Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Αυστραλία: Πατέρας και γιος, ηγέτες των Αβοριγίνων με ελληνικό αίμα



Μελβούρνη - (Ανταπόκριση Σωτήρης Χατζημανώλης)

Μισός Έλληνας και μισός Αβορίγινας είναι ο πρώτος Επίτροπος για τα Παιδιά και τους Νέους Αυτόχθονες της πολιτείας της Βικτόριας. Είναι ο Άντριου Τζιάκομος, γιος του ομογενή Αλεξ Τζιάκομου, του πρώτου λευκού που αποδέχθηκαν οι ιθαγενείς ως «ηγέτη» τους.

Ο Άντριου Τζιάκομος επί 14 χρόνια ήταν ανώτερος υπάλληλος του υπουργείου Παιδείας, υπεύθυνος για ριζικές μεταρρυθμίσεις που έχουν λάβει χώρα αναφορικά με το νομικό σύστημα και τις δίκες των αυτόχθονων, καθώς επίσης και για επίσημες συμφωνίες μεταξύ της πολιτείας και των αυτόχθονων της Βικτόριας.

Ο ίδιος τονίζει, ότι η νέα του θέση, του παρέχει περισσότερη ελευθερία για απαραίτητες αλλαγές: «Επί 14 χρόνια, περίμενα αυτήν τη στιγμή. Όλη αυτή η πείρα που απέκτησα μπορεί τώρα να ανοίξει δρόμους σε μεταρρυθμίσεις και προγράμματα, απαραίτητα και αναγκαία όσο ποτέ. Τα τελευταία 10 χρόνια ο αριθμός των παιδιών των Αβοριγίνων που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, έχει αυξηθεί κατά 80%. Τα προβλήματα, κοινωνικά, οικονομικά, εκπαιδευτικά στις κοινωνίες των αυτόχθονων είναι σχεδόν τα ίδια σ' όλη την Αυστραλία. Δεν χρειάζεται παρά να δει κανείς το όριο ζωής και τον αριθμό των έγκλειστων ώστε να πάρει μια ιδέα για τη σοβαρότητα της κατάστασης» τονίζει ο Άντριου Τζιάκομος και υπογραμμίζει ότι «το υπουργείο Παιδείας απαιτείται να δει λίγο παρά έξω και να αντιμετωπίσει τις πραγματικές και ιδιαίτερες ανάγκες των παιδιών των αυτόχθονων. Ό,τι κάνουν τώρα δεν αποδίδει, επομένως πρέπει να βρουν άλλους τρόπους. Για παράδειγμα, να διδάξουν την ιστορία των αυτόχθονων στα σχολεία και όχι μόνο να διδάσκουν πώς ο κάπταιν Κουκ έφθασε στην Αυστραλία».

«Ο ρατσισμός των λευκών» αναφέρει, «εξακολουθεί να είναι ένα μεγάλο πρόβλημα στην Αυστραλία που δυστυχώς έχει επιπτώσεις σε όλους που τυχαίνει να έχουν διαφορετικό χρώμα».

Πάντως, ο Άντριου Τζιάκομος επισημαίνει: «Η δουλειά μου είναι να φροντίσω ώστε η κυβέρνηση να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της και τις υποσχέσεις της για αλλαγή. Καθήκον μου να επιτηρώ και να ελέγχω όλους εκείνους που έρχονται σ' επαφή με τα ευάλωτα παιδιά των αυτόχθονων».

Ο πατέρας του, ο Άλεκ Τζιάκομος, που τώρα δεν είναι πλέον στη ζωή, Καστελλορίζιος στην καταγωγή, αφιέρωσε τη ζωή του για να ακουστεί η φωνή των αυτόχθονων, αφότου γνώρισε και παντρεύτηκε το 1951, σε ηλικία 25 χρόνων τη δυναμική Μερλ, από τη φυλή Yorta Yorta.

Οι δεσμοί του, ωστόσο, με τους Koori (άλλη φυλή των Αβοριγίνων) είχαν αρχίσει πολύ πιο νωρίς. Συγκεκριμένα, όταν, στην παιδική του ηλικία, έπαιζε στους δρόμους του Carlton, όπου οι γονείς του είχαν ψαράδικο, με τα παιδιά των Koοri που ζούσαν αυτή την εποχή στο γειτονικό Fitzroy.

Ακτιβιστής, με ελάχιστη μόρφωση, μπήκε θαρραλέα στην αρένα όπου παιζόταν το μέλλον των αυτόχθονων, «μαθητής» στην αρχή του Banjo Clarke του γέροντα, γνωστού ως «Σοφού Άντρα», και του Sir Doug Nicholls, που αγωνίστηκε όσο κανείς άλλος για τα ανθρώπινα δικαιώματα των αυτόχθονων.

Μαζί του, ο Άλεκ Τζιάκομος θα πάρει μέρος στην καμπάνια για το δημοψήφισμα το 1967 με στόχο την αναγνώριση του δικαιώματος των αυτόχθονων να θεωρούνται πολίτες της Αυστραλίας και να καταγράφονται όταν γίνεται απογραφή του πληθυσμού.

Στον «Νέο Κόσμο» είχε δηλώσει ο ίδιος: «Είμαι Έλληνας και δεμένος αναπόσπαστα με τους αυτόχθονες. Τι με κάνει αυτό; Ζω σε δύο υπέροχους κόσμους, τον ελληνικό, και τον πραγματικά αυστραλιανό, αυτόν των πραγματικών ιδιοκτητών αυτής της γης».

«Έφυγε» το 1999, με χιλιάδες να έχουν πλημμυρίσει το δημαρχείο Northcote Town Hall και όλους τους γύρω δρόμους για το τελευταίο «αντίο».

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία