 |
|
|  |  |  | 
Φρίκη-Σκοτάδι-Μεσαίωνας...
Δικαστήριο στο Βέλγιο καταδίκασε οικογένεια Πακιστανών που σκότωσαν την κόρη τους για λόγους τιμής
Βρυξέλλες
Τέσσερα μέλη μιας οικογένειας Πακιστανών καταδικάστηκαν από βελγικό δικαστήριο σε ποινές από 5ετή φυλάκιση μέχρι κάθειρξη 25 ετών για τη δολοφονία της 20χρονης κόρης και αδελφής τους για λόγους "τιμής", καθώς η νεαρή αρνιόταν να παντρευτεί με προξενιό έναν άγνωστό της άνδρα.
Το εφετείο της Μονς επέβαλε ποινές κάθειρξης 25 ετών στον πατέρα και 20 ετών στη μητέρα της κοπέλας. Ο γιος τους, Μουντουσάρ, μολονότι ήταν ο φυσικός αυτουργός του εγκλήματος, καταδικάστηκε σε κάθειρξη 15 ετών. Μία από τις αδελφές της νεαρής, που ήταν παρούσα στο σπίτι την ώρα του εγκλήματος, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5 ετών.
Η δολοφονία διαπράχθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2007 μέσα στο σπίτι της οικογένειας της 20χρονης Σαντία Σεΐχ, στο Σαρλερουά.
Οι γονείς κρίθηκαν ένοχοι ως ηθικοί αυτούργοί, αφού διέταξαν τη δολοφονία της νεαρής Σαντία η οποία ακολουθούσε το δυτικό τρόπο ζωής και είχε εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία για να σπουδάσει νομικά και να ζήσει τον έρωτά της για ένα συνομήλικό της Βέλγο. Οι γονείς είχαν προσπαθήσει να την παντρέψουν με έναν εξάδελφό της που ζούσε στο Πακιστάν και δεν τον είχε δει ποτέ της. Μάλιστα ο "γάμος" τελέστηκε το 2005 από έναν ιμάμη μέσω του Ίντερνετ.
Οι γονείς "δεν δίστασαν, για λόγους τιμής, να εκτελέσουν την κόρη τους που αρνήθηκε να υποκύψει στο θέλημά τους", τόνισε ο εισαγγελέας Αλέν Λεκρενιέ, ο οποίος ζήτησε να τους επιβληθεί ισόβια κάθειρξη.
Από την έναρξη της δίκης ο Μουντουσάρ είχε παραδεχτεί ότι ο φόνος ήταν προμελετημένος, εξηγώντας ότι σκεφτόταν από καιρό να σκοτώσει την αδελφή του επειδή είχε κηλιδώσει την τιμή της οικογένειας με την άσωτη ζωή της.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
