 |
|
|  |  |  | 
....για τα παιδιά που ζουν στους δρόμους
Ένα σχολείο του... δρόμου
Θεσσαλονίκη
Μέσα σε λίγη ώρα το σκηνικό έχει στηθεί: Πολύχρωμα τραπεζάκια,
καρέκλες, πίνακες, μπογιές, κλόουν, ξυλοπόδαροι και πολλά πολλά
διαδραστικά παιχνίδια. Εκεί βρίσκονται και οι εθελοντές των μη
κυβερνητικών οργανώσεων <<Άρσις>> και <<Praksis>> και καλωσορίζουν τα
παιδιά που πλησιάζουν γεμάτα περιέργεια, κάποια διστακτικά, κάποια
άλλα με ενθουσιασμό.
Αυτός ο <<πόλος έλξης>> είναι ένα... κινητό σχολείο (mobile school)
που υλοποιείται στην Ελλάδα από τις δύο οργανώσεις. Προς το παρόν
<<στήνεται>> μόνο στη Θεσσαλονίκη.
Το συγκεκριμένο σχολείο απευθύνεται κυρίως σε παιδιά που
βρίσκονται στο δρόμο. Παιδιά που επαιτούν, που περιφέρονται και που
πολύ συχνά πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης. Μόνο στη Θεσσαλονίκη
υπολογίζεται ότι καθημερινά ο αριθμό των παιδιών αυτών αγγίζει τα 100,
ενώ σε όλη την Ελλάδα τα 6.000, σύμφωνα με την υπεύθυνη του
προγράμματος για την Άρσις, Όλυ Παρταλά.
<<Στόχος μας είναι να προσελκύσουμε τα παιδιά, να έρθουν κοντά
μας, να παίξουμε και να τους μιλήσουμε για θέματα υγείας, σεξουαλικής
διαπαιδαγώγησης (για τα μεγαλύτερα), να τους διδάξουμε μέσα από
δραστηριότητες θέματα γλώσσας, μαθηματικών και διάφορα άλλα>>,
επισημαίνει η κ.Παρταλά.
Η ιδέα ξεκίνησε από τη βελγική μη κυβερνητική οργάνωση Mobile
School το 1996 για τις ανάγκες των παιδιών που ζουν και εργάζονται στο
δρόμο και δεν έχουν πρόσβαση στο σχολικό περιβάλλον. Τα πρώτα κινητά
σχολεία λειτούργησαν στην λατινική Αμερική και αργότερα σε πολλές
χώρες της Ασίας, της Αφρικής αλλά και της Ευρώπης.
Στη Θεσσαλονίκη, το πρόγραμμα εφαρμόζεται από το Νοέμβριο του
2009. <<Έχουμε δουλέψει σε οικισμούς Ρομά, στο Δενδροπόταμο και στην
Περαία όπου εξακολουθούμε να δραστηριοποιούμαστε και έχουμε ιδιαίτερη
ανταπόκριση>>, αναφέρει η υπεύθυνη για το πρόγραμμα της Praksis, Νένη
Χριστίδου.
<<Τα παιδιά γνωρίζουν πότε πηγαίνουμε και είναι συνεπή στο
ραντεβού μας καθώς σταδιακά αναπτύσσεται μια σχέση εμπιστοσύνης και
αλληλοσεβασμού>>, προσθέτει.
Και το <<σκηνικό>> επαναλαμβάνεται κάθε εβδομάδα. Οι υπεύθυνοι των
οργανώσεων στήνουν και ξεστήνουν το σχολείο του <<δρόμου>> για
συγκεκριμένες ώρες σε συγκεκριμένο χώρο, όπως προβλέπει το πρόγραμμα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
