Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Απο την Ελληνική Ταινιοθήκη
Αφιέρωμα σε τρεις διάσημους Σουηδούς σκηνοθέτες


Αθήνα

Τριήμερο αφιέρωμα-φόρο τιμής σε τρεις μεγάλους Σουηδούς σκηνοθέτες , τον Ινγκμαρ Μπέργκμαν, τον Βίλγκοτ Σιόμαν και την Μάι Ζέτερλινγκ μέσα από εξι σπάνιες ταινίες, που θα προβληθούν στην υψηλότερη ψηφιακή ανάλυση 2Κ, διοργανώνει η Ταινιοθήκη στον Κεραμεικό, στις 17, 18 και 19 Δεκεμβρίου. Το αφιέρωμα πραγματοποιείται σε συνεργασία με τη Europe's Finest, την πρώτη διακρατική υπηρεσία "Cinema On Demand" για ψηφιακή κινηματογραφική διανομή σε Ευρωπαϊκούς κινηματογράφους και την εταιρία διανομής Artfree. Οι ταινίες που θα προβληθούν :

Ίνγκμαρ Μπέργκμαν:

Η ταινία Βρέχει Στην Αγάπη Μας) (1946)είναι ένα καλλιτεχνικά ώριμο δράμα νεανικού έρωτα. Το νεαρό ζευγάρι Μάγκι και Ντάβιντ συναντώνται τυχαία σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό και ερωτεύονται. Εκείνη βρίσκεται σε σύγχυση, ενώ εκείνος μόλις βγήκε από τη φυλακή. Τους ενώνει το σκληρό παρελθόν τους και τώρα προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους μαζί σε μια μικρή καλύβα. Υπάρχουν πολλά εμπόδια στο δρόμο τους και ανακαλύπτουν ότι δε μπορούν να εμπιστευτούν τους συνανθρώπους τους. Πρώτη συνεργασία του Μπέργκμαν με τον Έρλαντ Γιόζεφσον ο οποίος εμφανίζεται σε ένα πολύ μικρό ρόλο. Διευθυντής φωτογραφίας ο Γκόραν Στρίντμπεργκ, εγγονός του διάσημου θεατρικού συγγραφέα και συνεργάτης του Μπέργκμαν σε τέσσερις ταινίες. Η Νύχτα των Σαλτιμπάγκων (1953) είναι ένα πρώιμο εξπρεσσιονιστικό αριστούργημα του, που άνοιξε το δρόμο για την εδραίωση του σουηδικού κινηματογράφου διεθνώς. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από ένα τσίρκο σε παρακμή, που περιοδεύει στα νότια της Σουηδίας στις αρχές του 20ου αιώνα. Η κάθε μέρα είναι μια μάχη για επιβίωση, τροφή, κατάλυμα και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Έχοντας ως επίκεντρο την ζωή του τσίρκου, ξεδιπλώνεται μια ποικιλία ανθρώπινων συναισθημάτων που κυριαρχούν στους ήρωες με αποτελέσματα πολλές φορές τραγικά για τους ίδιους: πάθος, οργή, φθόνος, ζήλια, αποτυχία, αντοχή, ταπείνωση, υπερηφάνεια αλλά και η ευλογία του γέλιου. Μια μέρα, όταν το τσίρκο στήνει τη σκηνή του στην πόλη του Aλμπερτ, του σκηνοθέτη, το αποτέλεσμα θα είναι μια παράσταση που θα μείνει αξέχαστη.

Βίλγκοτ Σιόμαν:

Είμαι Περίεργη: Κίτρινη (1967) ο Σιόμαν εστίασε τον περίεργο, και μερικές φορές οργισμένο φακό του στη σουηδική κοινωνία. Στο Είμαι Περίεργη: Κίτρινη μας γνωρίζει τη Λένα και τον B?rje. Η νεαρή γυναίκα τριγυρίζει μιλώντας με τον κόσμο για την ισότητα, την κοινωνική πρόνοια, το σοσιαλισμό, την ταξική κοινωνία, τη δημοκρατία και άλλα σημαντικά ζητήματα. Ακόμα και ο Πρωθυπουργός Πάλμε βρίσκει το περίεργο μικρόφωνο της Λένα κάτω από τη μύτη του. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς της συναντά τον B?rje? Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στη Σουηδία για τη Λένα Νάιμαν. Είμαι Περίεργη Μπλε (1968) δεν είναι συνέχεια του Είμαι Περίεργη: Κίτρινη. Οι δύο ταινίες γυρίστηκαν παράλληλα. Η Μπλε βγήκε στις αίθουσες πέντε μήνες αργότερα και με πολύ λιγότερη αναμπουμπούλα. Η Κίτρινη είχε λειτουργήσει αποτελεσματικά, ώστε να σπάσει ο πάγος. Ωστόσο, πέρασαν τρία χρόνια μέχρι να επιτραπεί η κυκλοφορία και των δύο ταινιών στις ΗΠΑ. Αφού τελικά κυκλοφόρησαν, έκαναν εισπράξεις 50 εκατομμυρίων κορόνων, τεράστιο ποσό για την εποχή και κατά πολύ μεγαλύτερο από το συνολικό κόστος παραγωγής. Η ιστορία της Λένα και του B?rje (και του Σκηνοθέτη, που τον υποδύεται ο ίδιος ο Σιόμαν) συνεχίζει από το σημείο που σταμάτησε η Κίτρινη περιπέτεια. Οι δύο ταινίες συνδυάζονται σε μια μεγάλη και περίεργη ματιά γύρω από την κατάσταση της Σουηδίας στα τέλη της δεκαετίας του 1960.

