|
| | | |
Η Γερμανία διευκολύνει την πρόσβαση στη διπλή ιθαγένεια
Βερολίνο
Η Γερμανία αποφάσισε να διευκολύνει την πρόσβαση στη διπλή ιθαγένεια για τα παιδιά ξένων που ζουν στο έδαφός της, καθώς η Μπούντεσταγκ έδωσε το πράσινο φως για το μέτρο αυτό, το οποίο απευθύνεται κυρίως στα παιδιά τούρκων μεταναστών.
Στην κάτω βουλή του γερμανικού κοινοβουλίου, 463 βουλευτές ψήφισαν υπέρ και 111 κατά του νέου νόμου, την ψήφιση του οποίου το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) είχε θέσει ως προϋπόθεση μετά τις βουλευτικές εκλογές του φθινοπώρου 2013 για να συμμετάσχει σ' ένα "μεγάλο συνασπισμό" με τους συντηρητικούς της καγκελαρίου Άγγελας Μέρκελ .
Ως τώρα, τα παιδιά ξένων τα οποία γεννιούνταν στη Γερμανία έπρεπε να επιλέξουν σε ηλικία από 18 ως 23 ετών ανάμεσα στην ιθαγένεια των γονιών τους ή τη γερμανική ιθαγένεια.
Στο εξής, τα παιδιά των ξένων μπορούν να απαιτούν να έχουν δύο διαβατήρια, αν έχουν ζήσει τουλάχιστον οκτώ χρόνια στη Γερμανία ή αν έχουν πάει έξι χρόνια σχολείο στη χώρα.
Αυτή η νέα νομοθεσία αφορά κυρίως τους νεαρούς Τούρκους της δεύτερης γενιάς, ακόμη και της τρίτης γενιάς, τους επονομαζόμενους "Ντοϊτστούρκεν". Η Γερμανία έχει τη μεγαλύτερη κοινότητα Τούρκων και τουρκικής καταγωγής προσώπων εκτός της Τουρκίας, με περίπου τρία εκατομμύρια ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους είναι γεννημένοι στη Γερμανία.
Για τους πολίτες της ΕΕ και της Ελβετίας, αυτός ο νέος νόμος δεν αλλάζει τίποτε: μπορούσαν ήδη να αποκτήσουν την ιθαγένεια έπειτα από οκτώ χρόνια στη Γερμανία.
Ο υπουργός Εξωτερικών Τόμας ντε Μεζιέρ, μέλος της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) της Άγγελας Μέρκελ, χαρακτήρισε το νέο νόμο "μεγάλο βήμα".
Εντούτοις, η εισαγωγή της διπλής ιθαγένειας σε μια χώρα η οποία έχει ιστορικά χαρακτηρισθεί από την αρχή του "δικαίου του αίματος", απορρίπτονταν για καιρό από τους συντηρητικούς. Ήταν αντίθετα μία από τις κεντρικές υποσχέσεις της προεκλογικής εκστρατείας του SPD.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|