνουμε συνεχώς τις πωλήσεις μας».
Σχετικά με το τι κάνει τα εστιατόρια να ξεχωρίζουν είπε: «Οταν
έρχονται οι πελάτες, πρέπει να τους κοιτάτε στα μάτια και να
αλληλεπιδράτε μαζί τους».
Για τις ηλικίες των πελατών του ανέφερε: «Δεν επικεντρωνόμαστε σε μια
συγκεκριμένη ηλικία. Αν έρθετε στο εστιατόριο μας, θα δείτε από παιδιά
μέχρι υπερήλικες. Το μενού μας είναι παραδοσιακό αλλά ταυτόχρονα και
μοντέρνο».
Για το αν χάνει χρήματα λόγω της τακτικής του καταστήματος να κλείνει
για βράδυ, είπε: «Το μοντέλο μας δουλεύει μια χαρά. Δούλευα στην
εστίαση για χρόνια και πολλές ώρες. Οταν άνοιξα το συγκεκριμένο είδος
μαγαζιού, πριν από 27 χρόνια, κατάφερα επιτέλους να περάσω χρόνο με
την οικογένειά μου».
Σχετικά με το άνοιγμα της αλυσίδας στις ανατολικές πολιτείες, τόνισε:
«Βρισκόμαστε σε συζητήσεις με επενδυτές για πόλεις που βρίσκονται στα
ανατολικά».
ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|