Μάι Ζέτερλινγκ:

Με τις προσωπικές ιστορίες τριών γυναικών και των ερώτων τους στη Σουηδία πριν το 1914 καταπιάνονται τα Αγαπημένα Ζευγάρια (?lskande par) (1964). Στη διάρκεια του τοκετού, τρεις νεαρές γυναίκες αναπολούν στιγμές από τις πολύ διαφορετικές ζωές τους -την παιδική τους ηλικία, τους έρωτές τους και τις διαψευσμένες προσδοκίες τους. Αυτό το ιμπρεσσιονιστικό αριστούργημα είναι βασισμένο σε μια σειρά γνωστών Σουηδικών μυθιστορημάτων. Υποψηφιότητα για το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 1965. Τα Κορίτσια (Flickorna) (1968). Σε αυτήν τη μοντέρνα δραματική ταινία για το γάμο και τις γυναίκες πρωταγωνιστούν μερικές από τις πιο αγαπημένες ηθοποιούς του Μπέργκμαν. Η ταινία συμπεριλαμβάνει σκηνές φαντασίας σκηνοθετημένες δεξιοτεχνικά από τη Μάι Ζέττερλινγκ. Πρόκειται για την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία της και ένα βασικό έργο του φεμινιστικού σινεμά, που παρουσιάζει τον εκκεντρικό, συχνά αστείο και πολύ θετικό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το μυαλό των τριών γυναικών. Ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν (Ingmar Bergman) γεννήθηκε στην Ουψάλα της Σουηδίας το 1918. Ήταν γιος ιερέα. Ξεκίνησε την καριέρα του στο θέατρο. Μάλιστα, διετέλεσε διευθυντής του Βασιλικού Δραματικού Θεάτρου της Σουηδίας από το 1963 ως το 1966. Aρχισε να γράφει επαγγελματικά το 1941. Το πρώτο του σενάριο που έγινε ταινία το 1944 λεγόταν Φρενίτις. Επειδή ο σκηνοθέτης Αλφ Σέμπεργκ δε μπορούσε να την ολοκληρώσει λόγω άλλων υποχρεώσεων, το τελευταίο μέρος της ταινίας το σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Μπέργκμαν. Αρχικά έγινε ευρύτερα γνωστός μέσα από ταινίες όπως τα Καλοκαιρινά Παιχνίδια (1951) και Καλοκαίρι με τη Μόνικα (1953). Η Νύχτα των Σαλτιμπάγκων (1953) και τα Χαμόγελα Καλοκαιρινής Νύχτας (1955) εδραίωσαν τη φήμη του. Κορυφαίες ταινίες του, ωστόσο, θεωρούνται η Έβδομη Σφραγίδα (1957), οι Aγριες Φράουλες (1957), η Πηγή των Παρθένων (1960) και η τριλογία της Σιωπής. Δημιούργησε έναν αλληγορικό κόσμο και στοχάστηκε πάνω στη μοναξιά και το θάνατο, τη σχέση του ανθρώπου με το Θεό και το νόημα της ζωής. Στη δεκαετία του 1970 έστρεψε την προσοχή του στις οικογενειακές σχέσεις καθώς και στη σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι. Κραυγές και Ψίθυροι (1972), Σκηνές από ένα Γάμο (1973)και Φθινοπωρινή Σονάτα (1978) ξεχωρίζουν. Σε αυτές εστίασε ακόμη περισσότερο στους γυναικείους χαρακτήρες, οι οποίοι διαδραμάτιζαν ούτως ή άλλως βασικό ρόλο στις ταινίες του. Συνεργαζόταν συχνά με τη Μπίμπι Aντερσον, τη Χάριετ Aντερσον και τη Λιβ Ούλμαν. Λόγω διαφωνιών με την Εφορία αναγκάστηκε να φύγει από τη Σουηδία, όπου επέστρεψε το 1982. Τότε γύρισε το Φάνυ και Αλέξανδρος, την τελευταία κινηματογραφική ταινία του. Έκτοτε γύρισε κάποιες ταινίες για την τηλεόραση. Εξαιρετικός αναλυτής της ανθρώπινης ψυχής, ο Μπέργκμαν επαναπροσδιόρισε την έννοια της κινηματογραφικής δημιουργίας. Πέθανε το 2007 σε ηλικία 89 ετών. Ο Βίλγκοτ Σιόμαν (Vilgot Sjoman) ήταν σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Στοκχόλμη το 1924. Φοίτησε πρώτα στο Πανεπιστήμιο της πόλης αλλά και στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια αργότερα, το 1956. Έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα το 1955, καθώς και μία μελέτη σχετικά με το Χόλυγουντ το 1961, αφού γύρισε από την Αμερική. Σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, τη Σουηδή Ερωμένη με τη Μπίμπι Aντερσον το 1962. Για την ερμηνεία της, η ηθοποιός κέρδισε την Αργυρή Aρκτο στο Βερολίνο. Εργάστηκε επίσης για τον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Ακολούθησαν οι ταινίες 491 το 1964 και το Αδερφή μου, Αγάπη μου το 1966. Ωστόσο, ο Σιόμαν έγινε ευρύτερα γνωστός για το δίπτυχο ταινιών Είμαι Περίεργη: Κίτρινη (1967) και Είμαι Περίεργη: Μπλε (1968), οι οποίες θα προβληθούν στο αφιέρωμα. Στις συγκεκριμένες συμμετείχε και ως ηθοποιός. Τα χρώματα στους τίτλους των ταινιών αναφέρονται στα χρώματα της σουηδικής σημαίας. Στις ταινίες αυτές θίγονται κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, τίθενται ταξικοί και ηθικοί προβληματισμοί σχετικά με τη σουηδική κοινωνία αλλά και θέματα παρουσίασης του γυμνού στον κινηματογράφο. Γυρισμένες σε στυλ ντοκιμαντέρ, οι ταινίες αντιμετωπίστηκαν ως πορνογραφία όταν πρωτοκυκλοφόρησαν και αντιμετώπισαν τη λογοκρισία στις ΗΠΑ. Επιπλέον, ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί την τεχνική της "ταινίας μέσα σε ταινία" και δέχτηκε επιρροές τόσο από το "δάσκαλό" του Μπεργκμαν όσο και από το Γαλλικό Νέο Κύμα και τον Φελίνι. Οι επόμενες ταινίες του Σιόμαν δεν είχαν ανάλογη επιτυχία. Σκηνοθέτησε την τελευταία το 1995, ενώ τιμήθηκε με το Βραβείο Ινγκμαρ Μπέργκμαν το 2003. Πέθανε το 2006. Η Μάι Ζέτερλιν γεννήθηκε στη Σουηδία το 1925. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε ως ηθοποιός στην εφηβεία της το 1941. Το 1944 έπαιξε στην ταινία Φρενίτις σε σενάριο του Μπέργκμαν, που τη σκηνοθέτησε και στην ταινία Μουσική στα Σκοτάδια το 1948. Εργάστηκε και στη Βρετανία σε δραματικές αλλά και κωμικές ταινίες. Πρωταγωνίστησε στη Φρίντα το 1947. Έπαιξε με ηθοποιούς όπως ο Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ στο Μυστικό του Κλεμμένου Θησαυρού (A Prize of Gold) το 1955 και ο Πίτερ Σέλερς στο Η Γυναίκα και ο Διάβολος (Only Two Can Play) το 1962. Στράφηκε στη σκηνοθεσία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960. Αποτέλεσε σημαντική προσωπικότητα του γυναικείου κινήματος. Δέχτηκε και αυτή επιρροές από τον Μπέργκμαν, ενώ οι ταινίες της θεωρήθηκαν πρωτοποριακές, καθώς καταπιάνονταν με θέματα όπως η γυναικεία μοναξιά και σεξουαλικότητα. Το 1964 η πρώτη της ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους, Αγαπημένα Ζευγάρια, την οποία μπορεί κανείς να παρακολουθήσει και στο αφιέρωμα, απαγορεύτηκε στις Κάννες καθώς ορισμένες σκηνές θεωρήθηκαν σοκαριστικές. Αντίστοιχη αντιμετώπιση είχε και η επόμενη ταινία της Τα Παιχνίδια της Νύχτας στη Βενετία το 1966. Το 1968 σκηνοθέτησε το φιλμ Τα Κορίτσια, που επίσης θα δούμε στο αφιέρωμα, το οποίο βασίστηκε στη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, με πρωταγωνίστριες τη Μπίμπι Aντερσον και τη Χάριετ Aντερσον. Το 1990 εμφανίστηκε στην ταινία Οι Μάγισσες (The Witches) πλάι στην Αντζέλικα Χιούστον. Πέθανε από καρκίνο το 1994.


 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία