Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




 Βιογραφίες σε σελιλόιντ 



Αθήνα

  «Κλεοπάτρα», «Γκάντι», «Βασίλισσα Ελισάβετ», πρόσωπα που έχουν γράψει ιστορία, ταινίες που έχουν αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές, βιογραφίες που δεν θα μπορούσαν να μην εμπνεύσουν σκηνοθέτες και να μην δελεάσουν παραγωγούς.

Το 1963, η Κλεοπάτρα κατατάχτηκε στη λίστα με τις πιο γνωστές και ακριβές παραγωγές όλων των εποχών.

Το 1982, η βιογραφία του εθνικού ηγέτη της Ινδίας, Γκάντι, σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Ατένμπορο ήταν η ταινία που σάρωσε τα Όσκαρ. Από τις έντεκα υποψηφιότητες που απέσπασε, κέρδισε τελικά οκτώ αγαλματίδια.

Τα νούμερα το έχουν επιβεβαιώσει, οι πολιτικές βιογραφίες στο σινεμά γίνονται τις περισσότερες φορές από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες και οι πιο πολυσυζητημένες ταινίες της εκάστοτε χρονιάς.

Τελευταία βιογραφία που όχι μόνο συζητήθηκε, απέσπασε Χρυσή Σφαίρα και επανέφερε τη Μάργκαρετ Θάτσερ στο προσκήνιο, η "Σιδηρά Κυρία", με τη Μέριλ Στρίπ.

Mόνο στη Μεγάλη Βρετανία, η ταινία, την προηγούμενη εβδομάδα σημείωσε κέρδη τριών εκατομμυρίων λιρών, ενώ συνολικά οι εισπράξεις έχουν ξεπεράσει τα πέντε εκατομμύρια λίρες. Η Στριπ, σχεδόν με ομοφωνία των κριτικών παγκοσμίως, είναι μια από τις επικρατέστερες ηθοποιούς που ενδέχεται να σηκώσει το χρυσό αγαλματίδιο στα φετινά Όσκαρ.

Το "κινηματογραφικό αρχείο" αριθμεί πολλές βιογραφίες.

Από τις πλέον εξέχουσες η ταινία "Malcolm X". Το 1992, ο Ντένζελ Ουάσινγκτον ενσάρκωσε την εμβληματική προσωπικότητα του αφροαμερικανικού κινήματος, Malcolm X. Η ταινία υπήρξε τόσο καλλιτεχνική όσο και εμπορική επιτυχία. Ο Oυάσιγκτον, κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στην Mπερλινάλε και διεκδίκησε το 'Oσκαρ α' αντρικού ρόλου.

Όπως φαίνεται και στην ταινία, ο ηγέτης των Aφροαμερικανών συγκέντρωσε από νωρίς πολύ θυμό στη ζωή του. Mεγαλώνοντας με το όνομα Mάλκολμ Λιτλ, είδε τον πατέρα του να πεθαίνει σε μια ρατσιστική επίθεση της Κου Kλουξ Kλαν, ενώ αργότερα μπήκε στον κύκλο του εγκλήματος. Φυλακίστηκε και βγαίνοντας έξω από τη φυλακή, ανακάλυψε τον ισλαμισμό, ενώ μετά από ένα προσκύνημα στη Mέκκα αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο Iσλάμ και έγινε σουνίτης μουσουλμάνος. 'Aλλαξε το όνομά του σε Eλ Xατζ Mαλίκ Aλ Σαμπάζ και αφού συνειδητοποίησε τη ματαιότητα της οργής του, σταμάτησε τα κηρύγματα εναντίον των λευκών. Ωστόσο, είχε ήδη αποκτήσει πολλούς εχθρούς, γεγονός που οδήγησε στη δολοφονία του.

Μερικά χρόνια αργότερα, ο 'Αντονι Χόπκινς υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Όλιβερ Στόουν "κλείνει το μάτι" στα 'Οσκαρ. Το 1995, τα δυο σπουδαία ονόματα του σινεμά συνεργάστηκαν για την ταινία "Nixon".

Αν και η ταινία δίχασε κριτικούς και κοινό, ήταν μία ενδιαφέρουσα έρευνα για τη ζωή του 37ου Αμερικανού Προέδρου.

Θερμή υποδοχή από τους κριτικούς είχε η ταινία "Εβίτα" , το 1996. Η βασίλισσα της ποπ, Μαντόνα ενσάρκωσε την Εβίτα Περόν, δίνοντας τις μυθικές διαστάσεις που της αναλογούσαν, στη σύζυγο του συνταγματάρχη της Αργεντινής, Χουάν Περόν.

Η ταινία κόστισε σχεδόν 55 εκατομμύρια δολάρια, ενώ μόνο το πρώτο Σαββατοκύριακο- στις 29 Δεκεμβρίου 1996- τα box offices των αμερικανικών κινηματογράφων μέτρησαν περισσότερα από 190 χιλιάδες δολάρια.

Το 1998, η ταινία "Elisabeth" με την Κειτ Γουίνσλετ έκανε πολλούς Βρετανούς- και όχι μόνο- να καθήσουν 124 λεπτά μπροστά στη μεγάλη οθόνη προκειμένου να δουν τη δυναμική Ελισάβετ να μετατρέπεται από ξεροκέφαλη κοπέλα σε βασίλισσα.

