Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Πέθανε σε ηλικία 95 ετών ο θρυλικός αντάρτης των Μακί, Νικολάι Βασένιν



Μόσχα

Ο ανεκπλήρωτος έρωτάς του τον καιρό που πολεμούσε στη γαλλική αντίσταση έμελλε να τον στοιχειώσει ως το τέλος της ζωής του: ο Νικολάι Βασένιν, στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού ο οποίος είχε ενταχθεί στην εθνική αντίσταση στη Γαλλία, απεβίωσε στη Ρωσία σε ηλικία 95 ετών.

Ο Βασένιν, που είχε συλληφθεί από τα χιτλερικά στρατεύματα πριν αποδράσει από στρατόπεδο εργασίας στη Γαλλία, και ο οποίος είχε σταλεί σε γκουλάγκ μετά την επιστροφή του στη Σοβιετική Ένωση, αφιέρωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην έρευνα για να βρει τη Ζαν, την κόρη του καπετάνιου του όταν πολεμούσε με τους Μακί, την οποία είχε ερωτευθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου.

«Ο μόνος επιζών του λόχου των Μακί της Ντρομ (νότια Γαλλία) απεβίωσε στο νοσοκομείο στη Μπερεζόφσκι (στα Ουράλια), τρεις ημέρες μετά τα 95α του γενέθλια», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Βαλέρι Λομπανόφ, ένας φίλος του γηραιού άνδρα ο οποίος τον βοηθούσε τα τελευταία χρόνια.

«Ήταν ένας άνθρωπος θαρραλέος και τίμιος (...). Αυτά που του συνέβησαν ήταν μοναδικά», έγραψε ο Εβγένι Κουϊβάτσεφ, ο κυβερνήτης της περιοχής Σβερντλόβσκ, όπου ζούσε ο Βασένιν.

Τον Ιούλιο του 1941 ο στρατιώτης Βασένιν είχε αιχμαλωτιστεί από τους ναζί, πριν διαφύγει και ενταχθεί στην γαλλική αντίσταση στο Ντρομ.

Ο «λόχος Νικολά» είχε συμμετάσχει σε διάφορες μάχες. Τραυματίας, ο Σοβιετικός στρατιώτης είχε ερωτευτεί τη Ζαν, την κόρη του καπετάνιου της μονάδας των ανταρτών στην οποία είχε ενταχθεί, του Ζεράρ Μονό, που τον φρόντιζε, και ζήτησε το χέρι της.

Μετά την άρνηση του επικεφαλής της μονάδας του, ο Νικολάι επέστρεψε το 1945 στην ΕΣΣΔ, όπου δικάστηκε για εσχάτη προδοσία —διότι είχε πέσει στα χέρια των ναζί— και καταδικάστηκε σε 15 χρόνια σε στρατόπεδα εργασίας.

Μετά τον θάνατο του Στάλιν το 1953, η ποινή του μετατράπηκε σε κατ' οίκον κράτηση στη Σιβηρία. Κατόπιν παντρεύτηκε με τη Ζινάιντα, μια γεωλόγο που περνούσε από το ορυχείο όπου εργάζονταν οι καταδικασθέντες.

Δεν αποκαταστάθηκε παρά με την περεστρόικα, λίγο καιρό πριν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, το 1991.

Για περίπου 60 χρόνια κρατούσε μυστικό τον έρωτά του για τη Γαλλίδα, αλλά μετά τον θάνατο της γυναίκας του, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά, ο γηραιός άνδρας αποφάσισε «να ξαναβρεί τη Ζαν ό,τι κι αν του στοίχιζε», όπως είχε δηλώσει ο ίδιος στο Γαλλικό Πρακτορείο τον Μάρτιο του 2013.

Ο Βασένιν, που είχε λάβει τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, μετέβη στη Γαλλία τον Ιούνιο. Είχε αργήσει πέντε μήνες: η Ζαν είχε πεθάνει τον Ιανουάριο.

Ο πρώην αντάρτης πήγε στο σπίτι όπου η Ζαν είχε φροντίσει τα τραύματά του, συνοδευόμενος από τον Αντρέι Γκριγκόριεφ, έναν ρώσο κινηματογραφιστή που γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ για τον Ρώσο Μακί.

Ο Βασένιν επίσης απέθεσε στον τάφο της Ζαν κόκκινα τριαντάφυλλα και ένα κουτί με σοκολάτες.

«Της είχα υποσχεθεί ότι θα επέστρεφα και κρατάω τον λόγο μου, όπως κάνουν οι Ρώσοι στρατιώτες», είχε πει ο γηραιός άνδρας στον κινηματογραφιστή τότε.

Ο Βασένιν έλεγε πως ήταν αποφασισμένος να ζήσει τουλάχιστον ώσπου να μπορέσει να ξαναδεί τη Ζαν.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία