 |
|
|  |  |  | 
Η γεννημένη στην Νιγηρία,Ελληνίδα … ύαινα που αμείβεται με εκατομμύρια
δολάρια το χρόνο!!!
Πηγές FT,WSJ,newsauto.gr
Το στέλεχος ,που «μαγείρεψε» το χρέος της Ελλάδας ώστε να πληροί τις
προϋποθέσεις ένταξης στο Ευρώ το 2002, αποχώρησε από την Rothesay, την
ασφαλιστική εταιρία που ίδρυσε η ίδια κάτω από την ομπρέλα της
Goldman.
Στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη η Αντιγόνη Λουδιάδη, εμφανίστηκε
ξανά στο προσκήνιο.
Η αποχώρηση της από την ασφαλιστική Rothesay, στην οποία κατείχε της
θέση της διευθύνουσας συμβούλου για δεκαπέντε χρόνια, έφερε ξανά στη
δημοσιότητα αυτή την «τραπεζίτισσα του διαβόλου», την «ύαινα της
Goldman Sachs» ή την Άντι όπως την αποκαλούν μόνο οι φίλοι και οι πολύ
στενοί συνεργάτες της.
Στην έκτη δεκαετία της ζωή της πλέον η Λουδιάδη παραμένει ακόμη μια
μυστηριώδης γυναίκα, ένα πρώην για πολλούς πολύ δυνατό στέλεχος της
Goldman Sachs, από την οποία όπως εικάζουν οι τραπεζικοί κύκλοι του
City δεν έφυγε ουσιαστικά ποτέ. Παρόλο που από το 2007 ήταν CEO στη
Rothesay όποιος ενδιαφερόταν να επικοινωνήσει μαζί της έβρισκε τη
γραμματέα της στα γραφεία της Goldman Sachs στο Λονδίνο. Εκεί όπου η
Άντι μεγαλούργησε από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 όταν άφησε την JP
Morgan για να μεταπηδήσει στην πιο μυστικοπαθή τράπεζα του κόσμου.
Σύμφωνα με την Wall Street Journal, η τράπεζα από την ελληνική υπόθεση
έβγαλε σε προμήθειες έως και 300.000.000 εκατομμύρια δολάρια ενώ η
Αντιγόνη Λουδιάδη έγινε διευθύνουσα σύμβουλος της Rothesay Life, μιας
ασφαλιστικής εταιρίας που ανήκει στον όμιλο της τράπεζας των τραπεζών
για πολλούς.
Η εταιρία ιδρύθηκε το 2007 και κάτω από την διοίκηση της Άντι και του
Τομ Πιρς γιγαντώθηκε, έχοντας μετατραπεί στην πλέον ειδική σε
ασφαλίσεις συντάξεων στην Βρετανία. Πέρυσι είχε κέρδη 913.000.000
λίρες, διαχειρίζεται κεφάλαια και assets ύψους 62.500.000.000 λιρών
και η Λουδιάδη παραχώρησε για δεύτερη φορά στη ζωή της συνέντευξη
στους Financial Times.
«Η Rothesay θα είναι πάντα η καρδιά μου. Ήθελα απλώς να θυμούνται ότι
έστησα αυτό το συγκεκριμένο επιχειρηματικό μοντέλο πολύ καλά αν και ο
κόσμος ακόμη και τώρα δεν αποκαλεί εμένα και τον Τομ ασφαλιστές».
Στα πενήντα εννιά της χρόνια πλέον, η ελληνίδα μάνατζερ που αμειβόταν
σύμφωνα με τα δημοσιεύματα με 2.000.000 λίρες το μήνα, θεωρείται
βέβαιο ότι θα εισπράξει ένα τεράστιο bonus.
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, σύμφωνα με τους Financial Times, θα
επικεντρωθεί στη φιλανθρωπία, κίνηση που θα στρέψει τους προβολείς της
δημοσιότητας πάνω της ξανά. Μέχρι πρότινος είχε μιλήσει μόνο μια φορά
σε εφημερίδα για το πάθος που έχει με την yoga, η οποία όπως είπε τότε
την βοηθάει να ηρεμεί.
Πρώην στέλεχος της Goldman Sachs πάντως που χρημάτισε συνεργάτης της
Άντι δήλωσε ότι όταν η Ελληνίδα περνούσε από τους διαδρόμους οι
περισσότεροι εργαζόμενοι προσποιούνταν ότι μιλούσαν στο τηλέφωνο για
να μην τους μιλήσει και αποφύγουν με αυτό τον τρόπο μια πιθανή
κατσάδα.
Γεννημένη στη Νιγηρία η Λουδιάδη παραμένει ακόμη ένα άλυτο μυστήριο
για όσους προσπάθησαν να μάθουν κάτι παραπάνω για τη ζωή της, από τη
στιγμή που αποκαλύφθηκε ο ρόλος της στο deal της Goldman Sachs με την
Ελλάδα και είδε το όνομα της στα εγχώρια ΜΜΕ αλλά και σε έγκριτα
οικονομικά έντυπα. Τότε έγινε γνωστό ότι η Άντι σπούδασε αρχικά στο
ιδιωτικό σχολείο θηλέων Cheltenham Ladies College και μετά στο
πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, πριν ξεκινήσει την επαγγελματική της
σταδιοδρομία από την JP Morgan. Έφυγε από εκεί το 1994 για την Goldman
Sachs, της οποίας έγινε στέλεχος το 2000 με ετήσιες αποδοχές
12.000.000 δολαρίων. Όπως δήλωσαν ανώνυμα παλιοί συνεργάτες της,
ανέβηκε πολύ γρήγορα την κλίμακα της ιεραρχίας στην τράπεζα. Κάτι
αναμενόμενο, αφού εντυπωσίασε με τις ικανότητες και την
αποτελεσματικότητά της, ενώ μέχρι και σήμερα η αμφιλεγόμενη συμφωνία
που έκλεισε με την ελληνική κυβέρνηση παραμένει η μεγαλύτερη επιτυχία
της γυναίκας που αποκαλούν αδίστακτη και αρπακτικό, χαρακτηρισμοί που
για τα περισσότερα τραπεζικά στελέχη σε κολοσσούς όπως η JP Morgan και
η Goldman Sachs είναι παράσημα τιμής.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