Το 2004, η "Πτώση" του Χίτλερ σπάει τα ταμεία από τις πρώτες μέρες της προβολής. Το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία είχε "προαναγγείλει" την επιτυχία, αφού σχεδόν μόλις βγήκε στα ράφια, στη Γερμανία πούλησε εκατό χιλιάδες αντίτυπα. Η ταινία παρουσιάζει τις τελευταίες δραματικές ώρες του Χίτλερ και την κατάρρευση του Ναζισμού.

Το 2006, στη Βρετανία, σχεδόν εννέα χρόνια μετά το θάνατο της πριγκίπισσας Νταιάνα, η Έλεν Μίρεν αναλαμβάνει το ρόλο της βασίλισσας στην ταινία "The Queen".

Ένα τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας, ειδοποιεί τη βασίλισσα Ελισάβετ για το αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Παρίσι που κόστισε τη ζωή της νεαρής θλιμένης και έκπτωτης από την κλίνη του Κάρολου, πριγκίπισσας.

Παράλληλα, ενημερώνεται για το συμβάν και ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ (Michael Sheen). Η βασίλισσα θέλει πρωτίστως να προφυλάξει τα εγγόνια της- και μελλοντικούς διαδόχους- από τα απαίσια νέα. Aποφασίζει να συνεχίσει τις διακοπές της στο θερινή κατοικία της στη Σκωτία, αφήνοντας αρχικά τα διαδικαστικά της κηδείας στην οικογένεια της Νταιάνα, αφού η πριγκίπισσα δεν ήταν πλέον μέλος της βασιλικής οικογένειας. Το πρώτο Σαββατοκύριακο η ταινία προβλήθηκε σε περισσότερες από 340 αίθουσες μόνο στη Μεγάλη Βρετανία και η Έλεν Μίρεν απέσπασε το Όσκαρ καλύτερης γυναικείας ερμηνείας.

Το 2008, ο Όλιβερ Στόουν προκάλεσε "πολιτικές αναταράξεις" με την ταινία "W". Η κωμική βιογραφία του Τζόρτζ Μπους παρουσιάζει τον πρώην Αμερικανό Πρόεδρο ως φυγόστρατο του Βιετνάμ και πρώην αλκοολικό με μνημειώδη έλλειψη προσόντων, ο οποίος ωστόσο κατάφερε να γίνει ο πιο ισχυρός άνθρωπος στον κόσμο. «Ο JFK ήταν μια υπόθεση με γεγονότα που έπρεπε να τεκμηριωθούν και στοιχεία που έπρεπε να βγουν στην επιφάνεια. Ο Νίξον ήταν ένα σκοτεινό, σύνθετο πρόσωπο. Ο Μπους δεν τους μοιάζει. Κάνω μια κωμωδία, γιατί ο ίδιος ο Μπους είναι αστείος», είχε δηλώσει ο Όλιβερ Στόουν.

Την ίδια χρονιά, η ζωή το Αμερικανού προέδρου Νίξον ξαναβγαίνει στις αίθουσες με την ταινία «Φρόστ/ Νίξον:Η Αναμέτρηση». Η ταινία βασίστηκε σε μια σειρά συνεντεύξεων που εξασφάλισε ο δημοσιογράφος Ντέιβιντ Φροστ από τον πρόεδρο Νίξον το καλοκαίρι του 1977, όταν ο τελευταίος έληξε την τριετή σιωπή του. Στην τελευταία συνέντευξή του ο Νίξον παραδέχεται τελικά την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Γουότεργκέιτ, μια ιστορική αναμέτρηση την οποία παρακολούθησαν πάνω από 45 εκατομμύρια τηλεθεατές.

Τον περασμένο Νοέμβριο (2011) η ζωή του Γάλλου Προέδρου, Νικολά Σαρκοζί, βγήκε στις αμερικανικές αίθουσες. Ο Ντενί Πονταλιντές, ως Νικολά Σαρκοζί βρίσκεται στο 2007, την εποχή που οι Γάλλοι ετοιμάζονταν να βρεθούν μπροστά στις κάλπες για την εκλογή νέου προέδρου. Ο Σαρκοζί όμως είχε ένα πράγμα στο μυαλό του: το πώς θα επικοινωνήσει με την τότε γυναίκα του Σεσίλια. Το κινηματογραφικό πορτρέτο του Σαρκοζί «La conquete», προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο Φεστιβάλ των Καννών.

Το 2012 μια νέα βιογραφία ετοιμάζεται από το μάγο της μεγάλης οθόνης Στίβεν Σπίλμπεργκ. Ο λόγος, για τον 60ο Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Αβραάμ Λίνκολν, που θα αποκτήσει σάρκα και οστά από τον δύο φορές βραβευμένο και άλλες δυο φορές υποψήφιο για Όσκαρ ηθοποιό Ντάνιελ Ντέι Λούις.

Όπως φαίνεται από φωτογραφία των γυρισμάτων που διέρρευσε πρόσφατα στο Ίντερνετ, ο ηθοποιός είναι «φτυστός ο Αμερικανός πρόεδρος».

Η υπόθεση της ταινίας είναι βασισμένη στο βιβλίο της Ντόρις Κιρνς Γκούντγουιν «Team of Rivals» και αφηγείται τις τελευταίες εβδομάδες στη ζωή του Λίνκολν πριν τη δολοφονία του. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν τον περασμένο Οκτώβριο και το καστ της ταινίας συμπληρώνεται από τους Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Tόμι Λι Τζόουνς και Τζέιμς Σπέιντερ.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία