 |
|  |  |  | 
Ρεκόρ δωρεάς ωαρίων απο 41χρονη Αυστραλή
Μελβούρνη (Τρίτη)
Μια δότρια ωαρίων από τη Μελβούρνη ξεπερνώντας κάθε ρεκόρ έχει φτάσει ήδη στο επιτρεπόμενο όριο δωρεάς ωαρίων, καθώς η αυστραλιανή νομοθεσία θέτει πλαφόν με σκοπό την πρόληψη της αιμομιξίας μεταξύ των παιδιών από τους δότες.
Η Φέιθ Χάουθ, 41 χρόνων, υπάλληλος γραφείου από την Αλτόνα, αφού χάρισε τη ζωή σε 19 μωρά στην Αυστραλία, τώρα είναι έτοιμη να ταξιδέψει ακόμα και στο εξωτερικό προκειμένου να βοηθήσει ζευγάρια που αντιμετωπίζουν προβλήματα γονιμότητας.
Ο πρωτοπόρος καθηγητής Εξωσωματικής Γονιμοποίησης (IVF) Γκαμπ Κόβακς της Αυστραλίας ζήτησε να αρθεί το εθνικό ανώτατο όριο που επιτρέπει τη δωρεάν μόνο δέκα ωαρίων λέγοντας πως «οι πιθανότητες αιμομιξίας είναι απειροελάχιστες».
Η Φέιθ Χάουθ πιστεύεται ότι κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ όσον αφορά το μεγαλύτερο αριθμό παιδιών που γεννήθηκαν μέσω δωρεάς ωαρίων, ένα «χόμπι» που ξεκίνησε πριν από 18 χρόνια, κάνοντας την πρώτη της ανώνυμη δωρεά.
Αφού έφτασε το επιτρεπόμενο όριο για τη δωρεά ωαρίων στην Αυστραλία, κατευθύνθηκε στην Ινδία όπου βοήθησε ένα ζευγάρι στη Βομβάη, ενώ η ίδια είπε πως πολλά ζευγάρια ακόμα σκεφτόντουσαν να ζητήσουν τη βοήθειά της.
«Έχω κρατήσει στα χέρια μου πολλές φορές ένα νεογέννητο και ποτέ δεν έχω σκεφτεί ότι αυτό είναι το δικό μου μωρό» είπε η Φέιθ Χάουθ, προσθέτοντας: «Περιέργως, δεν μου ξυπνάει το μητρικό ένστικτο.»
Ο καθηγητής Γκαμπ Κόβακς δήλωσε ότι ο φόβος του «ανυποψίαστου γάμου μεταξύ ετεροθαλών αδερφών» και ο αυξημένος κίνδυνος μετάδοσης των γενετικών ασθενειών «δεν είναι ανησυχητικός».
«Έρευνες έχουν δείξει ότι μπορείς να έχεις εύκολα ακόμα και 150 απογόνους από τον ίδιο δότη χωρίς κάποιον ουσιαστικό κίνδυνο» πρόσθεσε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|