|
| | | |
Nτουμπάι
Πως ειναι να ζει κανείς εκεί;Μας ενημερώνει μιά Ελληνίδα κομμώτρια
Ντουμπάι.-
Η Κατερίνα Κοτσώνη μετανάστευσε τα χρόνια της ελληνικής κρίσης στο
Αραβικό Εμιράτο για να εργαστεί ως υπάλληλος σε κομμωτήριο. Σήμερα
περιγράφει την καθημερινότητα της στο συνυφασμένο με
τα φαραωνικά αρχιτεκτονικά έργα και τεχνητά νησιά, Ντουμπάι.
Για να φτάσει όμως έως εκεί, έπρεπε πρώτα να βάλει λουκέτο στην δική
της επιχείρηση, μη μπορώντας να αντέξει την πτώση των τζίρων από τη
μείωση της πελατείας σε συνδυασμό με τα λειτουργικά έξοδα αλλά και
τους δυσβάσταχτους φόρους που επέβαλαν στη χώρα μας τα μνημόνια και οι
εκάστοτε κυβερνήσεις. Συγκεκριμένα, η Κατερίνα Κοτσώνη έφυγε από την
Αθήνα το 2017, ούσα απογοητευμένη από την οικονομική κατάσταση στην
Ελλάδα και τις μηδαμινές προοπτικές, βλέποντας την εγκατάσταση της στο
Ντουμπάι ως μια πρώτη τάξεως ευκαιρία για μια ουσιαστική επανεκκίνηση
στα επαγγελματικά της.
Συνάμα, όπως λέει η ίδια, τα εξαντλητικά ωράρια καθότι ήταν
υποχρεωμένη να κάνει δυο και τρεις δουλειές ταυτόχρονα την απομάκρυναν
από τα παιδιά της. «Μπορεί να ζούσαμε στο καλύτερο φιλέτο του πλανήτη,
όμως δεν υπήρχε ποιότητα ζωής» θα πει χαρακτηριστικά. Έκλεισε λοιπόν
το κομμωτήριο που διατηρούσε επί 15 συναπτά έτη στη παραλία του
Μαραθώνα και αξιοποιώντας το γεγονός ότι στο Αραβικό Εμιράτο είχε
εγκατασταθεί επτά χρόνια πριν μια συγγενής του συζύγου της με την
οικογένεια της, τόλμησε να κάνει το μεγάλο βήμα.
«Η ξαδέρφη του συζύγου μου ήταν μια από τις πολλές δυσαρεστημένες
πελάτισσες των κομμωτηρίων που λειτουργούν στο Ντουμπάι στα οποία
εργάζονται υπάλληλοι χωρίς εμπειρία και τεχνογνωσία. Σκέφτηκε λοιπόν η
ίδια να ανοίξει ένα δικό της κομμωτήριο και γι αυτό μου ζήτησε να
συνεργαστούμε. Όταν ζόρισαν τα πράγματα για τα καλά στην Ελλάδα
αποφάσισα να φύγω και έτσι μεταναστεύσαμε οικογενειακώς στο Ντουμπάι,
μια απόφαση για την οποία δεν έχω μετανοιώσει παρά τις δυσκολίες που
συνάντησα».
Η Κατερίνα Κοτσώνη εργάζεται έξι μέρες την εβδομάδα οκτάωρο ή εννέα
ώρες, με μια ώρα διάλειμμα, ανάλογα τον εργοδότη. Ο μισθός φτάνει τα
10.000 aed (2.500 ευρώ), παίρνει φιλοδωρήματα της τάξεως των 50 ευρώ,
ποσοστά από τις υπηρεσίες και τα προϊόντα που προσφέρει, όμως έχει να
πληρώσει ένα τσουχτερό ενοίκιο ύψους 15.000 ευρώ το χρόνο για ένα
διαμέρισμα δυο δωματίων σε μια μέτρια περιοχή για τα δεδομένα του πιο
πλούσιου Αραβικού Εμιράτου. Επιπλέον το κόστος των διδάκτρων για τα
σχολεία των παιδιών της υπολογίζεται στις 12.000 με 13.000 ευρώ το
χρόνο για κάθε παιδί ξεχωριστά. Ο σύζυγος της ο οποίος εργάζεται ως
ηλεκτρολόγος κίνησης σε μεγάλη εταιρία έχει μείνει πίσω στην Ελλάδα
για να συνεισφέρει οικονομικά.
Στο ερώτημα αν τελικά συμφέρει ή όχι να μεταναστεύσει κάποιος στο
Ντουμπάι, η Ελληνίδα κομμώτρια, λέει: «Εάν ερχόμουν ως απλή υπάλληλος
και όχι με ποσοστά επί των πωλήσεων, όπως δηλαδή δουλεύω σήμερα,
μάλλον δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω. Ο στόχος είναι να καταφέρω να
μαζέψω κάποια χρήματα και να επιστρέψω πίσω στην Ελλάδα».
protothema
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|