Οι μάλλινες χειροποίητες κάπες που ράβει, για περισσότερο από μισό αιώνα, σ' ένα μικρό εργαστήριο στο Μέτσοβο ο Γιώργος Μπούμπας δεν αποτελούν μόνο ένα από τα βασικά "αξεσουάρ" των βοσκών, μια εικόνα που έχουμε συνδυάσει οι περισσότεροι στο μυαλό μας. Μπορούν άνετα να "περπατήσουν" στις πασαρέλες γνωστών οίκων μόδας, να γίνουν εξώφυλλα για περιοδικά παγκόσμιας κυκλοφορίας και να "κρεμαστούν" σε καλόγηρους σε μεγάλες τράπεζες του Παρισιού.
"Ο τελευταίος των Μοϊκανών", όπως ο ίδιος ο κ. Μπούμπας αποκαλεί τον εαυτό του, ασχολείται εδώ και 56 χρόνια με την κατασκευή ελληνικών παραδοσιακών στολών. Αρκετές φορές, τις ώρες που κόβει, ράβει, κεντάει τα υφάσματα για τους πελάτες του, αφήνει το βλέμμα του να περιπλανηθεί έξω από το παράθυρο του εργαστηρίου του, στην κεντρική πλατεία του Μετσόβου.
Από τα χέρια του έχουν "γεννηθεί" αμέτρητα παραδοσιακά ρούχα, για κάποια από τα οποία απαιτείται έως και ένας χρόνος δουλειάς για να ολοκληρωθούν. Το επάγγελμά του είναι σε αυτά που χάνονται - ίσως να είναι ο μοναδικός που έχει απομείνει - ωστόσο με ζήλο και μεράκι και παρά την ηλικία του εξακολουθεί να εργάζεται εντατικά, έχοντας ως στόχο να μείνουν απόλυτα ικανοποιημένοι όσοι κρατήσουν στα χέρια τους ένα από τα "έργα" του.
Μεταξύ αυτών που κατασκευάζει ο 68χρονος εδώ και χρόνια είναι οι μάλλινες κάπες, που ζεσταίνουν τους βοσκούς στα βουνά τους χειμερινούς μήνες. Παλαιότερα, τις έφτιαχνε από τραγόμαλλο, υφαντές στον αργαλειό, μονοκόμματες σε σχήμα τσουβαλιού, ανοιχτές μπροστά. Πλέον, το ύφασμα έχει αλλάξει και χαρακτηριστική είναι η απαίτηση ενός Γάλλου μεγαλοτραπεζίτη που ζήτησε μια μοντέρνα κάπα για να πηγαίνει καθημερινά στη δουλειά του.
"Οι βοσκοί εξακολουθούν και ζητούν κάπες. Όμως δεν υπάρχει πλέον το ίδιο υλικό. Παλαιότερα τις κάναμε από τραγόμαλλο, που ήταν η βασική του ύλη, μαζί με μαλλί προβάτου. Τώρα έχει αλλάξει η σύνθεση της ύλης. Βέβαια, δεν είναι μόνο οι βοσκοί που τις ζητούν. Θυμάμαι μια παραγγελία που έκανε ένας τραπεζίτης που εργαζόταν στο Παρίσι. Ήταν μια μοντέρνα κάπα που ράφτηκε στο χέρι, σε ωραία γραμμή και ωραία λούκια, που μπορούσες να την φορέσεις όλες τις ώρες" δήλωσε ο κ. Μπούμπας.
Κάποια στιγμή, την πόρτα του εργαστηρίου του 68χρονου τη χτύπησε και ο οίκος μόδας "Pierre Cardin" που ήθελε να συνδυάσει τα αμπιγιέ φορέματα με χειροποίητες κάπες. Μάλιστα, για την προώθηση της δουλειάς έγινε και φωτογράφηση με το γνωστό περιοδικό "Vogue". Ωστόσο, το γεγονός ότι θα μπορούσαν να παραχθούν ελάχιστες κάπες (δεν μπορούσαν να κατασκευαστούν πάνω από 50), λόγω της ιδιαιτερότητας της δουλειάς, οδήγησε στο "διαζύγιο" και σταμάτησε η παραγγελία.
"Ήταν πολύ ενθουσιασμένοι οι υπεύθυνοι της εταιρείας. Δυστυχώς, οι ξένοι οίκοι θέλουν μια στάνταρ παραγωγή. Κι εμείς δεν είχαμε εξειδικευμένα άτομα για να κάνουν μαζικά τη δουλειά. Έτσι, λόγω της μικρής ποσότητας παραγωγής αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε την παραγγελία" θυμάται ο 68χρονος.
Ο Κώστας Μπούμπας δηλώνει πως στη δουλειά του δεν έχει τέλος η μάθηση. Αρκετοί τού στέλνουν φωτογραφίες και τού ζητούν να τους κατασκευάσει μια παραδοσιακή φορεσιά. Ιδιώτες, Λύκεια Ελληνίδων, πνευματικά κέντρα από την Ελλάδα και το εξωτερικό του ζητούν "αναμνηστικά" μιας άλλης εποχής.
Χαρακτηριστικό είναι πως για να κατασκευαστεί το χρυσοκέντητο πιρπιρί από τη στολή των Ιωαννίνων απαιτείται έως και ενός έτους δουλειά, μέχρι να παραδοθεί στον κάτοχο του.
"Είμαι στη 'δύση' μου ... Το επάγγελμα χάνεται, ενώ θα έπρεπε να έχει μια συνέχεια, να υπάρχει μια σχολή για να το διδαχθείς. Δυστυχώς δεν το στήριξε κανείς και θα εξαφανιστεί όπως συνέβη με τα επαγγέλματα του τσαρουχά, του σαμαρά, ενώ θα έπρεπε να είναι διατηρητέο" ανέφερε με παράπονο ο 68χρονος.
Παρά την ηλικία του, εξακολουθεί να εργάζεται σκληρά. Άλλωστε, έχει αρκετές ακόμη παραγγελίες να τελειώσει. Είναι πολλοί οι Μετσοβίτες που τού ζητούν να τους ράψει παραδοσιακές στολές. Κι όταν τους ρωτάει: "Μα, τα παιδιά σας είναι μικρά ακόμη ... Τι θα τις κάνετε από τώρα;" αυτοί τού απαντούν: "Όταν όμως θα μεγαλώσουν, ποιος θα βρεθεί να τις φτιάξει;".
