Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Χωρίς άδεια λειτουργεί το Κέντρο Μεταμοσχεύσεων του Ιπποκράτειου  Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης



Θεσσαλονίκη - (Ανταπόκριση Αγγέλα Φωτοπούλου)

Χωρίς άδεια λειτουργεί εδώ και ένα πεντάμηνο το Κέντρο Μεταμοσχεύσεων του Ιπποκράτειου, καταγγέλλει ο πρώην αντιπρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) Δημήτρης Γάκης. “Η άδεια λειτουργίας τους Κέντρου Μεταμοσχεύσεων έχει λήξει στις 30 Απριλίου και παρότι έγινε πολύ έγκαιρα η διοικητική διαδικασία από το νοσοκομείο προς τον ΕΟΜ για την ανανέωσή της, ο ΕΟΜ δεν προέβη στις απαιτούμενες ενέργειες ως όφειλε. Το αποτέλεσμα είναι να τελειώνει ο Σεπτέμβριος και λειτουργούμε χωρίς άδεια. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε άδεια μεταμοσχεύσεων. Φανταστείτε να πούμε ότι δεν κάνουμε μεταμόσχευση και πετάμε τα όργανα στα σκουπίδια. Τι θα πούμε στην κοινωνία; Κάνουμε λοιπόν μεταμοσχεύσεις χωρίς να έχουμε άδεια “ανέφερε ο κ Γάκης, οποίος σήμερα είναι διευθυντής της χειρουργικής κλινικής μεταμοσχεύσεων του Ιπποκράτειου.

Να σημειωθεί ότι η άδεια αυτή είναι τυπική και ανανεώνεται κάθε τρία χρόνια ενώ το Κέντρο Μεταμοσχεύσεων του Ιπποκράτειου πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να συνεχίσει τη λειτουργία του. Ωστόσο η έλλειψη άδειας λειτουργίας μπορεί να φέρει τους γιατρούς αντιμέτωπους με τη δικαιοσύνη στην περίπτωση που κάποιος μεταμοσχευμένος αντιμετωπίσει προβλήματα. “Ανάλογα με τον εισαγγελέα που θα τύχει μπορεί ο γιατρός να αντιμετωπίσει πρόβλημα”, πρόσθεσε ο κ. Γάκης μιλώντας στους δημοσιογράφους στο περιθώριο ημερίδας με θέμα “Δωρεά και μεταμόσχευση οργάνων: Μία εμπειρία ζωής“ την οποία διοργάνωσαν τα διασυνδεόμενα νοσοκομεία "Γ. Παπανικολάου"-Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Παράλληλα δήλωσε απογοητευμένος από την κατάσταση στην κλινική μεταμοσχεύσεων, τονίζοντας ότι καταβάλλονται υπεράνθρωπες προσπάθειες για να λειτουργήσει σωστά.

“Ενδεικτικά σας λέω ότι οι ελλείψεις που υπάρχουν γενικά στα χειρουργεία είναι τέτοιες που πραγματικά πάρα πολλές φορές οι χειρουργοί βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση ώστε να μπορέσουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Παρόλα αυτά όλοι οι συνάδελφοι αγωνίζονται και τα καταφέρνουν χωρίς να υπάρξει κάποιος κίνδυνος για τους ασθενείς. Όμως το παράπονό μας είναι ότι η Πολιτεία θα έπρεπε να δώσει ιδιαίτερη έμφαση σε έναν παράγοντα ο οποίος είναι αφενός μεν ανθρωπιστικός αφετέρου ισχυρά κερδοφόρος” πρόσθεσε ο κ. Γάκης.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ιδίου ο αριθμός των δοτών οργάνων φέτος δεν θα ξεπεράσει τους 60 ενώ πέρσι ήταν 79. “Με τα χρήματα που μπορούν να εξοικονομηθούν από τη δωρεά ενός μόνο δότη οργάνων θα μπορούσαν να προσληφθούν 30 γιατροί στις ΜΕΘ ή 45 νοσηλευτές. Τα χρήματα που έδωσε η ελληνική Πολιτεία το 2011 για μεταμοσχεύσεις στο εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που έβαλαν από την τσέπη τους οι πολίτες, ξεπερνούν τα 15 εκατομμύρια ευρώ. Αν αυτές οι μεταμοσχεύσεις γίνονταν στην Ελλάδα με τα χρήματα που θα είχαν εξοικονομηθεί θα μπορούσαν να προσληφθούν 1000 γιατροί ή 1500 νοσηλεύτριες” επισήμανε ο κ. Γάκης

Δυο φορές μητέρα

Δύο φορές μητέρα για την 15χρονη σήμερα κόρη της έγινε η νοσηλεύτρια Παναγιώτα Σωτηρόγλου-Κυνηγού. Μία φορά όταν τη γέννησε και μία φορά όταν, επτά μήνες μετά τη γέννησή της, της έδωσε ένα κομμάτι από το ήπαρ της για να την κρατήσει στη ζωή.

Γι αυτή τη συγκλονιστική της εμπειρία μίλησε στο πλαίσιο της ημερίδας. Το πρόβλημα για την κόρη της κ Σωτήρογλου ξεκίνησε κατά την εμβρυική ηλικία με συνέπεια να γεννηθεί με μία συγγενή ανωμαλία που λέγεται εξωηπατική ατρησία χοληφόρων.

“Το έμαθα στις 28 Μαΐου του 1999, όταν το παιδί ήταν επτά μηνών. Μέχρι να βγει η διάγνωση ταλαιπωρηθήκαμε. Πρώτα έγινε μια εξέταση για να δούμε αν το ήπαρ μου ήταν συμβατό και μετά έγινε η μεταμόσχευση. Δυστυχώς ενώ στην Ελλάδα υπάρχει επιστημονικό προσωπικό και γιατροί δεν υπήρχε Κέντρο για να γίνει μια τέτοια μεταμόσχευση. Πήγαμε λοιπόν στις Βρυξέλλες και εκεί έγινε η μεταμόσχευση. Είχαμε κάποιες επιπλοκές, γιατί όλοι οι μεταμοσχευμένοι παρουσιάζουν χειρουργικές επιπλοκές. Τα πρώτα 6 χρόνια η κόρη μου κινδύνεψε να υποβληθεί και σε δεύτερη μεταμόσχευση. Εγώ πιστεύω στο Θεό και πιστεύω ότι μας βοήθησε και όλα πήγαν καλά και τελικά δεν χρειάστηκε δεύτερη μεταμόσχευση” είπε η κ Σωτήρογλου.

“Ο κόσμος δεν πρέπει να φοβάται τις μεταμοσχεύσεις και τη δωρεά οργάνων και να εμπιστεύεται τους γιατρούς, γιατί οι γιατροί δεν προχωρούν σε αφαίρεση οργάνων όσο ο δότης είναι ζωντανός. Ο κόσμος φοβάται ότι αν δηλώσει δωρητής οργάνων θα του αφαιρέσουν τα όργανα. Εγώ και ο σύζυγός μου αμέσως μετά τη μεταμόσχευση, τη στιγμή που γυρίσαμε από το εξωτερικό, πήγαμε στον ΕΟΜ και δηλώσαμε δωρητές οργάνων. Κανείς δεν μας σκότωσε για να μας πάρει τα όργανα και κανένας δεν μας πείραξε. Ο κόσμος πρέπει να είναι ενημερωμένος και να μη φοβάται” πρόσθεσε η κ. Σωτήρογλου.

Οι μεταμοσχεύσεις σε καιρό οικονομικής κρίσης

Η χορήγηση γενόσημων, οι ακοστολόγητες εξετάσεις αλλά και το κόστος της περίθαλψης είναι τα πιο σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίσουν σήμερα οι μεταμοσχευμένοι, σύμφωνα με την γραμματέα του Συλλόγου Ηπατομεταμοσχευθέντων ΗΠΑΡχω, Χριστίνα Θεοδωρίδου.

Η ίδια, το 2004, κατά τη διάρκεια της δεύτερης εγκυμοσύνης της, προσβλήθηκε από σκληρυντική χολαγγειίτιδα, ένα αυτοάνοσο νόσημα που την ανάγκασε να υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος.

“Ήμουν τυχερή γιατί μέσα σε δύο μήνες βρέθηκε δότης και δοξάζω το Θεό που το παιδί γεννήθηκε καλά, που σήμερα είναι καλά και που βλέπω τον ήλιο κάθε μέρα. Με τη μεταμόσχευση έχω λάβει ένα δώρο ζωής και έχω κερδίσει ποιότητα ζωής. Οι οικογένειες των δοτών είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που απλά ήταν περισσότερο ενημερωμένοι από κάποιους άλλους και μέσα από τη δωρεά οργάνων έκαναν έναν διαρκές μνημόσυνο στον άνθρωπο που έχασαν. Η Πολιτεία οφείλει να σκύψει και να αγκαλιάσει τις μεταμοσχεύσεις αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρξει πολιτική βούληση Από κει αρχίζουν και σταματούν όλα. Σήμερα η Πολιτεία θέλει να αυξήσει τη χρήση των γενόσημων στο 60%. Δεν είμαστε κατά των γενόσημων απλά θέλουμε να είναι πιστοποιημένα. Οι μεταμοσχευμένοι δεν μπορούν να πάρουν γενόσημα, σε κανένα κράτος του κόσμου δεν παίρνουν γενόσημα, γιατί οι μελέτες βιοισοδυναμίας έχουν γίνει σε ελάχιστους υγιείς ανθρώπους και όχι σε μεταμοσχευμένους. Οι ισορροπίες είναι πάρα πολύ ευαίσθητες. Δεν μπορεί ο μεταμοσχευμένο κάθε φορά που αλλάζει το γενόσημο να ανεβοκατεβαίνει ο οργανισμός, γιατί θα θρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές. Πρέπει να παίρνουν τα ίδια φάρμακα πάντα. Δεύτερον υπάρχουν ακοστολόγητες εξετάσεις πχ η μαγνητική άνω και κάτω κοιλίας είναι ακοστολόγητη και δεν μπορεί ο ασφαλισμένος να πληρώνει τόσο μεγάλο κόστος. Και επιπλέον ο χρόνια πάσχων που μπαινοβγαίνει συχνά στα νοσοκομεία δεν μπορεί να πληρώνει τα 25 ευρώ που θέλουν να επιβάλουν για τις εισαγωγές στα νοσοκομεία” πρόσθεσε η κ Θεοδωρίδου.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία