|
| | | |
Η Ελλάδα σε κρίση
-----------------------------
Στροφή στη θρησκεία σε αναζήτηση... ελπίδας
Θεσσαλονίκη
Βλέπουν δίπλα τους πολλά από εκείνα που θεωρούσαν δεδομένα να
καταρρέουν, ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους λόγω οικονομικής
κρίσης ενώ μερικοί στρέφονται ακόμη και στην αυτοκτονία. Την ίδια
στιγμή, οι εκκλησίες γεμίζουν από Έλληνες και Ελληνίδες που αναζητούν
ελπίδα στο υπερβατικό και αρχίζουν να διακατέχονται από μια έντονη
διάθεση προσφοράς στον συνάνθρωπο. Την τάση αυτή διαπιστώνουν οι
ειδικοί που συζητούν μεταξύ τους, σε μια προσπάθεια να προσδιορίσουν
τις πραγματικές διαστάσεις του φαινομένου.
<<Υπάρχει μια έντονη στροφή στη θρησκεία για το λόγο ότι και η
ίδια η κρίση προκαλεί τη θρησκευτική ανάγκη του ανθρώπου να αναζητήσει
ελπίδα μέσα στην οριακότητα, μέσα στην οποία ζει καθημερινά>> εξηγεί
ο αναπληρωτής καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του
Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), Ιωάννης Κουρεμπελές.
Όπως επισημαίνει, ο κόσμος στρέφεται πλέον στο χώρο της θρησκείας, ένα
χώρο που μπορεί να του προσφέρει διεξόδους, ώστε να μην κλειστεί στον
εαυτό του αλλά να προτάξει την πραγματική κοινωνία με τον άνθρωπο.
Το γεγονός επιβεβαιώνει και ο καθηγητής ποιμαντικής και
κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ, Ηρακλής Ρεράκης, τονίζοντας ότι
πράγματι, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, έχει αυξηθεί ο πληθυσμός που
επισκέπτεται την εκκλησία, αναζητώντας παρηγοριά και ανάπαυση. Ο ίδιος
αποδίδει το ενδιαφέρον αυτό και στην ενεργοποίηση της επίσημης
χριστιανικής Εκκλησίας στον τομέα της κοινωνικής προσφοράς, κυρίως με
την διοργάνωση συσσιτίων και διανομής ειδών πρώτης ανάγκης. Παράλληλα,
διαπιστώνεται ότι έχει ενταθεί η ευαισθησία των πολιτών που, είτε
έχουν πολλά είτε λιγότερα, προτίθενται να προσφέρουν σε εκείνους που
χρήζουν βοήθειας, οικονομικής ή ψυχολογικής. Στο πλαίσιο αυτό η
φιλανθρωπία αντιμετωπίζεται ως πρακτική που απορροφά τους κραδασμούς
της οικονομικής κρίσης στην κοινωνική ζωή.
<<Είναι κάτι αξιοθαύμαστο και αξιόλογο. Μπορεί, όμως, να θεωρηθεί
ως μία αρχή καθώς από εκεί και πέρα είναι ζήτημα της επίσημης
Εκκλησίας το πώς θα διαχειριστεί το θέμα>> αναφέρει ο κ. Ρεράκης και
δεν παραλείπει να αναφερθεί <<σε περιπτώσεις που οι εκπρόσωποι της
Εκκλησίας απομάκρυναν τους πιστούς από κοντά τους>>. Το ζήτημα, σύμφωνα
με τον κ. Κουρεμπελέ, είναι αν εκεί που στρέφεται πλέον ο κόσμος
υπάρχει προοπτική ή αν υπάρχουν ελλείμματα που θα ήταν καλό να
συζητηθούν. Για το λόγο αυτό, το ζητούμενο είναι ο διάλογος,
προκειμένου να καταφέρει η χριστιανική Εκκλησία να προτάξει τη δική
της οντολογία, εκείνη της πνευματικότητας και της ανοιχτής προσφοράς,
μακριά από ακρότητες και σχετικοποιήσεις.
Σε ό,τι αφορά τις διαστάσεις της κρίσης, ο καθηγητής ποιμαντικής
και κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ, κάνει λόγο για πνευματική και όχι
οικονομική κρίση καθώς, όπως εκτιμά, εδώ και 40 χρόνια στην Ελλάδα
υπήρχε πρόβλημα στους θεσμούς και την εξουσία που οδήγησε τελικά στη
σημερινή κατάσταση. Σε αυτό, άλλωστε, το γεγονός αποδίδει τον
αποκαλούμενο <<ευρωπαϊκό χειμώνα>>, έναν όρο που περιγράφει την
γενικότερη απομάκρυνση του ευρωπαϊκού κόσμου από την θρησκεία εδώ και
πολλά χρόνια. Ενδεικτικό είναι, εξάλλου, ότι στις ευρωπαϊκές καθολικές
και προτεσταντικές χώρες όπου επιβάλλεται εκκλησιαστικός φόρος, οι
πολίτες <<αποχρωματίζονται>>, δηλαδή δηλώνουν ότι αποσύρονται από τη
θρησκεία για να μην κληθούν παράλληλα να καταβάλλουν το αντίτιμο. Το
ποσοστό των ανθρώπων αυτών υπολογίζεται σε 5 με 7% του πληθυσμού κάθε
χρόνο.
Σε αντίθεση με τον <<ευρωπαϊκό χειμώνα>>, ο όρος <<αραβική άνοιξη>>
εκφράζει την ενότητα και σταθερότητα του ισλαμισμού και του
μουσουλμανισμού, δεδομένων των χαρακτηριστικών της θρησκείας και της
αυξημένης κοινωνικής συνοχής και πίστης των αντίστοιχων πληθυσμών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|