 |
|
|  |  |  |  Η μουσική ενώνει: Μια Ελληνίδα, μια Γαλλίδα και μια Τουρκάλα τραγουδούν μαζί
Παρίσι
Τζάνουμ, τζάνεμ, jan. Λέξη περσική, που "ταξίδεψε" στην Τουρκία κι από εκεί στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία κι αλλού, δηλώνοντας την ψυχή? Το "Trio TZANE" είναι μια ιστορία ψυχής, η ιστορία της μουσικής συνάντησης τριών γυναικών, της Ελληνίδας Ξανθούλας Ντακοβάνου, της Τουρκάλας Γκιούλ Χατζέρ Τορούκ και της Γαλλίδας, Σαντρίν Μονλεζούν, που με τις βαλκανικές πολυφωνίες και άλλες πολυφωνικές ιστορίες τους μας "αφηγούνται", με τις αγγελικές φωνές τους, την πλούσια βαλκανική παράδοση.
Το "Trio TZANE" είναι ένα γυναικείο φωνητικό σύνολο με έδρα το Παρίσι, που "ταξιδεύει" τους λάτρεις -και όχι μόνο- της πολυφωνικής μουσικής στην πλούσια παράδοση των Βαλκανίων, "παντρεύοντας" την παράδοση με μια σύγχρονη αντίληψη και δημιουργώντας ένα μοναδικό ακουστικό αποτέλεσμα.
Με "όχημα" τη μουσική τους, ένα διαβαλκανικό "τρένο" που ταξιδεύει από την Ήπειρο και τη Μακεδονία, έως τα πέρατα της Βουλγαρίας και της Τουρκίας, πατώντας πάνω σε μουσικές τόσο γνώριμες μα και τόσο διαφορετικά -καινοτόμα θα έλεγε κάποιος- δοσμένες, το "Trio TZANE" συστήθηκε πριν από αρκετό καιρό στο ελληνικό κοινό με μια σειρά συναυλιών και τώρα κυκλοφορεί και στην Ελλάδα την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, που ήδη έχει αγαπηθεί στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου κυκλοφορεί από τη γαλλική εταιρία "Naive".
Το "Γαϊτάνι" είναι η πρώτη δισκογραφική δουλειά του "Trio TZANE". Ελληνικά, βουλγαρικά, τουρκικά κι άλλες βαλκανικές γλώσσες συνθέτουν τον πολύχρωμο "καμβά" του πλούσιου πολυφωνικού ρεπερτορίου των τριών κοριτσιών: της Ξανθούλας (τραγούδι, κρουστά, σαντούρι), που γεννημένη στην Αθήνα από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες, που είχαν καταφύγει στην Τασκένδη, έμαθε ν' αγαπά τους πολυφωνικούς ήχους από τη γιαγιά της, τη Σαντρίν (τραγούδι), που έχει αφιερωθεί στη μελέτη του βουλγαρικού τραγουδιού και την Γκιούλ (τραγούδι), που, αν και μεγάλωσε στη Γαλλία ποτέ δεν έπαψε να αναζητεί νέους μουσικούς δρόμους στην πατρίδα της, την Τουρκία και στην οθωμανική μουσική παράδοση.
Σ' αυτό το διαβαλκανικό "τρένο" συναντιούνται μουσικοί, όπως ο Bούλγαρος Ντίμιταρ Γκούγκοφ στην γκαντούλκα, ο Ιρλανδός Πολ Γκούντμαν στο σάζι, ο Έλληνας Ταξιάρχης Βασιλάκος στο ακορντεόν και οι Γάλλοι Αντριέν Εσπινούζ στο νέι, Νίκολας Μπεκ στο κοντραμπάσο και Αντουάν Μορινό στο πέρσικο τόμπακ.
Με φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς και διασκευές σύγχρονες, γραμμένες για τις ανάγκες του φωνητικού συνόλου, οι τρεις νεαρές ερμηνεύτριες μας προσφέρουν μια φρέσκια αντίληψη για τις μουσικές που ταξιδεύουν και ξαναγεννιούνται, πλέκονται και ξεμακραίνουν σε αρμονίες διαφορετικές.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
