Η mainstream ταινία της εβδομάδας εκτυλίσσεται στο εσωτερικό του Λευκού Οίκου, ενώ ένα μικρό «διαμάντι» του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά αναπνέει καθαρό αέρα στο ύπαιθρο. Επίσης, Χανς Κρίστιαν Άντερσεν σε κινούμενα σχέδια και απόδραση στο Λας Βέγκας τεσσάρων χολιγουντιανών βετεράνων. Τη λίστα κλείνει ένα υπαρξιακό γερμανικό οδοιπορικό.

Ο μπάτλερ ** ½

(The butler)

Βιογραφική – Διάρκεια 132’

Σκηνοθεσία: Λι Ντάνιελς

Παίζουν: Φόρεστ Γουίτακερ, Όπρα Γουίνφρεϊ, Κούμπα Γκούντινγκ τζούνιορ, Λένι Κράβιτς, Γιάγια Αλάφια, Μαράια Κάρεϊ, Ελάιτζα Κέλεϊ

Στα τριάντα ένα χρόνια υπηρεσίας του στον Λευκό Οίκο, ο Σέσιλ Γκέινς γνώρισε από κοντά επτά από τους διασημότερους Αμερικανούς προέδρους του 20ου αιώνα. Η ταινία, ωστόσο, δεν αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές των συγκεκριμένων ηγετών, ούτε τοποθετεί το μάτι του θεατή στην κλειδαρότρυπα της προεδρικής κρεβατοκάμαρας. Ο σκηνοθέτης Λι Ντάνιελς (γνωστός από το σπαρακτικό “Precious”) δίνει ρόλους δευτεραγωνιστών στους λευκούς αρχηγούς, εστιάζοντας κυρίως στην ζωή του μαύρου μπάτλερ και στο κίνημα για την πολιτική κοινωνική ισότητα, όπου συμμετέχει ενεργά ο μεγάλος γιος του Γκέινς. Η απόφαση του νεαρού να παρατήσει τις σπουδές του και να ενταχθεί στην εμπροσθοφυλακή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ προκαλεί κραδασμούς στην οικογένεια ενός σκληρά εργαζόμενου πατέρα που δεν έχει ακόμα αποβάλλει τη νοοτροπία του υποταγμένου μαύρου του Νότου. Ο Φόρεστ Γουίτακερ και η Όπρα Γουίνφρεϊ, ως η παραμελημένη σύζυγος που παρηγοριέται με το ποτό, ερμηνεύουν με θέρμη το δοκιμαζόμενο ζεύγος, ο σκηνοθέτης αναπαριστά άψογα οκτώ δεκαετίες –από το 1926 ως το 2008, χρονιά εκλογής του Ομπάμα- ενώ μεγάλοι αστέρες κάνουν μικρά περάσματα. Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς (Αϊζενχάουερ), ο Τζον Κιούζακ (Νίξον), ο Αλαν Ρίκμαν (Ρίγκαν), η Τζέιν Φόντα (Νάνσι Ρίγκαν), ο Λιβ Σράιμπερ (Τζόνσον) , ο Τζέιμς Μάρσντεν (Τζον Κένεντι) και μαζί τους η Βανέσα Ρεντγκρέιβ. Πολλά ταλέντα, «ζουμερό θέμα» και υψηλότατο μπάτζετ, δυνατότητες που δεν αξιοποιούνται πλήρως. Πρώτον, επειδή η ανεκδοτολογικού χαρακτήρα θεματική ενότητα του Λευκού Οίκου παρεμβαίνει εμβόλιμα στις κυρίως ιστορίες των μαύρων αποδυναμώνοντάς τες και δεύτερον, επειδή η αποσπασματικότητα του σεναρίου –λόγω πληθώρας γεγονότων- εμποδίζει τον Ντάνιελς να δομήσει γερά τις πλοκές και να προχωρήσει σε δυνατές κορυφώσεις. Έχουμε, στην ουσία, δυο ξεχωριστές ταινίες που σπάνια συναντιούνται μεταξύ τους, με εξαιρέσεις σκηνές όπως αυτή που ο Πρόεδρος μαθαίνει για την ακτιβιστική δράση του Γκέινς τζούνιορ. Αν και άνισο, το επικών διαστάσεων αποτέλεσμα εντυπωσιάζει, δικαιώνοντας εν μέρει την αγαθή πρόθεση των δημιουργών να μας υπενθυμίσουν με πόσο σκληρούς αγώνες εδραιώθηκε η ισονομία στις ΗΠΑ. Συμπλήρωμα, κατά κάποιον τρόπο, του πολύ καλύτερου «12 χρόνια σκλάβος».

Ο γελαστός πρίγκιπας ***

(Prince Avalanche)

Δραματική κομεντί – Διάρκεια 94’

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν

Παίζουν: Έμιλ Χερς, Πολ Ραντ, Τζόις Πέιν, Λανς ΛεΓκόλτ

Στους αντίποδες του «Μπάτλερ», ένα φαινομενικά ταπεινό κινηματογραφικό έργο, ένα buddy movie (ταινία ανδρικής φιλίας) φτιαγμένο με μια χούφτα δολάρια, πλούσιο όμως σε ιδέες και συναισθήματα. Ο μινιμαλισμός στο έπακρο. Δυο άνδρες επισκευάζουν τις γραμμές οδικής κυκλοφορίας σε καμένη δασώδη περιοχή του Τέξας και μετά αποσύρονται σε ένα αντίσκηνο. Ο Άλβιν και ο Λανς, άνθρωποι της πόλης και οι δυο, είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους που επικοινωνούν με δυσκολία σα να μιλάνε διαφορετικές γλώσσες. Πληκτικά υπεύθυνος ο ένας, εκνευριστικά «χύμα» ο άλλος. Πιστός σε μια γυναίκα ο ένας, ερωτικά άστατος ο άλλος. Ο ένας πλήττει στην εξοχή, ο άλλος εμπνέεται από αυτήν. Παρά το ηρεμιστικό φυσικό σκηνικό, οι κόντρες τους εντείνονται επικίνδυνα, ανεβάζοντας κάθετα τους αρχικά ήπιους τόνους, σε μια κωμική σύγκρουση που παραπέμπει κατευθείαν σε Χοντρό –Λιγνό. Η πορεία προς τη λύση, που μπορεί να είναι η συμφιλίωση ή η πλήρης ρήξη –σασπένς!- περνάει μέσα από το χιούμορ και τη συγκίνηση. Καταλυτικός ο ρόλος της φύσης, που απαλλάσσει τον κάτοικο του άστεως από τα περιττά και τα μάταια. Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, βραβευμένος για τη σκηνοθεσία του με την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου, δίκαια, κατά τη γνώμη μας, δίνει ένα μάθημα δημιουργικής διεύθυνσης και ουσιαστικής διδασκαλίας ηθοποιών στους ομοτέχνους του και προτείνει ένα τρόπο ψυχικής εξυγίανσης στους υπόλοιπους. Εννοείται, βέβαια, ότι δεν θα πάρουμε τα βουνά για να βρούμε την υγεία μας, πάντως βγαίνοντας από την αίθουσα είχαμε μια ασυνήθιστη αίσθηση ευφορίας.

Ψυχρά και ανάποδα ***

(Frozen)

Kινούμενα σχέδια – Διάρκεια 102’

(και σε 3D)

Σκηνοθεσία: Κρις Μπακ, Τζένιφερ Λι

Με τις φωνές των: Βάσιας Ζαχαροπούλου, Σίας Κοσκινά, Φοίβου Ριμένα, Πάνου Μουζουράκη, Δημήτρη Μάριζα, Κώστα Δαρλάση

Σπαρταριστοί χαρακτήρες, ενδιαφέρουσα πλοκή, θεαματική δράση και κυρίως σχετικά ενήλικο χιούμορ συνθέτουν τη συνταγή για μια ταινία κινουμένων σχεδίων που μπορεί να κρατήσει και τους συνοδούς των παιδιών. Το «Ψυχρά και ανάποδα» τα διαθέτει όλα σε ικανοποιητικές δόσεις, για τον απλό λόγο ότι τα κομψά ψηφιακά εφέ και τα πανέμορφα σχέδια –σαν ζωγραφιές από παλιό παιδικό βιβλίο- πατάνε σε ένα καλοχτισμένο σενάριο. Δεν είναι τυχαίο ότι και η νέα ταινία της Disney αντλεί το θέμα της από ένα κλασικό λογοτεχνικό έργο, τη «Βασίλισσα των πάγων» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Το ίδιο σίγουρο μονοπάτι ακολούθησε και στο παρελθόν με την «Πεντάμορφη και το Τέρας», τη «Μικρή Γοργόνα» και την «Παναγία των Παρισίων». Τις εκτυφλωτικά λευκές εικόνες του βασιλείου Άρεντελ, θερμαίνουν η πριγκίπισσα Άννα, ο ορεσίβιος Κριστόφ, ένας τάρανδος πιστός σαν σκύλος και ένας χιονάνθρωπος που ονειρεύεται ηλιοθεραπεία σε τροπικά νησιά (!) Η παρέα αναζητά την αδελφή της Άννας, τη βασίλισσα Έλσα, που έχει βυθίσει τη χώρα στον πάγο και τον εαυτό της στην απόγνωση. Καθώς το βασίλειο απειλείται άμεσα από ύπουλους συνωμότες, οι ήρωες δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τα προσωπικά τους προβλήματα. Μάχονται, κινδυνεύουν, αγωνιούν και εκφράζουν αυτά που νιώθουν με τραγούδια και χορούς. Η παράδοση των animation μιούζικαλ της εταιρείας συνεχίζεται με μια ταινία χάρμα οφθαλμών και ώτων. Θα περάσουν καλά και οι μεγάλοι.

Last Vegas **

Κωμωδία – Διάρκεια 104’

Σκηνοθεσία: Τζον Τερτλτράουμπ

Παίζουν: Μάικλ Ντάγκλας, Ρόμπερτ ντε Νίρο, Μόργκαν Φρίμαν, Κέβιν Κλάιν, Μαίρη Στινμπέργκεν

Τέσσερις γερόλυκοι του Χόλιγουντ σπάνε πλάκα, παρωδώντας τις κινηματογραφικές τους περσόνες, σε μια κωμωδία γραμμένη επάνω στους. Τους έχουμε δει επανειλημμένα αυτούς τους τύπους: τον Μάικλ Ντάγκλας νεάζοντα και ερωτύλο, τον Ρόμπερτ ντε Νίρο γκρινιάρη και καυγατζή, τον Μόργκαν Φρίμαν super cool και φιλοσοφημένο, τον Κέβιν Κλάιν τσαχπίνη και πονηρούλη. Υποδύονται μια τετράδα εβδομηντάχρονων «κολλητών», που ανακαλύπτει το ελιξίριο της νεότητας στο ξεμυαλιστικό Λας Βέγκας, όπου ο πιο ζωηρούλης πρόκειται να παντρευτεί μια τριαντάχρονη. Οι φαρμακευτικές αγωγές, οι ηθικές αναστολές και η συζυγική πίστη πάνε περίπατο, όταν εμφανίζονται μπικινοφορούσες καλλονές και σερβίρονται τα πρώτα κοκτέιλ. Οπότε συμβαίνει ό,τι πληρώνει κανείς για να του συμβεί στην Μέκκα του τζόγου. Μπλακ τζακ, ολονύχτια πάρτι και πρωινό χανγκόβερ. Πολύς χαβαλές και τίποτα ουσιαστικό. Κάπως έτσι είναι και η ταινία. Οι ηθοποιοί αυτοσχεδιάζουν, εξοπλισμένοι με αστραφτερές ατάκες και η μόνη πλοκή –και αυτή υποτυπώδης- αφορά η αντιζηλία του Ντάγκλας με τον ντε Νίρο για την όμορφα γερασμένη Μαίρη Στινμπέργκεν. Τελικά, γελάμε και χωρίς σενάριο, αφού οι τέσσερις πρωταγωνιστές και η συμπρωταγωνίστριά τους είναι σκέτη απόλαυση.

Oh, boy **

Κοινωνική – Διάρκεια 83’

Σκηνοθεσία: Γιαν Όλε Γκέρστερ

Παίζουν: Τομ Σίλινγκ, Φριντερίκε Κέμπτερ, Μαρκ Χόζεμαν

Το Βερολίνο λουσμένο σε μυστηριακές φωτοσκιάσεις, μια σαγηνευτική πρωτεύουσα σε όλους τους τόνους του γκρι. Έτσι το αποδίδει η υποβλητική ασπρόμαυρη φωτογραφία. Ως ένα αχανές αστικό τοπίο, την πολυθόρυβη έρημο του 27χρονου Νίκο, που περιπλανιέται άσκοπα μέσα στη γερμανική μεγαλούπολη, χωρίς να αναζητά τίποτα περισσότερο από έναν καλό καφέ. Δεν είναι άστεγος, ούτε άπορος. Είναι γόνος εύπορης οικογένειας που ο πατέρας του τού έκοψε το επίδομα, επειδή παράτησε τις σπουδές του. Μέσα σε ένα 24ωρο, του συμβαίνουν διάφορα παράξενα και δυσάρεστα, τα οποία αντιμετωπίζει από απόσταση σα να είναι παρατηρητής της ίδιας του της ζωής. Το πρόβλημά του είναι πως έχει ό,τι χρειάζεται, αλλά δεν ξέρει τι θέλει. Ο Νίκο, ίσως εξοργίσει, με την παθητική του στάση, τους συνομηλίκους του Έλληνες, που θα πληρώσουν εισιτήριο από το υστέρημά τους για να παρακολουθήσουν την υπαρξιακή κρίση ενός πλουσιόπαιδου σε μια οικονομικά εύρωστη χώρα. Εδώ, τέτοια επιμονή σε μη ένταξη αποτελεί πια πολυτέλεια. Μπορεί όμως και να μοιραστούν μαζί του τη μελαγχολία του, την χρόνια κατάθλιψη των ευαίσθητων νέων του τέλους της εποχής.