Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

«Το κελί από χρυσάφι», μια ταινία «δρόμου» από το Μεξικό «σάρωσε» τα βραβεία



Θεσσαλονίκη - (Ανταπόκριση Βίκυ Χαρισοπούλου)

Το «Κελί από χρυσάφι», μια σύγχρονη ταινία δρόμου και φυγής, κέρδισε τα βραβεία κοινού και επιτροπής στο 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης .

Η ταινία που κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης ταινίας Χρυσός Αλέξανδρος - Θόδωρος Αγγελόπουλος, το βραβείο σκηνοθεσίας για το δημιουργό της Διέγο Κεμάδα Δίες από το Μεξικό, το βραβείο Κοινού FISCHER του Διεθνούς Διαγωνιστικού τμήματος του φεστιβάλ και το βραβείο του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής των Ελλήνων (Βουλή-Τηλεόραση), περιγράφει το ταξίδι φυγής τριών εφήβων από τη Γουατεμάλα μέσω του Μεξικό με προορισμό το ...Λος Άντζελες των ΗΠΑ.

Η ταινία ενθουσίασε ήδη από τις προβολές της στο φεστιβάλ τους θεατές (οι αίθουσες όπου προβλήθηκε ήταν υπερπλήρεις), φέρει ήδη διακρίσεις από το φεστιβάλ των Καννών τον περασμένο Μάιο ως το φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αγίας Πετρούπολης τον περασμένο Σεπτέμβριο, το φεστιβάλ της Ζυρίχης κ.α. Υπότροφος του Αμερικανικού Κινηματογραφικού Ινστιτούτου και συνεργάτης μεγάλων ονομάτων στο χώρο της σκηνοθεσίας , ο ισπανικής καταγωγής δημιουργός της ταινίας Διέγο Κεμάδα Δίες που συνυπογράφει και το σενάριο της πρώτης του μεγάλου μήκους ταινίας , εμπνεύστηκε τον τίτλο της ταινίας από την ομότιτλη μεξικάνικη μπαλάντα («Jaula de Oro») που «μιλά» για το ...χρυσό κλουβί που ονειρεύονται οι οικονομικοί -πολιτικοί μετανάστες, την Αμερική.

Το Ειδικό βραβείο Κριτικής Επιτροπής – Αργυρός Αλέξανδρος απονεμήθηκε στην γαλλική ταινία "SUZANNE" της Κατέλ Κιγιεβερέ , ενώ το ειδικό βραβείο της Κριτικής Επιτροπής για πρωτοτυπία και καινοτομία – Χάλκινος Αλέξανδρος στην ταινία: «Χάλια μαλλί» της Μαριάνα Ρονδόν από τη Βενεζουέλα.

Η Κριτική Επιτροπή για το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 54ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποτελείται από τους: Αλεξάντερ Πέιν (πρόεδρο) και μέλη: Σκοτ Φούντα (κριτικό κινηματογράφου του περιοδικού Variety), Άντα Σόλομον (παραγωγό), Εντουάρ Ουαϊντρόπ (καλλιτεχνικό διευθυντή στο «Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών» του Φεστιβάλ Καννών) και Κωνσταντίνο Β. (μουσικό).

Το βραβείο Σεναρίου απονεμήθηκε στον Τάε – γκον Κιμ από τη Νότιο Κορέα για το σενάριο της ταινίας «Οι αισιόδοξοι», το βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στην Γαλλίδα Σάρα Φορεστιέ για την ερμηνεία της στην ταινία "SUZANNE" της Κατέλ Κιγιεβερέ και το βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας εξ ημισείας στον Έλληνα ηθοποιό Χρήστο Στέργιογλου για την ερμηνεία του στην ταινία "Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» της Ελίνας Ψύκου και τον Χιλιανό Χάιμε Βαδέλ για την ερμηνεία του στην ταινία «Το ποτό του διαβόλου» του Ιγνάσιο Ροδρίγες .

Βραβείο καλλιτεχνικής Επίτευξης απονεμήθηκε στον ηθοποιό Φρανσουά Νταμιέν για την ερμηνεία του στην ταινία "SUZANNE" ενώ ειδική μνεία δόθηκε στον Αιγύπτιο Μαχμούντ Λότφι για τη φωτογραφία του στην ταινία «Ένα βήμα την ημέρα» της Χάλα Λότφι ( Αίγυπτος, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα).

Η Κριτική Επιτροπή της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Κριτικών Kινηματογράφου (FIPRESCI) απαρτίστηκε και φέτος από πέντε μέλη, τους: Μάγκντα Μιχαϊλέσκου, Πρόεδρος, (Ρουμανία), Μποζιντάρ Μάνοφ (Βουλγαρία), Ντουμπράβκα Λάκιτς (Σερβία), Μπόιντ φαν Χουέι (Λουξεμβούργο), Ντένις Ουέστ (ΗΠΑ) - όχι όμως και Έλληνα εκπρόσωπο όπως όλα τα χρόνια από την συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης- γεγονός που προκάλεσε τις έντονες διαμαρτυρίες των Ελλήνων κριτικών κινηματογράφου - μελών της ΠΕΚΚ. Η Κριτική Επιτροπή απένειμε τα βραβεία της στις ταινίες : «Χάλια μαλλί» της Μαριάνα Ρονδόν από τη Βενεζουέλα και στην ελληνική ταινία «Αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» της Ελίνας Ψύκου, Ελλάδα, Τσεχία, 2013.

Το κοινό συμφώνησε μάλλον με την Κριτική Επιτροπή (όσον αφορά το διαγωνιστικό τμήμα) και ψήφισε για το βραβείο "FISCHER" τις ταινίες: «Κελί από χρυσάφι» (από το Διεθνές διαγωνιστικό τμήμα) , «Η τελευταία φάρσα» του Βασίλη Ραΐση από το ελληνικό πρόγραμμα , «Τα παιδιά του Ιερέα» του Κροάτη Βίνκο Μπρεσάν και από το «αγαπημένο» τμήμα του κοινού, τους «ανοιχτούς Ορίζοντες» την πολωνική ταινία «Παπούσα» των Γιοάνα Κος – Κράουτσε και Κρίστοφ Κράουτσε.

Μετά την επίσημη λήξη της διοργάνωσης και την απονομή των βραβείων προβλήθηκε η ταινία «Nebraska» του ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη Αλεξάντερ Πέιν, ο οποίος φέτος είναι πρόεδρος της διεθνούς κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ.

Η ταινία -ένας ασπρόμαυρος φόρος τιμής στη γενέτειρα του Πέιν, τη Νεμπράσκα- είναι ένα βαθιά ανθρώπινο «road movie» (ταινία δρόμου) που εστιάζει στη γλυκόπικρη σχέση ενός πατέρα με το γιο του, οι οποίοι ταξιδεύουν εκεί για να εισπράξουν τα κέρδη ενός αμφιβόλου γνησιότητας λαχείου. Στο ρόλο του πατέρα εμφανίζεται ο Μπρους Ντερν, η ερμηνεία του οποίου βραβεύτηκε στο φεστιβάλ των Καννών.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία