|
| | | |
Στην Oμογενή βιοχημικό Αννίτα Λουλούπη το γερμανικό επιστημονικό
βραβείο Marthe Vogt
Βερολίνο.-
Ο ερευνητικός οργανισμός Forschungsverbund Berlin e.V (FVB) του
Βερολίνου απένειμε το φετινό βραβείο του Marthe Vogt στη νεαρή
Ελληνίδα βιοχημικό, δρα Αννίτα Λουλούπη, για «την ξεχωριστή συνεισφορά
της στη θεμελιώδη κατανόηση της βιολογίας του RNA», όπως αναφέρεται σε
σχετική ανακοίνωση.
Ο φορέας FVB αποτελείται από οκτώ ερευνητικά ινστιτούτα στο πεδίο των
φυσικών, βιολογικών και περιβαλλοντικών επιστημών, χρηματοδοτείται από
το κράτος, ανήκει στην ευρύτερη επιστημονική «οικογένεια» της Ένωσης
Leibniz και συνεργάζεται στενά με τα γερμανικά πανεπιστήμια.
Το βραβείο Marthe Vogt, που συνοδεύεται από το ποσό των 3.000 ευρώ,
απονέμεται από το 2001 σε νεαρές γυναίκες ερευνήτριες που έχουν κάνει
τη διδακτορική διατριβή τους σε κάποιο ερευνητικό φορέα του Βερολίνου
ή του Βραδεμβούργου.
Η Αννίτα Λουλούπη, η οποία έκανε το διδακτορικό της στο Ινστιτούτο
Μοριακής Γενετικής Μαξ Πλανκ και στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του
Βερολίνου, είναι από τον Ιανουάριο του 2019 μεταδιδακτορική ερευνήτρια
στο Ινστιτούτο Βιολογίας Ιατρικών Συστημάτων του Κέντρου Μοριακής
Ιατρικής Μαξ Ντελμπρίκ του Βερολίνου. Η Ελληνίδα ερευνήτρια είναι
απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κρήτης, με ερευνητική εμπειρία στο
Ινστιτούτο Μοριακής Βιολογίας και Βιοτεχνολογίας του Ιδρύματος
Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ).
To DNA είναι ο φορέας των γενετικών πληροφοριών για την ανάπτυξη όλων
των έμβιων οργανισμών. Για να μετατραπούν αυτές οι «οδηγίες» (γονίδια)
σε λειτουργικό αποτέλεσμα, αρχικά το DNA αντιγράφεται στο μόριο του
RNA, το οποίο διαθέτει τέσσερα νουκλεοτίδια, η αλληλουχία των οποίων
κωδικοποιεί τα γονίδια. Οι τροποποιήσεις που υφίσταται το RNA,
αποτελούν το κύριο αντικείμενο έρευνας της Α.Λουλούπη. Οι αλλαγές
αυτές έχουν συσχετισθεί με αρκετές παθήσεις, όπως καρκίνο,
καρδιαγγειακές νόσους, εκ γενετής ανωμαλίες, μεταβολικές διαταραχές,
νευρολογικές παθήσεις και λοιμώξεις από ιούς.
ΑΠΕ
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|