|
| | | |
Το πλύσιμο των χεριών, βασικό όπλο κατά των λοιμώξεων, τονίζουν οι επιστήμονες
Αθήνα - (Ανταπόκριση Εφη Φουσέκη)
Η πειθαρχία σε βασικούς κανόνες είναι το κυριότερο όπλο κατά της διασποράς μολυσματικών ασθενειών, και ο κορυφαίος και φθηνότερος όλων το πλύσιμο των χεριών, όπου ως χώρα βρισκόμαστε στην τελευταία θέση, σύμφωνα με τους εκπροσώπους της Ελληνικής Εταιρείας Λοιμώξεων.
Όπως ανέφερε, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, ο πρόεδρος της Εταιρείας, καθηγητής Παθολογίας, Αθανάσιος Σκουτέλης, με αφορμή το 15ο Πανελλήνιο Συνέδριο Λοιμώξεων , η καμπάνια για το πλύσιμο των χεριών στη Γαλλία είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση κατά 45% της χρήσης αντιβιοτικών, η υπερκατανάλωση των οποίων στην Ελλάδα και η ανάπτυξη μικροβιακής αντοχής έχει λάβει «ενδημικές διαστάσεις».
«Στην Ελλάδα το μόνο που κάνουμε τα τελευταία χρόνια είναι να καταγράφουμε και να επισημαίνουμε το πρόβλημα, χωρίς περαιτέρω συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπισή του» ανέφερε ο κ. Σκουτέλης. Για να προσθέσει ο Άγγελος Πεφάνης, παθολόγος-λοιμωξιολόγος, ότι η σχετική νομοθεσία για τον έλεγχο των λοιμώξεων υπάρχει, και μάλιστα για τα νοσοκομεία αποτελεί ποιοτικό κριτήριο αξιολόγησης των διοικητών, ωστόσο, όπως είπε ο κ. Πεφάνης, πρακτικά οι διοικητές δεν μπορούν να είναι αποτελεσματικοί, τη στιγμή που έχουν δύο νοσηλεύτριες για 40 ασθενείς, και δεν μπορούν να κάνουν προσλήψεις.
Οι εκπρόσωποι της Ελληνικής Εταιρείας Λοιμώξεων επισήμαναν ότι το μεγάλο πρόβλημα είναι ο έλεγχος των λοιμώξεων στην κοινότητα.
Αναφερόμενος στη φυματίωση, ο κ. Πεφάνης είπε ότι αποτελεί πολύ σοβαρό πρόβλημα δημόσια Υγείας, ωστόσο η αδυναμία τού συστήματος να απομονώσει, να θεραπεύσει και να παρακολουθήσει αποτελεσματικά τα άτομα αυτά, δεδομένης μάλιστα και της εξαιρετικά υψηλής μεταδοτικότητας της φυματίωσης, τα καθιστούν «κινούμενες βόμβες» για τη δημόσια Υγεία.
Υπάρχουν περιπτώσεις ασθενών που φεύγουν από τα νοσοκομεία πριν ολοκληρωθεί η θεραπεία τους και πριν λάβουν οδηγίες από τους θεράποντες γιατρούς. «Δεν μπορείς να κρατήσεις κανέναν με το ζόρι» ανέφερε ο κ. Σκουτέλης, τονίζοντας την έλλειψη ειδικών χώρων για την «απομόνωση» ιατρικά των συγκεκριμένων ασθενών, αλλά και περαιτέρω ελέγχου.
Το πρόβλημα, σύμφωνα με τους επιστήμονες, εντοπίζεται στο να διαγνωστεί κάποιος ότι έχει φυματίωση, και σε επόμενη φάση να λαμβάνει συστηματικά την αγωγή του, καθώς μετά από κάποιο χρονικό διάστημα με τα νέα αντιφυματικά φάρμακα παύει να είναι μεταδοτικός.
Στο συνέδριο, στο οποίο συμμετείχαν κορυφαίοι επιστήμονες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, έγιναν αναφορές και στα επιστημονικά επιτεύγματα, όπως αυτά που σημειώνονται τον τελευταίο χρόνο στο θέμα της θεραπείας της χρόνιας ηπατίτιδας C, τα οποία οι επιστήμονες χαρακτήρισαν «πρωτόγνωρα και καταιγιστικά». Οι καινούργιες θεραπείες είναι πόσιμες, είναι ασφαλείς και παρουσιάζουν αποτελεσματικότητα που σε μερικές περιπτώσεις φτάνει σχεδόν το 100%. «Το τίμημα, όμως» τόνισε ο κ. Σκουτέλης, «σε αυτό το επιστημονικό επίτευγμα είναι σκληρό, με το κόστος να είναι πολύ υψηλό -30.000 με 40.000 ευρώ- για τη δημόσια Υγεία».
Έφη Φουσέκη
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|