"Εάν φανταστείς κάτι, μπορείς να το πετύχεις" είχε πει- πολλά χρόνια πριν- ο δημοφιλής Αμερικανός συγγραφέας William Arthur Ward (Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ), δίνοντας έμπνευση και κίνητρο σε εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον πλανήτη να "κυνηγήσουν" το όνειρό τους. Αυτή η ίδια φράση, που διάβασε τυχαία, μερικά χρόνια πριν, η 24χρονη Μπέλλα Παπαδοπούλου Dobrowolska λειτούργησε ως κινητήρια δύναμη προκειμένου η νεαρή κοπέλα να "κυνηγήσει" το δικό της όνειρο για έναν καθαρό πλανήτη.
Πνεύμα ανήσυχο- ένα "παιδί με άστρο", όπως την περιγράφουν όσοι τη γνωρίζουν"- η Μπέλλα Παπαδοπούλου ξεκινά στις 28 Φεβρουαρίου ένα διαφορετικό ταξίδι. Ένα ταξίδι στην Ανταρκτική, ως μία από τα 30 επιλεγμένα μέλη της International Antarctic Expedition 2013 του Robert Swan (σ.σ. πολικός εξερευνητής) και του προγράμματος 2041 Antarctic Youth Ambassador.
"Στις 28 Φεβρουαρίου θα ταξιδέψω στη μακρινή Ανταρκτική, που είναι και η τελευταία ήπειρος που ανήκει αποκλειστικά στη φύση. Εκεί, θα γίνω, μέσω της οργάνωσης του '2041', επίσημος πρεσβευτής της Ανταρκτικής και επιστρέφοντας θα εκδώσω ένα βιβλίο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή η ήπειρος και το πώς θα είναι το μέλλον μας αν δεν αλλάξουμε έγκαιρα ορισμένες από τις συνήθειές μας" εξηγεί , από τη μακρινή Βραζιλία, η νεαρή δημοσιογράφος και περιβαλλοντική ακτιβίστρια.
Η Μπέλλα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σουηδία από Πολωνούς γονείς, αλλά ένα κομμάτι της καρδιάς της ήταν πάντα στην Ελλάδα, την οποία και επισκεπτόταν τα καλοκαίρια με τη μητέρα της και τον Έλληνα πατριό της- στον οποίο και οφείλει το επίθετό της (Παπαδοπούλου). Όταν, λοιπόν, της δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσει στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) δεν δίστασε ούτε μια στιγμή. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη, όπου επί πέντε χρόνια σπούδαζε, δούλευε ταυτόχρονα σε τοπικά μέσα ενημέρωσης και έγραφε στον ξένο (αυστραλέζικο, σουηδικό και πολωνικό) Τύπο.
Στη Θεσσαλονίκη και στο πανεπιστήμιο, τύχη αγαθή έφερε στον δρόμο της Μπέλλας τη Δήμητρα Δημητρακοπούλου, λέκτορα στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ, η οποία, μιλώντας για τη νεαρή πρώην φοιτήτρια περιγράφει ένα "ξεχωριστό κορίτσι".
"Δεν χρειάζεται να μιλήσεις πολύ μαζί της για να καταλάβεις ότι αυτό το κορίτσι έχει κάτι το ξεχωριστό. Ίσως είναι ο απλός και αυθόρμητος τρόπος της να προτείνει την πιο πρωτότυπη ιδέα σαν να μιλάει για κάτι απολύτως συνηθισμένο. Ίσως είναι ο πηγαίος ενθουσιασμός της με τον οποίο περιγράφει μια καθημερινή της μέρα στην αγαπημένη της Θεσσαλονίκη ή το ταξίδι της στο Βιετνάμ όπου έμεινε έξι μήνες για να διδάξει αγγλικά σε φτωχά παιδιά. Ίσως και η αφοπλιστική φυσικότητα με την οποία μετακινείται από τη Σουηδία στην Ελλάδα, από εκεί στο Βιετνάμ και μετά στη Βραζιλία και τώρα ετοιμάζεται για την Ανταρκτική" λέει χαρακτηριστικά η κ. Δημητρακοπούλου.
Θυμάται δε πως πριν από δύο χρόνια, στο μάθημα της διαδικτυακής δημοσιογραφίας, η Μπέλλα πρότεινε να αναλάβει ως εργασία για το εξάμηνο τη δημιουργία ενός blog για την περιβαλλοντική δημοσιογραφία. "Το ξεκίνησε και το διατήρησε- σημειώνει- με το αμείωτο αρχικό της κέφι και με απόλυτο επαγγελματισμό, έστω κι αν η αφορμή ήταν απλώς μια φοιτητική εργασία. Από τότε, παρακολουθώ την πορεία της όχι πια με την ιδιότητα με την οποία τη γνώρισα, αλλά ως φίλη και περιμένω την επόμενη ιδέα της, με την οποία θα μας ξαφνιάσει και η οποία ίσως την οδηγήσει σε μια άλλη γωνιά της γης".
Τα προβλήματα του πλανήτη σε σχέση με το περιβάλλον απασχολούσαν την Μπέλλα από πολύ μικρή ηλικία. "Είχα πάντα μεγάλο ενδιαφέρον και ακόμα μεγαλύτερη αγάπη για το περιβάλλον. Θεώρησα ότι με όλα που γίνονται, οι πάγοι που λιώνουν, οι θάλασσες που είναι γεμάτες από πετρέλαιο και πλαστικό, ο Αμαζόνιος που εξαφανίζεται σιγά σιγά είναι όλα προβλήματα που χρειάζεται κάποιος να τους δώσει τη 'φωνή' που τους αξίζει. Έτσι, αποφάσισα να ειδικευτώ ως δημοσιογράφος στο περιβάλλον για να τους 'δανείσω' τη δική μου" μας λέει η Μπέλλα.
Η "παγωμένη ήπειρος", όπως περιγράφει την Ανταρκτική, μπήκε στη ζωή της όταν διάβασε πως οι φώκιες εκεί έχουν στο μητρικό τους γάλα χημικά και δηλητήριο, που μεταφέρονται μέσω του νερού και του αέρα από τις υπόλοιπες ηπείρους. "Όταν το διάβασα αυτό, η καρδιά μου έγινε πέτρα και αποφάσισα, αντί να κάθομαι και να παρακολουθώ σιωπηλά όσα συμβαίνουν, να κάνω κάτι" τονίζει.
"Η Ανταρκτική διαθέτει το 90% του πάγου και το 70% του γλυκού νερού παγκοσμίως. Γι' αυτό είναι προς το συμφέρον όλων μας να την προστατέψουμε! Το project της Ανταρκτικής επείγει επειδή, εάν συνεχίσουν να λιώνουν οι πάγοι, όπως σήμερα, σε μερικά χρόνια όλοι μας θα πρέπει να μετακομίσουμε" σημειώνει.
Παραδέχεται, ωστόσο, πως το να σώσει κανείς μόνος του τον πλανήτη είναι δύσκολη δουλειά, γι' αυτό και αναζητά συμπαραστάτες στον αγώνα της για την Ανταρκτική. Για τον λόγο αυτό έχει σχεδιάσει την ιστοσελίδα http: //www.helpmeprotectantarctica.com/ , όπου εξηγεί αναλυτικά το όλο project και αναζητά στήριξη προκειμένου να φέρει εις πέρας την αποστολή της. Μέσω της ιστοσελίδας πωλούνται και ορισμένα μικρά αντικείμενα με πιγκουίνους, με στόχο να καλυφθούν τα έξοδα των μετακινήσεών της.
Διδάσκοντας ανακύκλωση σε ιθαγενείς των Φίτζι και αγγλικά στα παιδιά του Βιετνάμ
Η Ανταρκτική δεν είναι η πρώτη "αποστολή" της Μπέλλας. Έχει βρεθεί στο πλάι των ιθαγενών των νησιών Φίτζι διδάσκοντάς τους το σύστημα της ανακύκλωσης, ενώ έχει ταξιδέψει ως το μακρινό Βιετνάμ για να μάθει αγγλικά σε παιδιά του δρόμου.
Αυτή τη στιγμή, κι ενώ ετοιμάζει την αναχώρησή της για την Ανταρκτική, βρίσκεται σε μία μικρή πόλη στη βορειοανατολική Βραζιλία, που ονομάζεται Itacaré. Εκεί, μαθαίνει σε παιδιά από τις φτωχότερες γειτονιές να μαγειρεύουν με την ενέργεια του ήλιου (solar cooking).
"Γνωρίζατε ότι μπορείτε να δημιουργήσετε μία εστία κουζίνας από μία ομπρέλα και λίγο αλουμινόχαρτο;" μας ρωτά και μας εξηγεί πως σε μία περιοχή τουριστικά ανεπτυγμένη, όπως η συγκεκριμένη, ένα μεγάλο ποσοστό των κατοίκων εξακολουθεί να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, σε φαβέλες.
Η Μπέλλα ανακάλυψε το "ηλιακό μαγείρεμα" σερφάροντας στο διαδίκτυο- και όχι στα κύματα, όπως συνήθως, αφού εκτός των άλλων είναι και καθηγήτρια του σερφ- ύστερα από μία συγκλονιστική εμπειρία στο Ρίο Ντε Τζανέιρο.
"Πριν από μερικούς μήνες πήγα στο Ρίο Ντε Τζανέιρο για να γράψω για μία από τις μεγαλύτερες φαβέλες της Νότιας Αμερικής. Μία παραγκούπολη με 300.000 κατοίκους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ζουν χωρίς ρεύμα. Είναι ένα επικίνδυνο μέρος για να πάει κάποιος μόνος του, διότι η μαφία των ναρκωτικών είναι αυτή που κατέχει την εξουσία... Βρέθηκα μπροστά σε ένα απίστευτο γεγονός. Δύο συμμορίες ναρκωτικών άρχισε να πυροβολούν η μία την άλλη στη μέση του δρόμου. Δύο άνθρωποι δολοφονήθηκαν μόλις λίγα μέτρα μακριά από μένα και έτσι ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο να προσπαθήσω να εγκαταλείψω τη φαβέλα. Αντ' αυτού, έπρεπε να κρυφτώ στο σπίτι μιας ηλικιωμένης κυρίας έως ότου περάσει ο κίνδυνος. Μου πρόσφεραν φαγητό και τότε είδα πως όλα τα τρόφιμα ήταν προπαρασκευασμένα. Κοίταξα γύρω γύρω και διαπίστωσα πως δεν υπήρχε ρεύμα, άρα το μαγείρεμα ήταν αδύνατο. Τα εννιά εγγονάκια της ηλικιωμένης κυρίας ήταν πολύ αδύνατα όπως και η ίδια. Συζητώντας για το πρόβλημα, μού αποκάλυψε πως σχεδόν κανείς στη γειτονιά δεν είχε ρεύμα. Όταν επέστρεψα στο σπίτι μου, άρχισα να ψάχνω το θέμα και κατέληξα σε ένα site, όπου έδειχναν πόσο εύκολο είναι να μαγειρέψει κανείς με τη βοήθεια του ήλιου. Αποφάσισα, λοιπόν, να τους μάθω πώς μπορούν με αυτόν τον τρόπο να ταΐσουν τις οικογένειές τους" μας περιγράφει με ενθουσιασμό και μας αποχαιρετά με μία υπόσχεση: πως δεν θα σταματήσει να μάχεται για την προστασία του πλανήτη!
