 |
|
|  |  |  |  Τι προτείνει για τη...σωτηρία μας ο Γάλλος καθηγητής Σερζ Λατούς
Μετά την ανάπτυξη η "αποανάπτυξη"
Αθήνα
Να αντιτάξουμε "στο δυστύχημα της ανάπτυξης, το στοίχημα της αποανάπτυξης", προτείνει ο Σερζ Λατούς, καθηγητής στο Paris Sud, με σπουδές στη φιλοσοφία και τις οικονομικές και πολιτικές επιστήμες και επί χρόνια συνεργάτης της εφημερίδας "Monde Diplomatique", κατά τη διάρκεια διάλεξής του στο αμφιθέατρο ΜΑΧ του Πολυτεχνείου.
Ο Σερζ Λατούς, από το 2002, ασχολείται με την μελέτη της "αποανάπτυξης" και θεωρεί τη σημερινή "κρίση του καπιταλιστικού συστήματος σαν μία ευκαιρία για να αντιληφθούμε ότι η κρίση που βιώνουν οι δυτικές κοινωνίες, είναι μία κρίση όχι μόνο οικονομική, όχι μόνο περιβαλλοντική, όχι μόνο κοινωνική, αλλά είναι μία κρίση πολιτισμού, καθώς η φιλοσοφία της οικονομικής μεγέθυνσης για την οικονομική μεγέθυνση, έχει ξεπεράσει τα όρια και μας έχει μετατρέψει όλους σε τοξικομανείς".
Τονίζει μάλιστα, ότι "χρειαζόμαστε μία αλλαγή των αξιών στη ζωή μας. Να σταματήσει αυτό το "όλοι εναντίον όλων και όλοι εναντίον της φύσης"".
Ο ίδιος εκτιμά ότι από το 1989 και μετά "εξαφανίστηκε ο δεύτερος και ο τρίτος κόσμος. Ζούμε σ' έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο, που τον κυβερνάει μία παγκόσμια ολιγαρχία με δημοκρατική πρόσοψη". Θεωρεί ότι δεν είναι τυχαίο πως "τα μόνα μέτρα που αποφασίστηκαν στο Τόκυο το 1986, για την οικονομική κρίση ήταν μέτρα σωτηρίας των τραπεζών, ύψους 17-27 τρισ. δολαρίων, όσο δηλαδή το ένα τρίτο του παγκόσμιου ΑΕΠ. Από αυτά οι τράπεζες δημιούργησαν μία τοξική μάζα των 600 τρισ. δολαριών, όσο δηλαδή 12 έως 15 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ. Οι τράπεζες στη συνέχεια αφού σώθηκαν στράφηκαν κατά των κυβερνήσεων, απαιτώντας να πάρουν μέτρα, ώστε οι λαοί να πληρώσουν τα χρέη που αυτές δημιούργησαν".
Σύμφωνα με τον Γάλλο, φιλόσοφο και πανεπιστημιακό, βρισκόμαστε μπροστά στο δίλημμα "βαρβαρότητα ή αποανάπτυξη" και ο ίδιος προτείνει την κατασκευή "συμβιωτικών, αυτόνομων κοινωνιών, με πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει την αναδιανομή, την αναδόμηση, την μείωση, την επαναχρησιμοποίηση, την ανακύκλωση κα". Επισημαίνει δε ότι "ο δρόμος αυτός χρειάζεται θάρρος, γιατί θα υπάρξει αντεπίθεση από ισχυρά συμφέροντα".
Ακόμη κάνει λόγο για την ανάγκη "αποχώρησης από το ευρώ", το οποίο έτσι κι αλλιώς, εκτιμά, ότι θα καταρρεύσει και αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με παράλληλο καθορισμό "αυτόνομης νομισματικής πολιτικής και προστατευτικών οικονομικών μέτρων", ενώ για την Ελλάδα πιστεύει ότι το πρώτο βήμα πρέπει να είναι "η επαναφορά της παραγωγικής διαδικασίας".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
