 |
|
|  |  |  | 
"κλειδί" θεωρεί και το καλό κρασί
Είναι 102 ετών και ισχυρίζεται πως το μυστικό της μακροζωίας είναι το σεξ
Λονδίνο.-
Το μυστικό τής μακροζωίας βρίσκεται στη λίμπιντο, σύμφωνα με τη Joyce
Jackman, η οποία γιόρτασε τα 102α γενέθλιά της και πιστώνει την
ικανοποιητική και ευτυχισμένη ζωή της στις καλές στιγμές που είχε στο…
κρεβάτι.
«Το καλό σεξ και το καλό κρασί» είναι αυτά που η Βρετανίδα Joyce
εντοπίζει ως τα «κλειδιά» της μακρόχρονης ζωής της, λέγοντας στο
προσωπικό του οίκου ευγηρίας που ζει στο Έσσεξ ότι ο συνδυασμός αυτός
τη βοήθησε να ζήσει για περισσότερο από έναν αιώνα.
Η οικογένεια της πρώην σεφ της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας γιόρτασε
μαζί της τη μεγάλη μέρα, με την εκατοντάχρονη να παραδέχεται ότι δεν
ήθελε να τελειώσουν οι εορτασμοί. «Είχα μια τόσο όμορφη μέρα», δήλωσε
στην South West News Service. «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαι 102
ετών», είπε ενθουσιασμένη. «Πρέπει να φταίει και η σοκολάτα που
τρώω!».
Όταν ήταν νεότερη, η Joyce Jackman εργάστηκε σε ζαχαροπλαστείο πριν
καταταγεί στη Royal Air Force (RAF) ως μαγείρισσα κατά τη διάρκεια του
Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Χήρα πλέον, παντρεύτηκε τον αγαπημένο της
Terence Jackmhan το 1945, τη χρονιά που τελείωσε ο πόλεμος. Έζησαν
μαζί μέχρι που ο σύζυγός της έφυγε από τη ζωή.
Δεν έκαναν ποτέ παιδιά αλλά στη Joyce άρεσε πάντα να βοηθά τους άλλους
και έτσι φρόντιζε τα παιδιά στη γειτονιά της. Της άρεσε πολύ να ψήνει
με τη μητέρα της και να βγαίνει έξω με τις φίλες της. Αποτελεί μία από
τις αγαπημένες στη δομή που τη φιλοξενεί, ενώ της αρέσει να έχει το
μυαλό της απασχολημένο λύνοντας σταυρόλεξα και διαβάζοντας καθημερινά
εφημερίδα. Από δίπλα της δεν λείπει ποτέ άφθονη σοκολάτα. Μάλιστα, η
τούρτα γενεθλίων της ήταν ένα κέικ με σοκολάτα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
