|
| | | |
Η ef αγαπάει το βιβλίο
"Καραμανλής off the record", ένα δημοσιογραφικό ημερολόγιο από τον Μανώλη Κοττάκη
Αθήνα
"Καραμανλής off the record", επιγράφεται το βιβλίο του δημοσιογράφου Μανώλη Κοττάκη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Είναι 477 σελίδες για την κυβερνητική πορεία του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας και πρώην πρωθυπουργού, όπως την είδε ο γνωστός πολιτικός συντάκτης .
Το βιβλίο ξεκινάει το 1997 με το "προσκύνημα" του νέου αρχηγού, μόλις σαράντα ενός ετών, στην Πολιτεία, για να πάρει τις ευλογίες του θείου του Κωνσταντίνου Καραμανλή και κλείνει με την εκλογική ήττα τον Οκτώβριο του 2009, για να ακολουθήσει ένα επίμετρο γύρω από τα αίτια της "συντριβής", με την άποψη του συγγραφέα ότι η πολιτική του Κώστα Καραμανλή συνιστά "μία παρακαταθήκη για τον ελληνισμό".
Ο συγγραφέας θεωρεί πως "το όνειρο Καραμανλή" για μια Ελλάδα φρουρό των ευρωπαϊκών συνόρων στη Μεσόγειο, με θωρακισμένη την άμυνα του Αιγαίου και των βορείων συνόρων μας, με ηγετικό ρόλο στην ενέργεια (με τη διπλωματία των αγωγών), στις επικοινωνίες (με τους δρόμους του εμπορίου και τους μεγάλους οδικούς άξονες ), στην εκπαίδευση (με την πρωτοβουλία του για ιδιωτικά πανεπιστήμια) και στον πολιτισμό (με τη Νέα Εθνική Βιβλιοθήκη, τη νέα Λυρική Σκηνή και την ανανέωση του Φεστιβάλ Αθηνών), μπορεί να έμεινε στη μέση, όμως αποτελεί "μια μεγάλη εκκρεμότητα προς υλοποίηση".
Και γιατί έμεινε στη μέση; "Ίσως γιατί το μάνατζμέντ του δεν ήταν σφιχτό, ίσως γιατί αυτοί που κλήθηκαν να το φέρουν εις πέρας, μετά από δική του επιλογή, είτε δεν το κατάλαβαν είτε ήταν κατώτεροι των περιστάσεων".
Στο κεφάλαιο με τίτλο "Στο μυαλό του Καραμανλή", ο συγγραφέας επιχειρεί μια διείσδυση στο πως νοιώθει σε αυτή την περίοδο της αποχής του από τα πολιτικά δρώμενα: "Βαθιά μέσα του -εκτιμώ- ότι νοιώθει την πικρία ενός πρωθυπουργού που οι εχθροί του δεν τον άφησαν να ησυχάσει ούτε μια μέρα, ειδικώς μετά το 2007".
Προχωρεί μάλιστα παραπέρα θεωρώντας πως ο Καραμανλής είναι οργισμένος από τις πληροφορίες μυστικών υπηρεσιών της Ρωσίας για σχέδιο δολοφονίας του, χαρακτηρίζοντάς τον ως " τον περισσότερο κυνηγημένο πρωθυπουργό από τη μεταπολίτευση και εδώ".
Ο αναγνώστης, ανεξαρτήτως των απόψεών του για την εν γένει πολιτική του Κώστα Καραμανλή και όσων τον είχαν στο στόχαστρο, διαβάζει τις σελίδες αυτού του πολιτικο- δημοσιογραφικού ημερολογίου με ενδιαφέρον. Και γιατί είναι ελκυστικά γραμμένο και γιατί διανθίζεται από παρασκηνιακά στιγμιότυπα, φωτίζοντας το αιώνιο σύνδρομο όλων των κυβερνήσεων, που δεν είναι άλλο παρά οι προσωπικές κόντρες, οι διαμάχες εξουσίας, η ανοησία της πρωτοκαθεδρίας, η πάλη για τα δευτερεύοντα ενώ η χώρα γκρεμίζεται…
Μέσα από τις σελίδες του ζωντανεύει με ευρηματικούς τίτλους τα γενόμενα του χθες, που άλλα μένουν στην Ιστορία και άλλα αποκαλύπτονται ως φάρσα: ο πόλεμος με τους εκδότες που αποκάλεσε "νταβατζήδες", οι μυστικές συσκέψεις στη Ραφήνα, η αναζήτηση του Κάρολου Παπούλια στα βουνά των Ιωαννίνων για να προταθεί στην Προεδρία, το ιδεολογικό κουβεντολόι με τον Χαρίλαο Φλωράκη στη Ραφήνα συνοδεία τσίπουρου, ο περιλάλητος μεσαίος χώρος, οι αποστάσεις με τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων, το … κομπρομί υπουργών με τα συνδικάτα, οι διστακτικές μεταρρυθμίσεις, η ήττα στην Ανώτατη Εκπαίδευση, η ρήξη με το Γιώργο Παπανδρέου, η φιλία με τους Αμερικάνους αλλά "όχι" η αμερικανοδουλεία, τα "όχι" στον Μπους, οι υποκλοπές από την αμερικανική πρεσβεία, οι δώδεκα συναντήσεις με τον Πούτιν, το "βέτο" στο Βουκουρέστι, η συμμαχία στον Πειραιά με τον κινεζικό γίγαντα, τα σκάνδαλα των ομολόγων και του Βατοπεδίου, το "όχι" στο σχέδιο Ανάν, ο καβγάς με τη Μέρκελ, οι διάλογοι με τον Ερντογάν και τον Ομπάμα.
Ακολουθούν: οι φωτιές στην Ηλεία, τα "γκόλντεν μπόις", η εσωκομματική αντιπολίτευση κατά Βουλγαράκη -Ρουσόπουλου, η οικονομική κρίση, το πάγωμα των αυξήσεων, τα μέτρα Παπαθανασίου, η κατηφόρα της οικονομίας μέσα σε συνθήκες διεθνούς κρίσης. Για να έρθει το τέλος: η κατά 10% εκλογική καταβαράθρωση από τον Γιώργο Παπανδρέου.
Ένα βιβλίο γραμμένο χωρίς την απόσταση του χρόνου. ’ρα, με όλα τα κατά και τα υπέρ του εγχειρήματος…
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|