|
| | | |
Η σωματική άσκηση κάνει πέρα την κατάθλιψη
Πηγή Τάιμς της Νέας Υόρκης.-
Η σωματική άσκηση αποτελεί -για μερικούς ανθρώπους τουλάχιστον- μια αποτελεσματική θεραπεία της κατάθλιψης, ενώ λειτουργεί ακόμη και προληπτικά, σύμφωνα με τρεις νέες επιστημονικές έρευνες.
Οι μελέτες, που πήραν υπόψη τους στοιχεία για πάνω από ένα εκατομμύρια άτομα, επιβεβαιώνουν ότι η τακτική άσκηση ασκεί τέτοια επίδραση στον οργανισμό και στον ψυχισμό, που κάνει τους ανθρώπους πιο ανθεκτικούς απέναντι στην κατάθλιψη.
Μια προηγούμενη μεγάλη μελέτη του 2013 δεν είχε καταφέρει να καταλήξει σε οριστικό συμπέρασμα κατά πόσο η άσκηση αποτελεί αντίβαρο στην κατάθλιψη. Κάποιες μικρότερες έρευνες είχαν δείξει ότι η άσκηση βελτιώνει τα συμπτώματα της σοβαρής κατάθλιψης.
Οι νέες μελέτες (μετα-αναλύσεις), που αξιολόγησαν όλα τα πιο πρόσφατα δεδομένα, σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», φαίνεται να διευθετούν οριστικά το ζήτημα, δείχνοντας ότι ένας άνθρωπος στα πρόθυρα της κατάθλιψης έχει κάθε λόγο να ασκείται συχνά.
Οι τρεις έρευνες δημοσιεύθηκαν αντίστοιχα στα ιατρικά περιοδικά "Preventive Medicine", "Journal of Psychiatric Research" και "Neuroscience and Behavioral Reviews".
Η πρώτη μελέτη διαπίστωσε ότι οι πιο αγύμναστοι άνθρωποι (άνδρες και γυναίκες) έχουν κατά μέσο όρο 75% μεγαλύτερη πιθανότητα να διαγνωσθούν με κατάθλιψη, σε σχέση με τους πιο γυμνασμένους. Όσοι βρίσκονται κάπου στη μέση από πλευράς σωματικής άσκησης, έχουν 25% μεγαλύτερο κίνδυνο να εμφανίσουν κατάθλιψη.
Η δεύτερη μελέτη συμπέρανε ότι η άσκηση, ιδίως η μέτριας έντασης (γρήγορο περπάτημα, τζόκινγκ κ.α), που μπορεί ο καθένας να την ολοκληρώσει, έχει σημαντική θετική επίδραση στην κατάθλιψη.
Η τρίτη έρευνα, που μελέτησε δείγματα αίματος σε άτομα με κατάθλιψη πριν και μετά τη σωματική άσκηση, έδειξε αφενός μια σημαντική μείωση στα επίπεδα της φλεγμονής και αφετέρου μια αύξηση των ορμονών και άλλων βιοδεικτών που υποδηλώνουν ψυχική υγεία.
Ανοιχτό παραμένει το ερώτημα αν υπάρχει κάποιος ιδανικός τύπος άσκησης ή κάποια ιδανική χρονική διάρκεια για την πρόληψη και θεραπεία της κατάθλιψης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|