 |
|
|  |  |  | 
Διήγημα
«Η ΣΟΥΣΤΑ ΘΕΛΕΙ ΔΥΟ»
του Νικολαου Γ. Δασκαλάκη
Ρέθυμνο
Το παρόν διήγημα εκφράζει ένα ενδιαφέρον για τα μικρο-ιστορικά του Ρεθύμνου, κάτι το οποίο τροφοδοτήθηκε από το, γνωστό στους περισσότερους, καρναβαλικό παιχνίδι «Κυνήγι του Κρυμμένου Θησαυρού». Μέσα από τους γρίφους του, βρίσκεται κάποιος μπροστά στη «ζώσα ιστορία» της πόλης. Στο πρόσεχες παιχνίδι του 2017, θα γίνει προσπάθεια ώστε η πόλη του Ρεθύμνου να πετύχει το παιχνίδι το οποίο θα καταγραφεί στα Βιβλία των Ρεκόρ Γκίνες, ως το πολυπληθέστερο Κυνήγι Θησαυρού ενηλίκων στον Κόσμο. Η διοργανώτρια ομάδα (http://anixneutes.eu/), πληροφορεί ότι η διαδικασία έχει προχωρήσει, οπότε αναμένουμε τις εξελίξεις κι ευχόμαστε καλή επιτυχία!
Στο διήγημα αυτό οι χαρακτήρες αποτελούν προϊόν φαντασίας, όμως τα μνημεία, τοπία και ιστορικές αναφορές που περιγράφονται είναι πραγματικά. Επίσης, οι φωτογραφίες απεικονίζουν Ρεθεμνιώτικα τοπία.
Εισαγωγή
Το φεγγάρι χόρευε καθρεφτιζόμενο στα γαλήνια νερά του βενετσιάνικου λιμανιού. Όμως η Δανάη δεν μπορούσε να το χαρεί και τόσο στην παρούσα φάση. Βρισκόταν γερμένη, σχεδόν ξαπλωμένη, στα σκαλάκια της αποβάθρας του παλιού τελωνείου με το πρόσωπο της να κοιτάει πλάγια την επιφάνεια του νερού. Οι συσπάσεις του στομαχιού της γινόταν όλο και πιο έντονες, με μικρές μόνο διαλείψεις φαινομενικής ηρεμίας. Η ζαλάδα τώρα σαν να είχε περιοριστεί. Σήκωσε το βλέμμα απέναντι, προς το ύψος του πέτρινου ημιφωτισμένου φάρου.
Ορίστε, το μάθαμε κι αυτό. Ο φάρος δεν είναι βενετσιάνικος, όπως το λιμανάκι του Ρεθύμνου. Τον κατασκεύασαν οι κατακτητές Αιγύπτιοι, όταν πέρασαν κι εκείνοι από την πόλη τούτη, πριν 180 χρόνια.
Στο βάθος άκουσε να τη φωνάζουν.
1
λίγες ημέρες πριν...
Η μέρα ξημέρωνε ήσυχη με τη Δανάη όμως να ξυπνά ανήσυχη, παρά το έντονο και διαυγές φως το οποίο τρύπωνε τολμηρά στο αθηναϊκό δωμάτιό της, κάπου στην περιοχή Νέα Ζωή Περιστερίου. Η αγωνία των αποτελεσμάτων επισκίαζε την πρωινή ραστώνη. Η Δανάη προσευχήθηκε φευγαλέα μέσα της, να έχει περάσει στην πρώτη της επιλογή. Η παιδική φίλη της, η Μιράντα, της είχε ευχηθεί τηλεφωνικά το προηγούμενο βράδυ, όταν μιλούσαν, για ακόμη μια φορά. Η Μιράντα τα τελευταία χρόνια ζούσε και σπούδαζε στο Ρέθυμνο, συγκεκριμένα στο Τμήμα Μουσικής Τεχνολογίας & Ακουστικής.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το διήγημα κάντε click εδώ
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
