Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Θεοδώρα Τζίτα

ΟΣΑ ΞΕΡΟΥΝ ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ

Μουσική: Τάκης Σούκας

diastixo.gr



Aθήνα

 «Όσα ξέρουν οι χαμένοι» είναι ο τίτλος του πρώτου προσωπικού δίσκου μιας εξαιρετικής νέας ερμηνεύτριας, της Θεοδώρας Τζίτα. Τα έξι τραγούδια του άλμπουμ φέρουν την υπογραφή ενός σπουδαίου λαϊκού συνθέτη, του Τάκη Σούκα, ενώ τους στίχους υπογράφουν οι Δημήτρης Λέντζος, Κώστας Μπαλαχούτης, Γιώργος Μίτσιγκας και Μάκης Τσίτας.

Στο CD υπάρχουν τέσσερα καινούργια τραγούδια, τα οποία έγραψε ο Σούκας ειδικά για τη φωνή της Τζίτα και είναι τα: «Όσα ξέρουν οπι χαμένοι» (στίχοι: Δημήτρης Λέντζος), «Όταν θα φύγω ένα πρωί» (στίχοι: Μάκης Τσίτας), «Άιντε εβίβα» (στίχοι: Μάκης Τσίτας) και «Της Ανατολής παλάτια» (στίχοι: Κώστας Μπαλαχούτης). Επίσης, υπάρχει ένα ορχηστρικό κομμάτι και η a cappella επανεκτέλεση της Τζίτα στο «Βροχή τα παράπονα» (στίχοι: Γιώργος Μίτσιγκας), το οποίο είχε πρωτοερμηνεύσει η Ελένη Βιτάλη.

Σύγχρονα λαϊκά τραγούδια δοσμένα με ιδιαίτερη μαεστρία και μεράκι.

Η Θεοδώρα Τζίτα έκανε σπουδές κλασικού τραγουδιού, αλλά στράφηκε από νωρίς στο λαϊκό τραγούδι. Όπως αναφέρει και ο Νίκος Μπάτης στην κριτική του στο ogdoo.gr: «Με τον δίσκο αυτό εκφράζει με πληρότητα τα χαρίσματά της. Διαθέτει έναν αέρινο, φρέσκο, αλλά και νοσταλγικό τρόπο ερμηνείας και μια γοητευτική χροιά που κερδίζουν τον ακροατή». Η Ανθούλα Δανιήλ στη δική της κριτική γράφει μεταξύ άλλων (diastixo.gr): «Η Τζίτα συγκεντρώνει τα χαρίσματα που θα λαχταρούσε να έχει κάθε ταλαντούχος τραγουδιστής: φωνή χαρακτηριστική και κρυστάλλινη, με έκταση και βάθος, εκφραστικότητα στην ερμηνεία και γερές βάσεις».

 

 

ΟΣΑ ΞΕΡΟΥΝ ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ

Παραγωγή: diastixo.gr

Διεύθυνση παραγωγής – ενορχήστρωση: Μανόλης Ανδρουλιδάκης

Κιθάρες, μαντολίνο, λαουτομπούζουκο, ηλ. μπάσο, πιάνο, μπαγλαμάς και φωνητικά: Μανόλης Ανδρουλιδάκης

Μπουζούκια (και μπαγλαμάς στο «Όσα ξέρουν οι χαμένοι»): Μανώλης Καραντίνης

Κανονάκι: Πάνος Δημητρακόπουλος

Ντραμς: Γρηγόρης Συντρίδης

Κρουστά-πνευστά (και αμανές στο «Της Ανατολής παλάτια»): Ανδρέας Σίκκης

Ακορντεόν: Δήμος Πολυμέρης

Κοντραμπάσο: Άρης Αυγερινός

Ηχολήπτης: Θεόδωρος Μανωλίδης

Στούντιο: «Αιολία»

Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Μακιγιάζ: Ηλέκτρα Μώρου

Creative: Γιώργος Φερμελετζής

Γραφιστική επιμέλεια: Ελένη Κυριακίδου

 

Βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=vgDUezJWhIs

           https://www.youtube.com/watch?v=GGuUsoDN4iw

 

Το άλμπουμ κυκλοφορεί από το ενημερωτικό site για το βιβλίο και τον πολιτισμό diastixo.gr.

 

 

 

 

 

 

diastixo.gr

Πτολεμαίων 4, 116 35 Αθήνα

Τηλ.- fax: 210.7212307, http://diastixo.gr, info@diastixo.gr

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία