Μια θλιβερή συνέπεια της απώλειας της δημοσιονομικής μας κυριαρχίας είναι ο ανομολόγητος συμβιβασμός πολλών με την απαράδεκτη αυτή κατάσταση. Η παραίτηση από τη προσπάθεια ανάκτησης της ανεξαρτησίας μας. Η απώλεια της εμπιστοσύνης στον εαυτό μας. Και, τελικά, η διολίσθηση είτε στη μοιρολατρία, είτε σε «μαγικές» (στην πραγματικότητα ανύπαρκτες) λύσεις. Με αποτελέσματα την ενδημική απελπισία, τη γενικευμένη σύγχυση, την έξαρση του χουλιγκανισμού και τη μετανάστευση πολύτιμου ανθρώπινου δυναμικού. 

Σ αυτή τη πραγματικότητα, η μεν κυβέρνηση διολισθαίνει προς «τρίτο μνημόνιο», η δε αντιπολίτευση ανέχεται σιωπηρά, αποφεύγοντας κάθε εναλλακτική πρόταση.  Ασφαλώς αυτή η συνθηκολόγηση με την ήττα δεν έχει δημοκρατική νομιμοποίηση. Στην πραγματικότητα, βρίσκεται σε προφανή διάσταση με το δημόσιο αίσθημα. Θέλουμε πραγματική αλλαγή πορείας και το να βρούμε πως θα τη πετύχουμε εξελίσσεται, κυριολεκτικά, σε προϋπόθεση επιβίωσης. Χρειαζόμαστε ένα δικό μας σχέδιο για να αναμετρηθούμε με επιτυχία με την ανεργία, τη φτώχεια και την ανασφάλεια.

Πριν απ όλα, είναι απαραίτητη η «έξοδος από το μνημόνιο» με ομαλό τρόπο. Να τιμήσει η «τρόικα» τη συμβατική υποχρέωσή της για ελάφρυνση του δημόσιου χρέους μας και να μπει, επί τέλους, τέλος στη σχέση μας. Η συνέχεια, βεβαίως, υπαγορεύει επιστροφή μας στις αγορές. Χρειαζόμαστε λεφτά για δουλειές. Αυτό το σκοπό εξυπηρετεί το «ομόλογο κατά της ανεργίας» που υποστήριξα προ ημερών. 

Αλλά επιστροφή στις αγορές δε σημαίνει επιστροφή στο παρελθόν που οδήγησε στη καταστροφή. Το να βρεθούν λεφτά δε φτάνει. Για να πιάσουν τόπο όσο περισσότερο γίνεται, είναι επείγον να προχωρήσουμε τέσσερις μεγάλες αλλαγές που χρωστάμε στον εαυτό μας:
- Δημόσια Διοίκηση με προσδιορισμένους σκοπούς και δομές προσανατολισμένες στη παραγωγή θετικών αποτελεσμάτων
- Καθαρές και έντιμες εργασιακές σχέσεις και Κοινωνική Ασφάλιση με εγγυημένη χρηματοδότηση και ίση μεταχείριση των ασφαλισμένων
- Απλή και δίκαιη φορολογία
- Απονομή Δικαιοσύνης, ιδίως επίλυση διαφορών, με ποιότητα και ταχύτητα

Και στο νέο αυτό πλαίσιο, να επιλέξουμε παραγωγικές δραστηριότητες με θετικές αποδόσεις. Ο Τουρισμός και η Ναυτιλία είναι δεδομένοι πυλώνες ανάπτυξης. Μόνο που δε φτάνουν. Ξέρουμε ότι υπάρχουν πάντα κλάδοι του πρωτογενούς τομέα με  αναμφισβήτητες προοπτικές άνθησης και θετικών εξαγωγικών επιδόσεων. Και βέβαια, κανείς δεν μας εμποδίζει να επενδύσουμε στη κοινωνική οικονομία, με αιχμές (ενδεικτικά) τις ήπιες μορφές ενέργειας, τα σκουπίδια και την αφαλάτωση. Εδώ, ο Δημοκρατικός Προγραμματισμός για την παραγωγή πλούτου, στηριγμένος στην καινοτομία, είναι το «όνομα του παιχνιδιού». Μόνον έτσι μπορούμε να ζήσουμε ισόρροπη ανάπτυξη στη πατρίδα μας.

Αυτή είναι η οικονομική και κοινωνική διάσταση ενός δικού μας σχεδίου. Υπάρχει και η πολιτική. Σε λίγους μόνο μήνες, έχουμε εκλογές για τους Δήμους και τις Περιφερειακές Αυτοδιοικήσεις. «Αυτοδιοίκηση κατά της ανεργίας, της φτώχειας και της ανασφάλειας» πρέπει να είναι το θέμα τους. Ακούσαμε κάτι σχετικό από τα κατεστημένα κόμματα ; Είδαμε προτάσεις; Νομίζω όχι.

Αλλά και για τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μια από τα ίδια. Ασφαλώς έχουμε επίγνωση ότι το Ευρωπαϊκό Σπίτι, του οποίου είμαστε ένοικοι, σήμερα είναι μια «συγκατοίκηση του παραλόγου». Με τους  «ευρωπαϊστές» και τους «ευρωσκεπτικιστές» να επιμένουν σε ένα χρόνιο αντιπαραγωγικό διχασμό.  Έχουν οι πολιτικές μας δυνάμεις πρόταση για μια νέα ευρωπαϊκή ταυτότητα;  Προσπαθούν για κάποιο ρεύμα υπέρ της «Ευρώπης του πραγματισμού»;

Και καλά η έλλειψη θέσεων για την αλλαγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά  για τα θέματα που ήδη συζητούνται και μας αφορούν καθοριστικά (η ανεργία των νέων, η μετανάστευση, η ακτοπλοΐα, η σχέση ΕΕ – Τουρκίας, η αμυντική μας βιομηχανία στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ασφάλειας) ακούσαμε οτιδήποτε; Είδαμε προτάσεις; Νομίζω όχι.

Δυστυχώς τα κόμματά μας, αντί να ασχολούνται με το τι μπορεί να γίνει για μας, αναλώνονται στην αξιοποίηση των εκλογών για ίδιο όφελος. Και γι αυτό, ακούμε μόνο για χρίσματα, για δημοψηφίσματα, για προεδρίες, για συσχετισμούς, για παραπολιτική τελικά, αλλά όχι για πολιτική. Ακριβώς λοιπόν επειδή δεν υπάρχει κεντρική ιδέα, δεν έχουμε ούτε «Plan A», ούτε «Plan B». Και η αντιμετώπιση αυτής της ανεπάρκειας είναι πια έργο πρώτης προτεραιότητας, αν θέλουμε να πάμε μπροστά.

Ασφαλώς η πρόταση που υποστηρίζω εδώ («όχι τρίτο μνημόνιο», το ομόλογο κατά της ανεργίας, οι τέσσερις μεγάλες αλλαγές και η ενίσχυση της παραγωγικής μας βάσης με επιλεγμένες δράσεις)  χρειάζεται διαρκή επεξεργασία, διάλογο, διαβούλευση και ενεργοποίηση για την προώθησή της. Έντιμη ενότητα και δεσμευτική συναίνεση αντί για ανούσιες διαιρέσεις και επιζήμιες αναμετρήσεις. Είναι όμως ένα εφικτό, συνεκτικό περίγραμμα και κατευθυντήριες γραμμές για μια αλλαγή πορείας. Ανοιχτό στη σύγκριση με το «βλέποντας και κάνοντας» που ζούμε και δεν έχουμε λόγο να συνεχίσουμε να υπομένουμε. Οφείλουμε ότι χρειάζεται για βάλουμε μπροστά το δικό μας σχέδιο: μπορούμε!