Αφήνουν ιατρικά εργαλεία, νυστέρια και ακτινογραφίες και πιάνουν την
κιθάρα, το μπάσο και το μικρόφωνο. Μία παρέα γιατρών, φίλων και
ασθενών τους από τη Θεσσαλονίκη, δημιούργησε μία μουσική μπάντα και
δίνει συναυλίες, πλημμυρίζοντας με blues ήχους τις μουσικές σκηνές,
στις οποίες εμφανίζεται.
Τι κι αν τις περισσότερες ώρες της μέρας φορούν ιατρικές ποδιές,
γυρνούν σε διαδρόμους νοσοκομείων και οι ασθενείς τούς εμπιστεύονται
την υγεία τους... Κάποια βράδια, οι ίδιοι άνθρωποι «θεραπεύουν» με τη
μουσική τους και -όπως λένε ...ψυχοθεραπεύονται και οι ίδιοι με αυτόν
τον τρόπο.
Ο Αντώνης Τσέκος είναι γναθοπροσωπικός χειρουργός. Τα πρωινά εργάζεται
σε γνωστή κλινική της πόλης και τα απογεύματα δέχεται ασθενείς στο
ιδιωτικό του ιατρείο. Τις Τετάρτες το πρόγραμμα αλλάζει, καθώς στην
κλινική ορίζονται ειδικά ογκολογικά χειρουργεία, που μπορεί να
διαρκέσουν ακόμη και δώδεκα ώρες, έτσι παραμένει όλη την ημέρα εκεί.
Τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του, τον αφιερώνει στην οικογένειά του,
αλλά και στη μουσική, το αγαπημένο του χόμπι από τα παιδικά του ακόμη
χρόνια.
«Πήγαινα στο 13ο Γυμνάσιο/Λύκειο Θεσσαλονίκης. Στις σχολικές γιορτές
συνοδεύαμε τη χορωδία με τις κιθάρες μας εγώ, ο Μάκης Δημητριάδης και
ο Θανάσης Καραμήτρος, με τους οποίους συναντηθήκαμε ξανά μετά από
χρόνια, στην ενήλικη ζωή μας. Ο πρώτος είναι νεφρολόγος στο
Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και ο δεύτερος φιλόλογος», δηλώνει
 ο Αντώνης Τσέκος.
Οι δύο γιατροί νοστάλγησαν τις μουσικές συναντήσεις των ξέγνοιαστων
μαθητικών χρόνων και σκέφτηκαν να τις επαναλάβουν για να
αποφορτίζονται από τη δύσκολη, απαιτητική και γεμάτη ευθύνες
καθημερινότητα. «Ο Μάκης, που πλέον παίζει μπάσο, έφερε μαζί του τον
Θανάση, ενώ για να εμπλουτίσουμε τον ήχο των τριών εγχόρδων, εγώ έφερα
άλλους δύο μουσικούς, που υπήρξαν ασθενείς μου στο ιατρείο: τον Νίκο
Κριατσέλη, παλιό μου γνώριμο, που παίζει πλήκτρα και τον Γιώργο
Βογιατζή που παίζει ντραμς», λέει ο 55χρονος σήμερα γιατρός.

Η συγκεκριμένη μπάντα, με μικρές παραλλαγές των μελών που συμμετείχαν,
οργανώθηκε την προηγούμενη δεκαετία. Νοίκιαζαν ένα στούντιο με
ηχολήπτη και συναντιόταν σε εβδομαδιαία βάση για να χαλαρώνουν και να
ευχαριστιούνται. Οι μουσικές τους προτιμήσεις άλλωστε είναι κοινές και
έχουν να κάνουν με την μπλουζ μουσική.
Με την πάροδο των χρόνων και τις αυξημένες υποχρεώσεις, οι φίλοι
αραίωσαν τις συναντήσεις τους. Τότε όμως, «έπεσε στο τραπέζι» -διά
στόματος ενός άλλου γιατρού- μία πρόταση, που τους ενεργοποίησε και
δεν τους επέτρεψε να διαλυθούν. «Την περίοδο εκείνη ήμουν στρατιωτικός
γιατρός κι ένας φίλος παθολόγος, ο οποίος ήθελε να κάνει μία
επιχειρηματική κίνηση, νοίκιασε το καφέ του Μύλου -το οποίο το ονόμασε
«Whole Note Pub» και μου πρότεινε να παίζω εκεί με την μπάντα μου.
Μέχρι τότε εμείς δεν είχαμε καμία απολύτως βλέψη να παίζουμε σε
συναυλίες. Ωστόσο κατάφερε να μας πείσει και για όσα χρόνια
λειτούργησε το μαγαζί, κάναμε σταθερά εμφανίσεις, αρχικά μία φορά το
μήνα και μετά λίγο πιο αραιά», αναφέρει ο κ. Τσέκος.
Πριν από την πρώτη δημόσια εμφάνιση το 2013, αναγκάστηκαν να δώσουν
όνομα στη μπάντα τους, το οποίο εμπνεύστηκε ένα πρώην μέλος. «Ο Νίκος
Χασάπης, ο πρώτος μας ντράμερ πριν από τον Γιώργο, πρότεινε να
λεγόμαστε "Bruised mushrooms", χωρίς να μας πει ποτέ την εκδοχή που
είχε στο μυαλό του όταν σκέφτηκε αυτό το όνομα. Ωστόσο, επειδή αυτό
μεταφράζεται ως "μελανιασμένα μανιτάρια", το υιοθετήσαμε, γιατί
σκεφτήκαμε ότι τα μανιτάρια, όταν σαπίζουν γίνονται μπλε-μοβ, όπως κι
εμείς, που αποφασίσαμε σε μία μάλλον όψιμη ηλικία να κάνουμε μία
μπάντα», επισημαίνει με αυτοσαρκασμό.
Μετά το κλείσιμο της πρώτης μουσικής σκηνής που τους φιλοξένησε,
ξεκίνησαν εμφανίσεις στο «Malt n' Jazz» και στο «Blue Barrel», μαγαζιά
που σε κάθε εμφάνισή τους γέμιζαν από κόσμο, με την πλειοψηφία αυτών
να είναι γιατροί ή υγειονομικοί υπάλληλοι. «Την κάθε μας live εμφάνιση
την επικοινωνούμε μέσω διαδικτύου, αλλά και με αφίσες, κάποιες εκ των
οποίων αναρτώ και στην κλινική που δουλεύω. Αρχικά οι συνάδελφοι μου
έλεγαν "τι δουλειά έχεις εσύ μ' αυτό;" και αφότου έρχονταν σε κάποια
συναυλία, τροποποιούσαν την ερώτηση και έλεγαν "τι δουλειά έχεις εσύ
με την ιατρική;"», αναφέρει χαριτολογώντας.
Ο ίδιος, σχολιάζοντας το πώς τον αντιμετωπίζουν όσοι τον γνωρίζουν ως
γιατρό, βλέποντάς τον να τραγουδά μπλουζ και να παίζει κιθάρα, τονίζει
ότι πάνω στη σκηνή χάνονται οι επαγγελματικές ιδιότητες. «Η μουσική
έχει άλλους κώδικες, δεν χωρίζει τους ανθρώπους, μόνο τους ενώνει. Την
ιδιότητα του γιατρού τη θυμόμαστε εκεί μέσα μόνο όταν δούμε κάποιον
γιατρό από κάτω και κάνουμε ένα σχόλιο. Άλλωστε, δεδομένου ότι δεν
είμαστε επαγγελματίες, απευθυνόμαστε κυρίως σε φίλους και γνωστούς από
τους επαγγελματικούς μας χώρους και στην ουσία γίνεται ένα πάρτι»,
εξηγεί.
Το ανδρικό σχήμα «έσπασε» με την παρουσία της η (24χρονη τότε)
ηθοποιός και τραγουδίστρια Νίνα Μαζάνη, η οποία άνοιξε πλέον τα
επαγγελματικά της φτερά στην Αθήνα. Τη διαδέχτηκε η Έλενα Κατσενίδου,
νοσηλεύτρια στο Ιπποκράτειο, με εξαιρετική φωνή, όπως τονίζουν τα
υπόλοιπα μέλη του σχήματος, ενώ συχνά εμφανίζεται μαζί τους ο
οδοντίατρος Κώστας Κυριαζής, αναλαμβάνοντας επίσης το ρόλο του
τραγουδιστή.
Οι «Bruised mushrooms» έδωσαν την τελευταία τους παράσταση πριν από
την πανδημία. Αναφέρουν ότι συνάδελφοι και φίλοι τους, τους κάνουν
...παράπονα για αυτήν την μακρόχρονη απουσία. Επειδή, όμως, ούτε οι
ίδιοι μπορούν να φανταστούν πια τη ζωή τους χωρίς να ξανανέβουν στη
σκηνή, ήδη ξεκίνησαν πρόβες για να προετοιμάσουν το πρώτο -μετά Covid-
live τους...
ΑΠΕ-ΜΠΕ