Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Το "καλύτερο λευκό κρασί του κόσμου" είναι νοτιοαφρικανικό



Στέλενμπος

Το καλύτερο λευκό κρασί του κόσμου βγαίνει από παλαιά κλήματα φυτεμένα στην περιοχή του Στέλενμπος, στην ενδοχώρα του Ακρωτηρίου, σ' έναν ιστορικό κτήμα που ωστόσο δεν περιλαμβάνεται στα μεγάλα ονόματα των νοτιοαφρικανικών αμπελώνων.

Ο Παγκόσμιος Διαγωνισμός των Βρυξελλών, ο οποίος θεωρείται από πολλούς το "παγκόσμιο πρωτάθλημα του οίνου", έστεψε  ένα σενέν μπλαν του 2013 του Reserve familiale Kleine Zalze, ένα κτήμα που βρίσκεται στις πύλες της πρωτεύουσας του νοτιοαφρικανικού κρασιού.

Επελέγη στην Ιταλία από 299 ειδικούς από 49 χώρες, οι οποίοι δοκίμασαν σε διάστημα τριών ημερών περισσότερα από 8.000 κρασιά από 45 χώρες. Το 2014, τον διαγωνισμό είχε κερδίσει ένα λευκό κρασί από την Πορτογαλία.

Στο Στέλενμπος, για τον οινοπαραγωγό Ρέτζιναλντ (RJ) Μπότα το σύνθημα είναι "κομψότητα". Τα αμπέλια, από τα οποία έβγαλε το λευκό κρασί του που βραβεύθηκε στις Βρυξέλλες, δεν είναι μεγαλόπρεπες κληματαριές, αλλά κλήματα κλαδεμένα σε σχήμα κύπελλου: τα πολλά κλαδιά τους δίνουν την όψη μικρού θάμνου.

Αυτός ο τρόπος κλαδέματος του αμπελιού, διαδεδομένος στη νότια Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία ή την Ιταλία, εφαρμόζεται σε ποσοστό μικρότερο του 10% των νοτιοαφρικανικών αμπελιών. Οι αποδόσεις είναι στην περίπτωση αυτή τρεις φορές μικρότερες απ' ό,τι αλλού και το μισθολογικό κόστος μεγαλύτερο, επειδή όλα πρέπει να γίνονται με το χέρι, επισημαίνει ο Μπότα.

Όμως αξίζει τον κόπο, τονίζει: "Έχουμε έτσι μικρότερες ρώγες, με πιο χοντρή φλούδα" και "μια πολύ μεγαλύτερη συγκέντρωση γεύσεων στα σταφύλια".

Και εξηγεί: "Σε μια κληματαριά, όλα τα σταφύλια βρίσκονται στο ίδιο μέρος και σχεδόν όλα έχουν κατά συνέπεια το ίδιο μικροκλίμα, ενώ όταν το κλήμα είναι κλαδεμένο σε σχήμα κύπελλου, κυρίως αυτά τα παλαιά κλήματα, ένα τσαμπί είναι στον ήλιο, ένα άλλο δεν είναι, ένα άλλο είναι λίγο πιο κοντά στο έδαφος... Υπάρχουν τόσα διαφορετικά μικροκλίματα σε κάθε μικρό φυτό ώστε συνεισφέρουν στην πολυπλοκότητα, με γεύσεις διαφορετικές στο ίδιο φυτό".

"Αυτό δίνει ένα υπέροχο κρασί", προσθέτει.

Το "καλύτερο λευκό κρασί του κόσμου" βγαίνει από τρεις διαφορετικούς αμπελώνες, με παλαιά αμπέλια άνω των 40 ετών που δεν αρδεύονται. Είναι ένα φυσικό κρασί, που μπαίνει στα βαρέλια για τη ζύμωση με τις ελάχιστες δυνατές παρεμβάσεις. "Αφήνουμε να μιλήσει το κρασί", λέει ο Μπότα.

Η βράβευση του Kleine Zalze προκάλεσε έκπληξη στη Νότια Αφρική. Το κτήμα, το οποίο χρονολογείται από το 1695 και σήμερα περιλαμβάνει ξενώνες, ένα γήπεδο γκολφ και ένα εστιατόριο, δεν ανήκει στους μεγαλύτερους οίκους.

Οι φιάλες του τιμώνται στο εμπόριο από 40 έως 250 ραντ (3 έως 19 ευρώ) η μία. Όσο για το σενέν μπλαν του οικογενειακού κτήματος, παρόλο που είχε ήδη επισημανθεί από τον οδηγό Platter’s, τη νοτιοαφρικανική "βίβλο" της οινολογίας, δεν επωλείτο παρά μόνο 148 ραντ (11,20 ευρώ) η φιάλη, όταν αναδείχθηκε στον πρωταθλητή του κόσμου των λευκών.

Η βράβευσή του ρίχνει το φως των προβολέων στα κρασιά της Νότιας Αφρικής.

Η χώρα διαθέτει τον όγδοο μεγαλύτερο αμπελώνα του κόσμου, με το 4,2% της παγκόσμιας παραγωγής το 2014, σύμφωνα με τον επαγγελματικό οργανισμό Wines of South Africa (WOSA).

Οι εξαγωγές νοτιοαφρικανικών κρασιών σημείωσαν κάθετη αύξηση μετά την άρση των διεθνών μποϊκοτάζ όταν τερματίσθηκε το ρατσιστικό σύστημα του απαρτχάιντ στη δεκαετία του 1990. Από 99,9 εκατ. λίτρα το 1996, αυξήθηκαν στο επίπεδο ρεκόρ των 525,6 εκατ. λίτρων το 2013, πριν μειωθούν στα 422,7 εκατ. λίτρα το 2014.

Οι κύριοι πελάτες στο εξωτερικό είναι μακράν η Βρετανία και η Γερμανία και ακολουθούν η Ρωσία, η Σουηδία, η Γαλλία και η Ολλανδία.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία