|
| | | |
Βραζιλία
Απεβίωσε σε ηλικία 93 ετών ο πρωτοπόρος πλαστικός χειρουργός Ίβο Πιτάνγκι
Ρίο ντε Ζανέιρο.-
Ο κορυφαίος πλαστικός χειρουργός Ίβο Πιτάνγκι, ένας από τους πρωτοπόρους της αισθητικής χειρουργικής σε όλον τον κόσμο, πέθανε στο Ρίο ντε Τζανέιρο, σε ηλικία 93 ετών, ανακοίνωσε μια εκπρόσωπος της κλινικής του.
Ο Ίβο Πιτάνγκι πέθανε από καρδιακή ανακοπή στο σπίτι του στην Γκάβεα", μια από τις αριστοκρατικότερες συνοικίες του Ρίο, είπε η Πατρίσια Σάλουμ διευκρινίζοντας ότι η σορός του πρόκειται να αποτεφρωθεί .
Mία ημέρα πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, ο διάσημος χειρουργός είχε μεταφέρει με το αναπηρικό αμαξίδιο που χρησιμοποιούσε το τελευταίο διάστημα την ολυμπιακή φλόγα για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο.
Ο Πιτάνγκι είχε περισσότερες από 1.800 δημοσιεύσεις –βιβλία, επιστημονικά άρθρα, ομιλίες σε συνέδρια κλπ. Εργάστηκε ακούραστα σε όλη τη ζωή του ώστε να αναγνωριστεί η ειδικότητά του, καθώς η πλαστική χειρουργική στην εποχή του ήταν υποτιμημένη. Σπούδασε αρχικά στη Βραζιλία και κατόπιν στο Σινσινάτι των ΗΠΑ και τη Γαλλία, όπου εργάστηκε σε νοσοκομεία του Παρισιού το 1950-51. Ανέπτυξε και εφάρμοσε πολλές νέες τεχνικές ενώ υπήρξε δάσκαλος για εκατοντάδες πλαστικούς χειρουργούς τις επόμενες δεκαετίες.
Στην περίφημη κλινική που ίδρυσε το 1963 στη συνοικία Μποταφόγκο του Ρίο ο "χειρουργός των σταρ" είχε πραγματοποιήσει αισθητικές επεμβάσεις σε δεκάδες διασημότητες του θεάματος αλλά και σε πολιτικούς, χωρίς να αποκαλύψει ποτέ τα ονόματα των πελατών του. Σύμφωνα πάντως με τα αμέτρητα άρθρα που γράφτηκαν για τον ίδιο και το "μαγικό" νυστέρι του, είχαν ζητήσει τη βοήθειά του μεταξύ άλλων η Τζίνα Λολομπριτζίτα, η Τζάκι Κένεντι-Ωνάση, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ και ο Μικ Τζάγκερ. Η κλινική του ήταν τόσο διάσημη που χρησιμοποιήθηκε σαν "πρότυπο" για μια από τις ερωτικές ταινίες της σειράς "Εμμανουέλα", στην οποία η πρωταγωνίστρια Σίλβια Κριστέλ προσπαθεί να αλλάξει ταυτότητα.
Το 2009 ο Πιτάνγκι αποκάλυψε ότι είχε χειρουργήσει τον Γάλλο απατεώνα Αλμπέρ Σπαγκιαρί, τον δράστη της "διάρρηξης του αιώνα" στη Societe Generale της Νίκαιας το 1977, όταν κρυβόταν στη Λατινική Αμερική. "Τη δεκαετία του '80 ήρθε να με δει ένας Γάλλος. Μου εξήγησε ότι δεν ήταν ικανοποιημένος από το πρόσωπό του, θα το ήθελε λιγότερο γωνιώδες. Τον χειρούργησα, έμεινε ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα και χάθηκε. Χρόνια αργότερα ανακάλυψα την πραγματική ταυτότητά του. Ήταν ο Αλμπέρ Σπαγκιαρί", εξήγησε.
Ωστόσο, ο πλαστικός του διεθνούς τζετ-σετ χειρούργησε δωρεάν και χιλιάδες φτωχούς ανθρώπους που έφεραν σοβαρά εγκαύματα ή έπασχαν από δυσμορφίες, στο δημόσιο νοσοκομείο Σάντα Κάζα ντα Μιζερικόρντια του Ρίο.
Η πυρκαγιά που ξέσπασε σε ένα τσίρκο στο Νιτερόι, κοντά στο Ρίο, το 1961, υπήρξε ένα επεισόδιο που τον σημάδεψε βαθιά. Στην τραγωδία εκείνη σκοτώθηκαν 500 άνθρωποι, στην πλειονότητά τους μικρά παιδιά, ενώ άλλοι τόσοι υπέστησαν εγκαύματα. Ο Πιτάνγκι, που τότε ακόμη έκανε την ειδικότητά του, χειρουργούσε τους τραυματίες ακατάπαυστα, επί τρεις ημέρες και τρεις νύχτες.
Για την υπέρμετρη ενασχόληση με το σώμα "δεν ευθύνεται η αισθητική χειρουργική αλλά το μάρκετινγκ που προωθεί την εικόνα της νεότητας, της ομορφιάς", είχε δηλώσει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|