Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Η ΧΑΠ σκοτώνει, η έγκαιρη διάγνωση και η στοχευμένη θεραπεία σώζουν



Κείμενο Αγγέλα Φωτοπούλου

Τέταρτη αιτία θανάτου, παγκοσμίως, αποτελεί η Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ) η οποία προσβάλει το 10-15% του πληθυσμού των καπνιστών ηλικίας άνω των 45 ετών. «Κλειδί» για την καλύτερη αντιμετώπιση αποτελεί η έγκαιρη διάγνωση, η οποία, ωστόσο,επιτυγχάνεται σπάνια, με επίπτωση στην έκβαση του ασθενούς. Τα συμπτώματα που πρέπει να προκαλούν υποψίες για ΧΑΠ είναι ο παραγωγικός βήχας και η δύσπνοια, εφόσον πρόκειται για καπνιστή.

«Το 25% των ασθενών λαμβάνουν σήμερα ακατάλληλη θεραπεία για τη ΧΑΠ, το 35% είναι χωρίς θεραπεία και μόλις το 40% ακολουθεί την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. Παραγωγικός βήχας και δύσπνοια σε καπνιστές πρέπει να οδηγούν αμέσως σε ειδικό γιατρό, προκειμένου να γίνει σπιρομέτρηση και κλινική αξιολόγηση. Το "στοίχημα" για τον ασθενή είναι να απομακρύνει τον χρόνο εκδήλωσης της πρώτης παρόξυνσης της νόσου, η οποία οδηγεί σε περαιτέρω υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής του» επεσήμανε ο πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης Πνευμονοπαθειών και Επαγγελματικών Παθήσεων Θώρακος, καθηγητής Πνευμονολογίας στο ΑΠΘ, Κωνσταντίνος Ζαρογουλίδης, μιλώντας σε εκδήλωση με θέμα τη σύγχρονη προσέγγιση στη θεραπεία της ΧΑΠ, η οποία πραγματοποιήθηκε  στη Θεσσαλονίκη.

«Η παρόξυνση στη ΧΑΠ είναι ένα οξύ συμβάν, που χαρακτηρίζεται από επιδείνωση των αναπνευστικών συμπτωμάτων πέραν της "φυσιολογικής" ημερήσιας διακύμανσης και οδηγεί σε τροποποίηση της φαρμακευτικής αγωγής. Προκαλεί πάνω από το 50% του κόστους νοσηλείας της ΧΑΠ, ενώ οι ασθενείς αντιμετωπίζουν κίνδυνο 19,9% να υποστούν πνευμονική εμβολή, ποσοστό το οποίο αυξάνεται στο 24,7% στους νοσηλευόμενους. Όσοι εμφανίζουν σοβαρού βαθμού παρόξυνση, έχουν θνησιμότητα 50% έπειτα από 3,6 έτη» σημείωσε ο επίκουρος καθηγητής Πνευμονολογίας στο ΑΠΘ, Διονύσης Σπυράτος.

Αναφερόμενος στη θεραπευτική προσέγγιση της ΧΑΠ, ο διευθυντής ΕΣΥ στην Πνευμονολογική Κλινική του νοσοκομείου «Παπανικολάου», Σταύρος Τρύφων, χαρακτήρισε ως θεραπεία πρώτης γραμμής τον συνδυασμό ινδακατερόλης και γλυκοπυρρονίου, ο οποίος μπορεί να αυξήσει κατά 35% τον χρόνο εμφάνισης της πρώτης μέτριας έως σοβαρής παρόξυνσης και να έχει ως αποτέλεσμα την αισθητή βελτίωση της εικόνας του ασθενούς με ΧΑΠ. «Ο συνδυασμός διπλής βρογχοδιασταλτικής δράσης ινδακατερόλης-γλυκοπυρρονίου βελτιώνει την αναπνευστική λειτουργία και μειώνει τα συμπτώματα του ασθενούς» επεσήμανε ο κ. Τρύφων.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία