Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ ΑΠΟ 27/3/2014 - 3/4/2014

Απο τον Αλέξη Λ.Μακρή



Αθήνα

Σινεμά για όλα τα γούστα. «Το μικρό ψάρι», που διεκδίκησε μεγάλο βραβείο στο φεστιβάλ Βερολίνου στέκεται απέναντι σε έναν «πειραγμένο» χολιγουντιανό «Νώε». Και δυο ταινίες που φέρνουν αισιοδοξία από διαφορετικές κατευθύνσεις: μια βρετανική δραματική κομεντί και ένα καλό δείγμα του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά. Επίσης: Ναζί στην Αργεντινή του '60 και θεαματική επιστροφή των Μάπετς.

   Το μικρό ψάρι *** ½

   Κοινωνική - Διάρκεια 137'

   Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης

   Παίζουν: Βαγγέλης Μουρίκης, Πέτρος Ζερβός, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιώργος Γιαννόπουλος, Γιάννης Τσορτέκης, Πωλίνα Δελατόλα, Πόπη Τσαπανίδου

   Nουάρ 100% η πιο συζητημένη ελληνική ταινία της χρονιάς. Πιο μαύρη δεν γίνεται. Φως από πουθενά. Βούρκος με σκυλόψαρα πουλημένα στο εύκολο κέρδος η κοινωνία. Χαρακτήρες, ο ένας πιο απεχθής από τον άλλον. Ελληνάρες του χειρίστου είδους, νονοί της νύχτας, έμποροι κοκαϊνης, νταβατζήδες συγγενών, παιδόφιλοι. Ξεχωρίζει αχνά ένα μικρό ψάρι, με κάποια τρυφερά σημεία στην σκοτεινή καρδιά του. Ο Στράτος, το πρωί εργάτης σε αρτοποιείο, το βράδυ επαγγελματίας εκτελεστής, νοιάζεται μόνο για τέσσερα πρόσωπα: τον Λεωνίδα, που του έσωσε τη ζωή στη φυλακή όπου πέρασε παραπάνω από τη μισή ζωή του, τους γείτονές του Μάκη και Βίκυ και την Κατερίνα, την 12χρονη κόρη της Βίκυς και το μόνο αθώο πρόσωπο της ταινίας. Ο Στράτος χρηματοδοτεί την επιχείρηση απόδρασης του Λεωνίδα, δίνοντας τις αμοιβές του από τους φόνους στον αδελφό του σωτήρα του. Όταν θα συνειδητοποιήσει ότι αντιπαρατάσσει μάταια την παρωχημένη γκανγκστερική ηθική του στο ηθικό μηδέν των υπολοίπων, τότε θα χαθούν και τα τελευταία περισσεύματα της πίστης του στους ανθρώπους, οπότε θα απονείμει δικαιοσύνη με το πιστόλι. Ο σκηνοθέτης, βαθιά απαισιόδοξος και συνεπής στο επιθετικό στιλ που εγκαινίασε με το «Σπιρτόκουτο», δεν μας χαρίζει ούτε μια ανάσα ελπίδας, ούτε ένα χαμόγελο ή έστω ένα ειρωνικό μειδίαμα, ούτε κάνει την παραμικρή παραχώρηση προς την ψυχαγωγία, με την κοινή σημερινή έννοια. Όμως παρά την εμμονή του με τις αρνητικές πλευρές των ανθρώπων - και ίσως χάρη σε αυτήν - ο Οικονομίδης είναι ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες μας. Ένας κινηματογραφικός ποιητής της ψυχικής αθλιότητας, με τόσο διακριτό προσωπικό ύφος όσο και αυτό του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Αν, κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση, πέσετε τυχαία επάνω σε μια ταινία του, θα καταλάβετε μέσα σε ένα λεπτό ότι είναι Οικονομίδης, από το χαρακτηριστικό του ύφος που πληγώνει τα μάτια και τα αυτιά. Αυτό ακριβώς το αναγνωρίσιμο στιλ, η μεγάλη του δύναμη, περικλείει μια αδυναμία. Η αμείωτη ένταση - με τη λεκτική βία να ξεχύνεται ποταμός από στόματα-οχετούς και την έμφαση στην κάθε είδους σκληρότητα - προκαλεί μονοτονία και δυσκολεύει τις δραματικές διακυμάνσεις. Στη συγκεκριμένη ταινία, μας έλειψαν οι ψυχολογικές μεταπτώσεις του Στράτου, τόσο στην αφήγηση, όσο και την ερμηνεία του Βαγγέλη Μουρίκη που παραμένει παγερός και ανέκφραστος, φορώντας την ίδια μάσκα πιστολέρο σπαγγέτι ουέστερν, από την πρώτη ως την τελευταία σκηνή, ακόμα και επάνω στο τρομερό ξέσπασμα οργής του. Παρόλο που πέφτουν πολλοί πυροβολισμοί, δεν υπάρχει παταγώδης έκρηξη, το μεγάλο «μπαμ» που θα έδινε την τραγική κορύφωση και την επακόλουθη μέθεξη.

   Νώε ***

   (Noah)

   (και σε 3D)

   Περιπέτεια - 138'

   Σκηνοθεσία: Ντάρεν Αρονόφσκι

   Παίζουν: Ράσελ Κρόου, Τζένιφερ Κόνελι, ¶ντονι Χόπκινς, Έμα Γουότσον, Ρέι Ουίνστον

   Το πιο τρομακτικό κεφάλαιο της Γένεσης, κατά Ντάρεν Αρονόφσκι. Ο σκηνοθέτης των «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο», «Ο παλαιστής» και «Μαύρος κύκνος» έβαλε στοίχημα να προσελκύσει το μεγάλο κοινό, χωρίς να προδώσει την ιδιαίτερη καλλιτεχνική του ταυτότητα. Δύσκολο το εγχείρημα. Στο πρώτο του σκέλος επιτυγχάνεται από τη δεξιοτεχνική ενορχήστρωση ενός βιβλικού υπερθεάματος, με ειδικά εφέ, σκηνές μαινόμενου πλήθους, πέτρινους γίγαντες και άγρια φυσικά σκηνικά (Ισλανδία) που προξενούν το δέος. Την χαρακτηριστική του υπογραφή ο Αρονόφσκι τη διαφυλάσσει, εντάσσοντας στην πασίγνωστη ιστορία το υπαρξιακό πρόβλημα του ήρωα. Ο εκλεκτός του Θεού δεν αισθάνεται ποτέ άνετα με τον ρόλο του. Η σκέψη και μόνο ότι θα διασωθούν, αυτός, οι δικοί του και ένα ζεύγος ζώων από κάθε είδος, ενώ η υπόλοιπη ανθρωπότητα θα χαθεί μέσα στα νερά, τον αναστατώνει, από τη στιγμή που συνειδητοποιεί την αποστολή του. Ιδιαίτερα βασανιστικό είναι το επαναλαμβανόμενο όραμα όπου κολυμπάει σε ένα θαλάσσιο βυθό, ανάμεσα σε πτώματα πνιγμένων. Το δράμα του κορυφώνεται, στη διάρκεια του Κατακλυσμού, όταν μαθαίνει ότι η γυναίκα ενός από τους γιους του είναι έγκυος. Ο Νώε αποφασίζει να σκοτώσει το μωρό μόλις γεννηθεί, πιστεύοντας ότι ο Θεός δεν επιθυμεί την συνέχιση της ανθρώπινης ύπαρξης επάνω στη γη. Η διαιώνιση του είδους μας θα εξαρτηθεί τελικά από τη δική του ερμηνεία της βουλής του Κυρίου. Οι αμφιταλαντεύσεις και τα διλήμματα του ανθρώπου που επωμίστηκε τόσο βαρύ φορτίο βαθαίνουν τον ήρωα, αλλά βαραίνουν την αφήγηση, ειδικά στις σκηνές του ταξιδιού προς το Αραράτ, όπου ο Νώε βιώνει ένα οικογενειακό δράμα, το οποίο ο ίδιος προκάλεσε. Όσοι περιμένουν να δουν την ιστορία του Κατακλυσμού θα απογοητευθούν, αφού η ταινία -όπως δηλώνει και ο τίτλος της- είναι η βιογραφία του πρωταγωνιστή της μεγάλης καταστροφής. Έξοχος ο Ράσελ Κρόου σε ρόλο σαιξπηρικών διαστάσεων.

   Πέντε δευτερόλεπτα στο κενό ***

   (A long way down)

   Kομεντί - Διάρκεια 96'

   Σκηνοθεσία: Πασκάλ Σομέιγ

   Παίζουν: Πιρς Μπρόσναν, Τόνι Κολέτ, ¶αρον Πολ, Ίμοτζεν Πουτς, Σαμ Νιλ

   Πρωτοσέλιδο στον βρετανικό τύπο: οι περιβόητοι Αυτοκτονούντες συμφώνησαν να αναβάλουν για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου την συνάντησή τους με τον θάνατο. Πρόκειται για τέσσερις παρ' ολίγον αυτόχειρες - δυο άνδρες και δυο γυναίκες, άγνωστους μεταξύ τους- που συναντιούνται για πρώτη φορά στην ταράτσα ενός λονδρέζικου ουρανοξύστη, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ο καθένας τους έχει τον δικό του λόγο να αποχωρήσει από την ζωή, όμως η απεγνωσμένη τους επαφή στο παρά πέντε, τους κάνει να το ματαιώσουν. Στους μήνες που μεσολαβούν ως την ημέρα όπου μετέθεσαν τη θανάσιμη πτώση τους, ο Μάρτιν, έκπτωτος τηλεοπτικός αστέρας, η Μορίν, μητέρα ανάπηρου παιδιού, η Τζες, οργισμένη κόρη γνωστού πολιτικού και ο καρκινοπαθής Τζέι Τζέι, βρίσκουν ο ένας στον άλλον τους φίλους που τους έλειπαν. Μια γλυκόπικρη δραματική κομεντί βρετανικής προέλευσης που πιστεύει ακράδαντα στον άνθρωπο. Οι εξαιρετικές ερμηνείες αξιόπιστων ηθοποιών και η επιμελημένη σκηνοθεσία πατάνε γερά επάνω σε ένα εμπνευσμένο κείμενο (χαρακτήρες, καταστάσεις, διάλογοι, όλα λεπτοκεντημένα και λειτουργικά «δεμένα» μεταξύ τους). Στο σενάριο και ο Νικ Χόρνμπι, συγγραφέας, του ομότιτλου μυθιστορήματος. Όπως στο "High Fidelity" και το «Για ένα αγόρι» που βασίστηκαν επίσης σε βιβλία του, η συγκίνηση συνοδεύεται από γερή δόση χιούμορ. Η κατάθλιψη και η αυτοκτονία, δυο κυρίαρχα θέματα της εποχής μας, απασχολούν μια κωμωδία μαύρη μεν, γενναιόδωρη όμως προς τους ήρωές της (και προς το κοινό). Είναι παραγωγή των BBC FILMS, τηλεταινία ουσιαστικά που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από καθαρόαιμα κινηματογραφικά έργα.

   Ο Γερμανός γιατρός ** ½

   (The German doctor)

   Θρίλερ - Διάρκεια 93'

   Σκηνοθεσία: Λουσία Πουέντσο

   Παίζουν: ¶λεξ Μπρεντεμιούλ, Ναταλία Ορέϊρο, Φλορενθία Μπάδο, Ντιέγκο Περέτι

   Ένα ζευγάρι με τρία παιδιά φιλοξενεί έναν Γερμανό γιατρό στο εξοχικό του ξενοδοχείο στην ειδυλλιακή Παταγονία, αγνοώντας ότι ο πελάτης τους είναι ο διαβόητος Γιόζεφ Μέγκελε, ο Ες-Ες αρχιδολοφόνος του ¶ουσβιτς. Η σύζυγος είναι έγκυος σε δίδυμα. Η κόρη έχει πλημμελή σωματική ανάπτυξη. Δίδυμοι και μικρόσωμοι: το επιστημονικό αντικείμενο του 'Αγγελου του Θανάτου που θανάτωσε χιλιάδες Ρομά και Εβραίους στα αποτρόπαια γενετικά του πειράματα. Το 1960, στην Αργεντινή, ο Μέγκελε ανακαλύπτει νέα πειραματόζωα, ενώ ο κλοιός σφίγγει γύρω του. Ταινία μνήμης και συλλογικών ενοχών, εικαστικά όμορφη και φτιαγμένη με γυναικεία ευαισθησία. Βαρυφορτωμένη όμως με δευτερεύουσες πλοκές. Έτσι η σκηνοθέτις δεν έχει τα περιθώρια να αναπτύξει επαρκώς το κύριο -και καυτό ακόμη και σήμερα- θέμα της, την ευκολία, δηλαδή, με την οποία οι λατινοαμερικανικές κοινωνίες δέχτηκαν την ένταξη Γερμανών εγκληματιών πολέμου. Αν δεν κατεδίωκαν τους φυγάδες οι Ισραηλινοί, ο ¶ϊχμαν θα είχε, κατά πάσαν πιθανότητα, πεθάνει στο κρεβάτι του, σε βαθιά γεράματα. Πάλι καλά που αναφέρεται - έστω με μια ατάκα- ο ρόλος του Βατικανού στη φυγάδευση των Ναζί.

   Μικρά όμορφα πλάσματα ***

   (Short term 12)

   Δραματική - Διάρκεια 96'

   Σκηνοθεσία: Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον

   Παίζουν: Μπρι Λάρσον, Φραντς Τέρνερ, Τζον Γκάλαχερ τζούνιορ

   Με άριστα πέρασε τις εξετάσεις του ένας πρωτοεμφανιζόμενος Αμερικανός σκηνοθέτης. Ο Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον «απλώνει» το φιλμάκι της διδακτορικής διατριβής του (παραγωγής 2009) σε ταινία μεγάλου μήκους, με αξιόλογα αποτελέσματα. Θα τον έχουν ήδη εντοπίσει οι κυνηγοί ταλέντων του Χόλιγουντ, όπως τόσους και τόσους (Βλέπε Αρονόφσκι που ξεκίνησε από το low budget «π» για να φτάσει στην βιβλική υπερπαραγωγή «Νώε»). Ο Κρέτον αποδεικνύει ότι για να δώσεις το σκηνοθετικό σου στίγμα αρκούν μεράκι, λίγα λεφτά, πολλή δουλειά, ταλαντούχοι συνεργάτες και κυρίως μια καλή ιδέα. Η Γκρέις που εργάζεται σε ένα ίδρυμα για κοινωνικά απροσάρμοστα παιδιά επαναπροσδιορίζει τη ζωή της και τις σχέσεις της, μέσα από την αναγνώριση κοινών τραυμάτων με την προβληματική Τζέιντεν. Λύτρωση και αυτογνωσία μετ΄εμποδίων, αλλά και καταγγελία των γονέων που κακοποιούν τα παιδιά τους, σε μια παρεϊστικη ταινία. Σαγηνευτικές οι ερμηνείες νέων και άγνωστων ηθοποιών, που αποδίδουν με φυσικότητα σύνθετους ρόλους.

   Τα Μάπετς καταζητούνται ** ½

   (Μuppets most wanted)

   Κωμωδία- Διάρκεια 107'

   Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μπόμπιν

   Παίζουν: Τίνα Φέι, Τάι Μπιουρέλ, Ριν Ζερβέ, Κρίστοφερ Γουόλτς, Ρέι Λιότα

   Ο Κέρμιτ, η Πίγκι και η κομπανία τους -γεννηθέντες το 1955, από τον Τζιμ Χένσον- κάνουν την πολλοστή τους επανεμφάνιση σε μια μουσικοχορευτική περιπέτεια, συνδυασμό Τζέιμς Μποντ και Ροζ Πάνθηρα, σε αισθητική των θεότρελων σίξτις και παραγωγή της Disney. Λείπουν, δυστυχώς, ο Σον Κόνερι, ο Πίτερ Σέλερς και ο Τομ Τζόουνς. Τα Μάπετ (σύμπτυξη Marionette και puppet) σιγοντάρουν απολαυστικά η Σελίν Ντιόν, η Σάλμα Χάγιεκ και άλλοι διάσημοι. Οι αξιολάτρευτες κούκλες πέφτουν θύματα συνωμοσίας επίδοξων κλεπτών των κοσμημάτων του αγγλικού βασιλικού στέμματος, στη διάρκεια ευρωπαϊκής περιοδείας τους, ο δε Κέρμιτ καταλήγει σε σιβηριανό γκούλαγκ, όπου η σέξι αρχιδεσμοφύλακας ερωτεύεται το γοητευτικό βατράχι. Κεφάτοι ρυθμοί και απογειωτικά μουσικά νούμερα, χιούμορ διακριτικό, αγγλοσαξονικό και εύστοχο. Must για τους κάθε ηλικίας φίλους των λούτρινων αλλά ανθεκτικών στον χρόνο χαρακτήρων.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία