Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Πάμε σινεμά?

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ ΑΠΟ 8/5/2014 - 14/5/2014

Απο τον Αλέξη Λ.Μακρή



Αθήνα

Στο γέλιο και στο μειδίαμα στοχεύουν μία ανατρεπτική αμερικανική κωμωδία, μια «γυναικεία» χολιγουντιανή κομεντί με την Κάμερον Ντίαζ και μια γαλλική δραμεντί. Επίσης, ένας Έλληνας σκηνοθέτης κάνει μια ενδιαφέρουσα πρώτη εμφάνιση και ένας Σουηδός βιογραφεί μία διάσημη συμπατριώτισσά του.

 

Ανυπόφοροι γείτονες ***

(Bad neighbours)

Κωμωδία – Διάρκεια 97’

Σκηνοθεσία: Νίκολας Στόλερ

Παίζουν: Σεθ Ρόγκεν, Ρόουζ Μπερν, Ζακ Έφρον, Ντέιβ Φράνκο, Κρεγκ Ρόμπερτς, Κρίστοφερ Μιντζ-Πλας, Λάιζα Κούντροου

 

Επιτέλους! Μια θεότρελη κωμωδία μέσα στο μελαγχολικό κινηματογραφικό τοπίο! Ως αντίδοτο στα δυστοπικά θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, τα ψυχοπλακωτικά υπαρξιακά δράματα και τις σκοτεινές επικές περιπέτειες που κατακλύζουν τις οθόνες πρόσφατα, ο σκηνοθέτης Νίκολας Στόλερ («Σηκωτός για τη συναυλία»), οι σεναριογράφοι και το καστ προσφέρουν στο πικραμένο κοινό ένα ευφορικό διάλειμμα με αβίαστο γέλιο. Η εναρκτήρια σκηνή όπου ένα παντρεμένο ζευγάρι εγκαινιάζει το καινούργιο του σπιτικό, προσπαθώντας να κάνει έρωτα όσο πιο διακριτικά γίνεται μπροστά στο 18 μηνών κοριτσάκι του, είναι μια ξεκαρδιστική εισαγωγή για τον επερχόμενο χαμό. Η ήρεμη οικογενειακή ζωή που έχουν δρομολογήσει ο Μακ και η Κέλι μετατρέπεται σε εξουθενωτικό πανδαιμόνιο, όταν στο διπλανό σπίτι εγκαθίσταται μια φοιτητική αδελφότητα. Ένα ολονύχτιο πάρτι με τη μουσική στη διαπασών δοκιμάζει το νευρικό τους σύστημα από το πρώτο κιόλας βράδυ της γειτνίασης. Στην αρχή, ο Μακ και η Κέλι –που ως πρώην φοιτητές έχουν κάνει ανάλογες αταξίες- προσεγγίζουν φιλικά τον Τέντι, τον αρχηγό της σαματατζίδικης παρέας. «Τα βρίσκουν» προσωρινά, όμως οι γείτονες συνεχίζουν τον χαβά τους, οπότε ο Μακ αναγκάζεται να καλέσει την Άμεσο Δράση, πυροδοτώντας έναν ανελέητο πόλεμο νεύρων, με κατά μέτωπον επιθέσεις, καταστροφικά σαμποτάζ και ύπουλα χτυπήματα εκατέρωθεν. Αυτό που ακολουθεί είναι κάτι μεταξύ του «Τρελού θηριοτροφείου», των καρτούν με τον Δρομέα εναντίον Κογιότ και του θεάτρου του παραλόγου. Εκρηκτικά οπτικά γκαγκ εναλλάσσονται με πνευματώδεις ατάκες, ενώ ακόμα και μια σοβαρή εξέλιξη, όπως η ρήξη μεταξύ Μακ και Κέλι, «κανιβαλίζεται» αγρίως. Σκόνη γίνεται η πολιτική ορθότητα στο διάβα αυτού του σαρωτικού κωμικού τυφώνα. Ταινία αυστηρώς ακατάλληλη για τους φίλους του λεπτού, υπαινικτικού χιούμορ. Είναι στα υπέρ της το ό,τι πετυχαίνει να πλασάρει χοντρά αστεία με οίστρο και πρωτοτυπία. Περίπου σαν να μας λέει ένας χαρισματικός αφηγητής ένα έξυπνο σόκιν ανέκδοτο. Απολαυστικοί στους ρόλους των τριών μονομάχων, ο πληθωρικός Σεθ Ρόγκεν, η παρανοϊκά αστεία μέσα στη νεύρωσή της Ρόουζ Μπερν και ο Ζακ Έφρον, εκπληκτικός στην μεταμόρφωσή του από σαχλούτσικο μποντιμπιλντερά ζεν πρεμιέ σε κωμικό πρώτης τάξεως.

 

Βόλτα με τον Μολιέρο ***

(Alceste a bicyclette)

Δραματική κομεντί – Διάρκεια 104’

Σκηνοθεσία: Φιλίπ Λε Γκε

Παίζουν: Φαμπρίς Λουκινί, Λαμπέρ Ουιλσόν, Μάγια Σάνσα, Ανί Μερσιέ

Η υποκριτική συμβαδίζει με την υποκρισία σε μια ταινία για θεατρόφιλους και λάτρεις της γαλατικής φινέτσας. Αβρότητες και εκδηλώσεις φιλίας συγκαλύπτουν τους έμμεσους διαξιφισμούς δυο ηθοποιών που διαβάζουν Μολιέρο, μέσα σε ένα παλιό σπίτι του νησιού Ιλ ντε Ρε. Εκεί ζει απομονωμένος επί τρία χρόνια ο Σερζ, έχοντας εγκαταλείψει μια λαμπρή καριέρα στο θέατρο και τον κινηματογράφο, λόγω κατάθλιψης. Η απέχθειά του για τον χώρο αρχίζει να υποχωρεί, όταν τον επισκέπτεται απροσδόκητα ο Γκοτιέ, παλιός του φίλος και συνάδελφος, και του προτείνει να επανέλθει με μια παράσταση του «Μισανθρώπου». Ο Σερζ αρνείται να απαντήσει αμέσως και υποχρεώνει σχεδόν εκβιαστικά τον Γκοτιέ να μείνει στο νησί και να κάνει πρόβες του έργου μαζί του. Η μεταξύ τους μονομαχία ξεκινά με τη διαφωνία για το ποιος θα έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, φανερώνοντας σταδιακά μια σκοτεινή πλευρά της σχέσης τους. Σύντομα τίθεται το ερώτημα αν ένας ηθοποιός μπορεί να είναι φίλος με έναν ανταγωνιστή του. Όσο και αν οι δυο άνδρες προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ανοικονόμητα εγώ τους, τους ξεπερνούν οι φιλοδοξίες και οι ζηλοφθονίες. Ο καταλύτης θα είναι γένους θηλυκού. Μια γοητευτική Ιταλίδα που ξαναδίνει φτερά στον Σερζ. Στήνοντας ουσιαστικά ένα έργο δωματίου για δυο –στο οποίο εισχωρεί κάποτε και ένα τρίτο πρόσωπο-, ο Φιλίπ Λε Γκε και οι σεναριογράφοι του (μεταξύ των οποίων και ο Φαμπρίς Λουκινί, εμπνευστής της αρχικής ιδέας) «κεντούν» ένα περίτεχνο πλέγμα υπόγειων συναισθημάτων και εύθραυστων ισορροπιών. Τους στηρίζουν δυο εξαιρετικοί ερμηνευτές που, ειδικά στις σκηνές των δοκιμών, μας δίνουν την αίσθηση ότι τους βλέπουμε επάνω στη σκηνή. Με ένα κινηματογραφικό εισιτήριο, βλέπετε, περίπου, γαλλικό θέατρο.

 

 

Η άλλη γυναίκα **

(The other woman)

Κομεντί – Διάρκεια 109’

Σκηνοθεσία: Νικ Κασαβέτις

Παίζουν: Κάμερον Ντίαζ, Λέσλι Μαν, Νικολάι Κόστερ Βαλντάου, Κέιτ Άπτον, Νίκι Μινάζ

Η συζυγική απιστία θεωρείται κακούργημα και πατάσσεται δια ροπάλου, προκειμένου να προστατευθεί η αγία αμερικανική οικογένεια. Τουλάχιστον σε αυτή την χολιγουντιανή κομεντί με τα κρυφά, πονηρά μηνύματα πίσω από τις τραγελαφικές καταστάσεις. Όταν η Κάρλι (Κάμερον Ντίαζ) ανακαλύπτει ότι ο πιο πρόσφατος εραστής της είναι παντρεμένος, συμμαχεί με την απατημένη σύζυγο Κέιτ (Λέσλι Μαν) και καταστρώνουν σχέδιο τιμωρίας του άπιστου. Κάποια στιγμή, στο ντουέτο θα προστεθεί η τελευταία ερωμένη του Μαρκ, η σεξοβόμβα Άμπερ, που κάνει εμφάνιση ανάλογη με της Μπο Ντέρεκ στο «Δέκα», με αποκαλυπτικό μπικίνι στην πλαζ. Όλα καλά κι ωραία ως τη στιγμή που το Τρίο Νέμεση επιτίθεται. Ύστερα από ένα συμπαθέστατο πρώτο μέρος, με κωμικές σκηνές προσέγγισης της Κάρλι με την Κέιτ (εδώ εισπράττουμε μια γλυκιά γυναικεία αλληλεγγύη), μας έρχεται περίπου σαν σοκ ο εξευτελισμός του αρσενικού, με ποικίλους τρόπους. Γυναικείες ορμόνες μέσα στο πρωινό ρόφημα προκαλούν μεγαλομαστία, καθαρτικό μέσα στο ποτό στέλνουν το θύμα στην τουαλέτα, ενώ το διαβολικό τρίο απεργάζεται την οικονομική εξόντωσή του. Ό,τι ξεκίνησε σαν μια «νόστιμη» κομεντί καταλήγει σε μάθημα μίσους. Κρίμα.

 

Wild Duck ***

Δραματική – Διάρκεια 83’

Σκηνοθεσία: Γιάννης Σακαρίδης

Παίζουν: Αλέξανδρος Λογοθέτης, Θέμις Μπαζάκα, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Ηλίας Λογοθέτης, Γιάννης Στάνκογλου

Μία πολυταξιδεμένη σε διεθνή φεστιβάλ ελληνική ταινία, βγαλμένη από τη σύγχρονη πραγματικότητα της κρίσης και των σκανδάλων. Σε μια εμφανώς «μουδιασμένη» Αθήνα, ο Δημήτρης, χρεοκοπημένος μηχανικός τηλεπικοινωνιών, αναλαμβάνει την διαλεύκανση μιας υπόθεσης υποκλοπών. Τα ίχνη τον οδηγούν σε μια πολυκατοικία στη Γλυφάδα και συγκεκριμένα σε ένα άδειο διαμέρισμα, όπου έχουν εγκατασταθεί ύποπτες συσκευές. Την περιέργειά του κεντρίζει και η Παναγιώτα, μια καρκινοπαθής ένοικος. Ο Δημήτρης παρακολουθεί τις συνδιαλέξεις της με την κόρη της από το κινητό και αυτά που μαθαίνει τον φέρνουν σε σοβαρό δίλημμα. Κεραίες θανάτου και κρίσιμες αποφάσεις, σε ένα ήπιων τόνων δραματικό θρίλερ που αντλεί αισιοδοξία από την δύναμη της συναδέλφωσης, σε μια εποχή παρακμής και αποξένωσης. Στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, ο Γιάννης Σακαρίδης (που έγραψε και το σενάριο) δίνει αξιοπρόσεκτα δείγματα σκηνοθετικής επάρκειας και κοινωνικής ευαισθησίας, πατώντας γερά στον ρεαλισμό και απογειώνοντας, παράλληλα, τους χαρακτήρες του μέσα από την υπέρβαση. Ο Σακαρίδης αποδεικνύεται και ικανός «δάσκαλος» ηθοποιών. Στον κεντρικό ρόλο, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, ένα από τα καλύτερα κινηματογραφικά μας πρόσωπα, πείθει απόλυτα ως σκεπτόμενος συνέλληνας με ηθικές αντιστάσεις. Ποιότητα σχέσης και ανθρώπινη θέρμη αναδίδουν οι σκηνές του με τη Θέμιδα Μπαζάκα, ενώ με τον Γιώργο Πυρπασόπουλο (στον ρόλο του «κολλητού» του Δημήτρη) διατηρεί αντρίκια χημεία, παρά τις εντάσεις. Επίσης συναντά τον πατέρα του Ηλία Λογοθέτη, απόλυτα αξιόπιστο όπως πάντα, σε μικρό ρόλο.

 

Βαλς για τη Μόνικα **

(Waltz for Monica)

Βιογραφική – Διάρκεια 111’

Σκηνοθεσία: Περ Φλι

Παίζουν: Έντα Μάγκνασον, Σβέριρ Γκιούντνασον, Σελ Μπέρκβιστ, Βέρα Βιτάλι

Μια θρυλική μορφή της σκανδιναβικής μουσικής σκηνής, που γέμιζε τα πάρκα της Στοκχόλμης στις συναυλίες της, ήταν η Μόνικα Ζέτερλουντ, η πρώτη ερμηνεύτρια κλασικών αμερικανικών τζαζ τραγουδιών με σουηδικούς στίχους. Η ταινία την παρακολουθεί από το ξεκίνημά της ως την καταξίωσή της, άλλοτε με κριτική ματιά και άλλοτε με κατανόηση. Όπως πολλοί καλλιτέχνες, έτσι κι η Μόνικα έπασχε από υπέρμετρη εγωπάθεια, κοιτάζοντας πάντα ψηλά και παραμελώντας τους δικούς της ανθρώπους. Επανειλημμένως «φορτώνει» τη μικρή της κόρη στους γονείς της για να πάει σε περιοδείες ή για να διασκεδάσει με τους εραστές της. Πλούσια ερωτική ζωή, άφθονο αλκοόλ, απρόβλεπτες ψυχολογικές μεταπτώσεις και έντονες συναισθηματικές εκρήξεις. Τα έχουμε δει και σε άλλες κινηματογραφικές βιογραφίες. Αυτή η συγκεκριμένη δεν έχει να μας προσφέρει κάτι καινούργιο, πέρα από την γνωριμία με μια σπουδαία τραγουδίστρια. Η πανέμορφη πρωταγωνίστρια και η προσεγμένη σκηνοθεσία είναι απλώς τα κύρια υλικά ενός φωτορομάντζου αξιοπρεπούς αισθητικής. Εναλλακτική πρόταση: αναζητείστε CD της Ζέτερλουντ για να απολαύσετε τη χρυσή φωνή της.

 

ΑΛΕΞΗΣ Λ. ΜΑΚΡΗΣ

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία