Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Έλληνας  βετεράνος του μπάσκετ μαθαίνει στους Ισπανούς να
«ντριπλάρουν» στις γεύσεις της ελληνικής κουζίνας



Mπιλμπάο.-

Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που οι ιδιοκτήτες και δημιουργοί
του Grecocina ερωτεύτηκαν το Μπιλμπάο και ξεκίνησαν εδώ το δικό τους,
ελληνικό εστιατόριο.
Ο Ντίνος Αγγελίδης, βετεράνος φόργουορντ του Σπόρτιγκ, του Άρη, του
ΠΑΟΚ και της Δάφνης, μαζί με τον κουνιάδο του, Αντώνη Παντελιά,
κατέκτησαν με τις ελληνικές γαστρονομικές δημιουργίες τους το
Μπιλμπάο, την «πρωτεύουσα του κόσμου».
Πρωταρχικός σκοπός τους, ήταν να φέρουν την ουσία της ελληνικής
κουζίνας στο Μπιλμπάο, αλλά μέσα σε έναν μοντέρνο και άνετο χώρο,
σπάζοντας τα στερεότυπα των ελληνικών ταβερνών.
Η φιλοσοφία τους   είναι να φέρουν πιο κοντά τη μυρωδιά, τη γεύση και
την εικόνα των συνταγών από την παιδική τους ηλικία. Κάθε πιάτο έχει
μια ιστορία που το συσχετίζει με τον ζεστό ήλιο των ελληνικών
χωραφιών, τη γεύση της Μεσογείου ή τη φρεσκάδα του κήπου. Ο σεφ του
εστιατορίου, Mario, κάνει κάθε συνταγή να αναπνέει τη γεύση της
Ελλάδας, κι εκεί έγκειται η βαθιά διαφορά ανάμεσα στο να είσαι Έλληνας
ή να μάθεις να μαγειρεύεις ελληνικές συνταγές. Αυτό κάνει την
Grecocina διαφορετική, την αξία του αυθεντικού. Η ελληνική κουζίνα
είναι τυπικά μεσογειακή, χαρακτηρίζεται από τη συγχώνευση προϊόντων
από τη θάλασσα και τη στεριά και από τον συνδυασμό γεύσεων και υφών,
χρησιμοποιώντας σε μεγάλο βαθμό ελαιόλαδο και ξύδι, καθώς και διάφορα
είδη λαχανικών, τυριών, κρεατικών, ψαριών και θαλασσινών.
Οι Ισπανοί δεν μπορούν να αντισταθούν στο κάλεσμα του
Grecocina-εξάλλου ένα από τα μότο του «Επειδή η Ελλάδα είναι πιο κοντά
από όσο φαντάζεστε, απολαύστε εδώ και τώρα μια ιστορία γεμάτη γεύση»,
αποτελεί πρόσκληση-πρόκληση για τον επιλεκτικό Ισπανό.
Στο μενού του εστιατορίου υπάρχουν μεταξύ άλλων  πιάτα για
vegeterians, που κύριο συστατικό τους είναι η μελιτζάνα, η ντομάτα, τα
μανιτάρια ή τα κολοκυθάκια, αλλά και υπέροχα κρέατα, μαγειρεμένα με
τον πιο αγνό ελληνικό τρόπο: κλέφτικο, σουβλάκι ή μπριζόλα μοσχαρίσια.
Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ψάρια, τα θαλασσινά και τα πιο
χαρακτηριστικά πιάτα της παραδοσιακής ελληνικής κουζίνας, όπως ο
μουσακάς, το τζατζίκι, η χωριάτικη σαλάτα ή το ελληνικό γιαούρτι.
Όπως αναφέρουν οι ιδιοκτήτες του, το να σερβίρουν ένα ελληνικό γεύμα
χωρίς ελληνικό κρασί, θα ήταν για εκείνους έγκλημα. Αν και τα ελληνικά
κρασιά δεν είναι πολύ γνωστά σε χώρες εκτός της γενέτειράς τους, ο
Ισπανός επισκέπτης του εστιατορίου, μέσα από ένα μικρό ιστορικό,
μαθαίνει ότι το κρασί έχει συνδεθεί με τον πολιτισμό της Ελλάδας από
αμνημονεύτων χρόνων: Η Ελλάδα έχει περίπου 300 γηγενείς ποικιλίες
αμπέλου, οι περισσότερες από τις οποίες είναι αμιγώς τοπικές και έχουν
τον δικό τους, ιδιαίτερο χαρακτήρα.  Η γκάμα των ελληνικών κρασιών
είναι μεγάλη, ξηρά λευκά, κόκκινα, γλυκό μοσχάτο, γενναιόδωρα κόκκινα
ακόμα και αφρώδη. Η ετήσια παραγωγή φτάνει τις 600 εκατομμύρια φιάλες,
εκ των οποίων το 65-70% είναι λευκό κρασί.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία