Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




«Τατόι. Περιήγηση στον χρόνο και στον χώρο», ένα βιβλίο με αληθινά παραμύθια



Αθήνα

 Το νέο βιβλίο του Κώστα Μ. Σταματόπουλου για το Τατόι, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Καπόν, μιλάει για πρίγκιπες και βασιλιάδες, αλλά δεν είναι παραμύθι. Διηγείται πραγματικές ιστορίες για αληθινά πρόσωπα που σημάδεψαν τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, όπως ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄και ο αυλάρχης του Σκαρλάτος Σούτσος, από τον οποίο αγόρασε το περίφημο κτήμα. Αλλά και για τον Ερνέστο Τσίλλερ, που τον παρότρυνε για την αγορά, έκανε διάφορα σχέδια για την πρώτη βασιλική κατοικία, που όμως απορρίφθηκαν από τον Γεώργιο -εκτός από την απλούστερη εκδοχή-, απογοητεύοντας τον διάσημο αρχιτέκτονα.


Μιλάει επίσης για τους διάσημους επισκέπτες του κτήματος: Μέλη βασιλικών οικογενειών, όπως ο τσάρεβιτς Νικόλαος και το βασιλικό ζεύγος της Μεγάλης Βρετανίας, Εδουάρδος Ζ' και Αλεξάνδρα, λαμπερά πρόσωπα, όπως η Έλινορ Ρούσβελτ και η Τζάκι Κένεντι, γνωστοί μουσικοί, συγγραφείς και σκηνοθέτες, όπως ο Ηλίας Καζάν, ο Δημήτρης Μητρόπουλος, ο Σόμερσετ Μομ, ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν και ο Γεχούντι Μενούχιν, που πέρασαν το κατώφλι του θερινού παλατιού, την εποχή που γίνονταν τα περιβόητα βασιλικά "προγεύματα" του Παύλου και της Φρειδερίκης.

Το βιβλίο "Τατόι. Περιήγηση στον χρόνο και στον χώρο", αναφέρεται επίσης στην ιστορία των κτιρίων του, όπως η βασιλική κατοικία, έργο του αρχιτέκτονα Σάββα Μπούκη, που πήγε στην Αγία Πετρούπολη για να αντιγράψει την "Αγροικία", όπου κατοικούσε ο τσάρος Αλέξανδρος Β΄, θείος της βασίλισσας Όλγας. Ή το "Ανάκτορο Κωνσταντίνου", το πρώτο παλάτι, έργο του Ερνέστου Τσίλλερ, στο οποίο εγκαταστάθηκε το 1889 ο διάδοχος Κωνσταντίνος, αλλά καταστράφηκε άδοξα από τη μεγάλη πυρκαγιά της Πάρνηθας στις 30 Ιουνίου 1916. Τα ερείπιά του κατεδαφίστηκαν το 1937, ωστόσο ακόμα και σήμερα ίχνη του σώζονται μέσα στην πυκνή βλάστηση.

Παρόμοια ήταν και η τύχη του Πύργου στο "Ρολόι", του παλιού ανεμόμυλου επί Σκαρλάτου Σούτσου, που μεταποίησε ο Γεώργιος Α΄, δίνοντάς του όψη μεσαιωνική. Εκεί εγκαταστάθηκε το αρχαιολογικό μουσείο της αρχαίας Δεκέλειας (όπως λεγόταν στην αρχαιότητα το Τατόι), το φυσιολατρικό μουσείο για την πανίδα της Πάρνηθας, καθώς και το υπαίθριο αρχαιολογικό εκθετήριο, με τα διάσπαρτα αρχαία ευρήματα, που διαμόρφωσαν το 1958-59 οι πριγκίπισσες Σοφία και Ειρήνη.

Αξίζει να αναφερθούν επίσης το Βουτυροκομείο, το αρχαιότερο σωζόμενο βουτυροκομείο στην Ελλάδα, που παρήγαγε το περίφημο "Δεκελεικό Βούτυρο" και η οικία "Στουρμ", το παλαιότερο σωζόμενο κτίριο του κτήματος, που κατοίκησε επί μακρόν ο βερολινέζος αγρονόμος-οινοποιός Στουρμ. Επίσης, το βασιλικό κοιμητήριο στο Παλαιόκαστρο, με τον ναό της Αναστάσεως, η κατασκευή του οποίου ξεκίνησε το 1899 και περατώθηκε το 1950-52 από τον βασιλιά Παύλο, καθώς και το Μαυσωλείο με τις σορούς των βασιλέων Κωνσταντίνου, Σοφίας και Αλέξανδρου, από το οποίο έχουν κλαπεί τα βασιλικά εμβλήματα.

Μέσα από τις σελίδες της "Περιήγησης", ο αναγνώστης μαθαίνει, χωρίς φόβο και πάθος, ιστορίες για πρίγκιπες και βασιλιάδες που έζησαν και έδρασαν στην Ελλάδα από την άμεση προεπαναστατική περίοδο έως το τέλος της βασιλείας. Ο συγγραφέας αγγίζει τις ιστορίες με ειλικρίνεια και σεβασμό, χωρίς να ξεχνά και τα πιο πρόσφατα γεγονότα, τους βανδαλισμούς, τις διαρρήξεις, τις φυσικές καταστροφές, αλλά και τις ελπίδες που γεννήθηκαν από την πρόσφατη δραστηριοποίηση της Πολιτείας.

Οι προσπάθειες αυτές ξεκίνησαν δειλά μόλις το 2007, με τη θεσμοθέτηση ενός Προεδρικού Διατάγματος για την προστασία της Πάρνηθας, στην οποία εντασσόταν και το βασιλικό κτήμα. "Να πιστέψουμε ότι, μετά από σαράντα χρόνια ταλαιπωρίας, η κακή μοίρα του Τατοΐου ανετράπη και ότι, επιτέλους, το πολύπαθο κτήμα μπήκε σε ελπιδοφόρα τροχιά;", αναρωτιέται ο ίδιος στο βιβλίο του. Παράλληλα, αναφέρει τις σωστικές εργασίες που έχουν γίνει σε διάφορα κτίρια του κτήματος, την πρόχειρη αλλά υπαρκτή αποκατάσταση της υδροδότησής του, τη συντήρηση των φορητών κειμηλίων του που ολοκληρώνεται και τη μελέτη για την ανάδειξη του Τατοΐου, που αναμένεται εντός του 2012.

Ο ίδιος έχει ξανασχοληθεί με το Τατόι. Το 2004 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καπόν το δίτομο έργο "Χρονικό του Τατοΐου", καθιστώντας τον ως τον πλέον ειδικό για το θέμα. Το νέο βιβλίο είναι εύχρηστο, χωρισμένο σε σύντομες ενότητες, που πραγματεύονται κάθε πτυχή της πραγματικότητας του Τατοΐου. Το έργο, ιδανικό για περιηγητές και εκδρομείς, συμπληρώνεται με χάρτες, πλούσιο φωτογραφικό υλικό, αρχιτεκτονικά διαγράμματα, καθώς και με σχέδια από το χέρι του συγγραφέα του.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία