Τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι όλο και πιο συχνά αντιμέτωπη με το ερώτημα: Επιχειρηματίας γίνεσαι ή γεννιέσαι;

Προσπαθώντας νοερά να σκιαγραφήσω το μέλλον του επιχειρηματία, τον οποίον η ανάγκη οδήγησε στον επιχειρηματικό στίβο, τον βλέπω να βρίσκεται εγκλωβισμένος στη δίνη του σύγχρονου επιχειρηματικού πυρετού, που από παντού τον πολιορκεί.

Όταν αναρωτιέμαι ποια θα μπορούσε να είναι η εξέλιξή του όταν ο ίδιος συνειδητά είχε επιλέξει την οδό του «επιχειρείν», στην αντίπερα όχθη βλέπω με ενδιαφέρον ομολογώ να αντιπαραβάλλεται το σενάριο της ζωής του με την οικογενειακή παράδοση να πρωταγωνιστεί, όταν από νωρίς του έχει φράξει οποιοδήποτε άλλο μονοπάτι.

Για να προσανατολιστώ ψάχνοντας την απάντηση, θα δοκιμάσω να σταχυολογήσω τα παραδείγματα γύρω μου.

Εντύπωση πάντα μου προξενούσε το πώς γίνεται άνθρωποι που χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουν οι ίδιοι, έγιναν επιτυχημένοι επιχειρηματίες… απλά αξιοποίησαν ευκαιρίες και συγκυρίες, ή μια καλή ιδέα που είχαν, είναι η απάντηση που αυθόρμητα έρχεται στο νου μου.

Και γιατί άλλων η πορεία δείχνει προγεγραμμένη στο επιχειρηματικό στερέωμα; Μα επειδή τα γονίδιά τους, σε συνάρτηση συχνά και με τις συνθήκες ή/και το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον, έχουν χαράξει για αυτούς το δρόμο, με κατακεραυνώνει με την απλότητά της η απόκριση.

Δεν είναι κρίμα, αναλογίζομαι, επίδοξοι επιχειρηματίες, χωρίς αυτογνωσία αλλά ακολουθώντας τις επιταγές των ημερών μας, μάταια να προσπαθούν να συλλάβουν το απόλυτο επιχειρηματικό concept, να πασχίζουν με κάθε τρόπο και μέσο να διαποτιστούν από το επιχειρηματικό πνεύμα, να αγωνιούν να νιώσουν την αδρεναλίνη της επιχειρηματικότητας; Είναι πλάνη, καταλήγω, αυταπάτη. Και είναι σπατάλη πόρων, κάθε φύσης.

Εκεί που όλα σήμερα έχουν πλέον βαφτιστεί επιχειρηματικότητα, εκεί που είναι δύσκολο να διακρίνεις τον ταλαντούχο από τον τυχοδιώκτη, τον οραματιστή από τον εγωκεντρικό, εκείνον που με σεβασμό  συνεχίζει μια παράδοση από εκείνον που κυνηγά τις επιδοτήσεις, καταλήγω να ρωτάω: υπάρχει άραγε Αλήθεια;

Μα…ναι! Αν η Επιχειρηματικότητα ήταν όπως οι Τέχνες, ο Αθλητισμός, η Επιστήμη, τότε ίσως θα αντιμετωπιζόταν με τη σοβαρότητα και την πειθαρχία που της αρμόζει. Μόνο τότε το ταλέντο,  το κληρονομικό χάρισμα, η έμφυτη κλίση συστηματικά θα καλλιεργούνταν και θα αναπτύσσονταν με γνώση, με προσήλωση, με όραμα. Και το «επιχειρείν» θα συνδεόταν πραγματικά με τις έννοιες της Ανάπτυξης και της Βιωσιμότητας, του σύγχρονου δηλαδή κοινωνικο-οικονομικού Γίγνεσθαι…

vasso-charitopoulou@hotmail.com