 |
|
|  |  |  |  Διατροφικές διαταραχές:
Η "μάστιγα" της εποχής
Aθήνα
Ανησυχητική έκταση λαμβάνει πλέον και στην Ελλάδα το πρόβλημα των διατροφικών διαταραχών, οι οποίες αποτελούν μια σοβαρή πάθηση, και εμφανίζονται κυρίως στην περίοδο της εφηβείας. Υπολογίζεται, μάλιστα, ότι σήμερα ένα εκατομμύριο έφηβοι και νεαροί ενήλικες πάσχουν, στην Ελλάδα, από κάποια μορφή διατροφικής διαταραχής, γεγονός που σημαίνει ότι δύο εκατομμύρια οικογένειες βρίσκονται αντιμέτωπες με το πρόβλημα αυτό.
Η σοβαρότερη μορφή είναι η νευρική ανορεξία, που είναι και η ψυχική νόσος με το μεγαλύτερο ποσοστό θνησιμότητας (20%). Με βάση στοιχεία επιδημιολογικών ερευνών, στην Ελλάδα νοσεί τη στιγμή αυτή το 6% του πληθυσμού (1% από νευρική ανορεξία και 5% από νευρική βουλιμία), ενώ ένα επιπλέον 7% φέρει μερικώς κάποια χαρακτηριστικά συμπτώματα και από τις δύο νόσους, ανεβάζοντας έτσι το συνολικό ποσοστό των πασχόντων σε περίπου 13%.
Σύμφωνα με την ψυχολόγο Έλια Παπαμαύρου, οι βασικές κατηγορίες διατροφικών διαταραχών είναι η νευρική ανορεξία, η νευρική βουλιμία και η αδηφαγική διαταραχή. Τα στοιχεία της προσωπικότητας των ατόμων με νευρική ανορεξία είναι: τελειομανή, ευσυνείδητα, συνεπή, επιθυμούν να ευχαριστούν τους άλλους, να έχουν υψηλές επιδόσεις, έχουν χαμηλή αυτο-εκτίμηση, δεν επιθυμούν να ρισκάρουν, εκτιμούν την αγνότητα, τον ασκητισμό, αποφεύγουν να κάνουν καινούργια πράγματα και έχουν υψηλές πιθανότητες για ιδεο- ψυχαναγκαστική διαταραχή, κατάθλιψη και αυτοτραυματισμούς.
Σύμφωνα με την πρόεδρο του σωματείου "Ανάσα" (σωματείο για την καταπολέμηση των διαταραχών πρόσληψη της τροφής), ηθοποιό Ζέτα Δούκα, η οποία έπασχε από νευρική ανορεξία, οι διαταραχές πρόσληψης τροφής συνήθως, πρωτοεμφανίζονται στην εφηβική ηλικία. «Περίπου το 0,5-2% των γυναικών πάσχει από νευρογενή ανορεξία και το 2-4% από βουλιμία. Η ψυχογενής ανορεξία και η βουλιμία είναι κυρίως πρόβλημα που αφορά στις γυναίκες, καθότι είναι 8-9 φορές συχνότερες σε αυτές από ό,τι στους άνδρες», τόνισε η κ. Δούκα, προσθέτοντας ότι «τα τελευταία χρόνια, η διαφορά αυτή φαίνεται να μικραίνει».
Στις ΗΠΑ, η ψυχογενής ανορεξία αποτελεί την τρίτη συχνότερη νόσο στις έφηβες. Αντίθετα, η ψυχαναγκαστική υπερφαγία εμφανίζεται περίπου στην ίδια συχνότητα και σε γυναίκες και σε άνδρες (1,5:1) σε ένα ποσοστό γύρω στο 5% του πληθυσμού.
Η ψυχογενής ανορεξία είναι μια από τις πιο επικίνδυνες ψυχιατρικές καταστάσεις αφού το 5-20% των ασθενών θα πεθάνει, λόγω επιπλοκών της ασθένειας. Στις τελευταίες έρευνες που έγιναν στην Αμερική υποστηρίζεται ότι 10% των νέων γυναικών του γενικού πληθυσμού παρουσιάζουν συμπτώματα Βουλιμιάς
Στη χώρα μας, όμως, σύμφωνα με τη διευθύντρια του Ελληνικού Κέντρου Διατροφικών Διαταραχών (ΕΚΔΔ) Μαρία Τσιάκα, η ενημέρωση γύρω από τις διατροφικές διαταραχές είναι ελλιπής.
Όπως δήλωσε η κ. Τσιάκα, στην Ελλάδα έχουν εδραιωθεί λάθος αντιλήψεις και μύθοι γύρω από το θέμα αυτό. «Οι οικογένειες, οι φίλοι και γενικότερα ο κοινωνικός περίγυρος των ατόμων που πάσχουν, αδυνατούν να τα βοηθήσουν ουσιαστικά», τόνισε και πρόσθεσε ότι «παράλληλα, η έλλειψη εξειδικευμένων θεραπευτών και θεραπευτικών μονάδων και ο κοινωνικός στιγματισμός οδηγούν τα άτομα που υποφέρουν σε αδιέξοδο».
Είπε ακόμη ότι «τις περισσότερες φορές οι ίδιοι οι γονείς συμπαρασύρονται από την εμμονή του παιδιού τους για τη μείωση του βάρους του, τον έλεγχο των θερμίδων, το καθημερινό ζύγισμα». Υποστήριξε δε ότι «η αναζήτηση βοήθειας από κάποιο διαιτολόγο δεν έχει αποτέλεσμα, αφού τις περισσότερες φορές αδυνατεί να διαγνώσει και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το σύμπτωμα όντας μη εξειδικευμένος σ' αυτό».
Σύμφωνα με την Κατερίνα Αρμογένη, μητέρα ατόμου που έπασχε από νευρική ανορεξία, «είναι παρά πολύ δύσκολο να εντοπίσεις την πάθηση ακόμα και να είσαι δίπλα στο παιδί σου».
«Η κόρη μου, ήταν αθλήτρια έτρωγε κανονικά μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι τα ματωμένα χέρια της οφείλονταν στους συνεχείς εμετούς, μέχρι που στα δεκαοχτώ της χρόνια λιποθύμησε και νοσηλεύτηκε στο Νοσοκομείο Παίδων για 2 μήνες, εκεί εκμυστηρεύτηκε στους γιατρούς ότι έκανε εμετούς από δεκαπέντε χρονών, ήταν μεγάλη δοκιμασία για όλους», τονίζει η κ. Αρμογένη.
Σύμφωνα με την ψυχολόγο κ. Παπαμαύρου, δυστυχώς οι γονείς δεν αντιλαμβάνονται τη δύναμη και την επιρροή που ασκεί το σύμπτωμα στο παιδί τους. Πολλές φορές οι ακραίες συμπεριφορές που αναπτύσσονται, εξαιτίας των διατροφικών διαταραχών, ενοχοποιούν τους γονείς προς όφελος του «φαντάσματος» της νευρικής βουλιμίας ή της νευρικής ανορεξίας.
Η 23χρονη σήμερα Κατερίνα Μωραΐτου, βουλιμική για τρία χρόνια, τονίζει: «μισούσα το φαγητό, κρυβόμουν από όλους, έτρωγα τα πάντα και μετά έκανα εμετούς. Δεν με είχε καταλάβει ούτε η καλύτερη μου φίλη, ζούσα σ' ένα ψέμα. Είχα σπάσει τα κόκαλα μου από την αβιταμίνωση και συνέχιζα να κάνω εμετούς».
Όπως λέει η ίδια «η βουλιμία δεν σε αδυνατίζει, σε αρρωσταίνει», κάνοντας έκκληση προς σ’ όλους τους πάσχοντες να μην κρύβονται.
Περισσότερες πληροφορίες για την αντιμετώπιση του προβλήματος των διατροφικών διαταραχών παρέχονται στις ιστοσελίδες www.hcfed.gr και www.anasa.com.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
