Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




 ....μάλιστα οι γυναίκες αγχώνονται γενικά περισσότερο από τους άνδρες

Η απώλεια του κινητού φέρνει το ίδιο στρες με μια...τρομοκρατική απειλή!!



Λονδίνο

Το κινητό τηλέφωνο έχει γίνει τόσο αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής ενός ανθρώπου, που η απώλειά του προκαλεί σε έναν άνθρωπο το ίδιο σχεδόν στρες με μια τρομοκρατική απειλή. Αυτό προκύπτει από μια νέα βρετανική έρευνα, η οποία ζήτησε από 2.000 άτομα να αξιολογήσουν τα γεγονότα-κλειδιά στη ζωή τους που τους αγχώνουν περισσότερο.

Η μελέτη της Εταιρείας Φυσιολογίας της Βρετανίας δείχνει ότι -σε μία κλίμακα από το μηδέν έως το δέκα- το πιο στρεσογόνο συμβάν είναι ο θάνατος ενός συζύγου/συγγενούς/φίλου (9,43).

Ακολουθούν η φυλάκιση (9,15), μια καταστροφή του σπιτιού από πυρκαγιά ή πλημμύρα (8,89), μια σοβαρή ασθένεια (8,52), η απόλυση (8,47), το διαζύγιο ή ο χωρισμός (8,47), η κλοπή της ταυτότητας (8,16), τα αναπάντεχα οικονομικά προβλήματα (7,39), το ξεκίνημα μιας νέας δουλειάς (6,54), οι ετοιμασίες για το γάμο (6,51), η γέννηση του πρώτου παιδιού (6,06), οι καθυστερήσεις των μέσων μεταφοράς (5,94), οι τρομοκρατικές απειλές (5,84), η απώλεια του κινητού τηλεφώνου (5,79), η μετακόμιση σε μεγαλύτερο σπίτι (5,77), το Brexit (4,23), οι διακοπές (3,99) και η προαγωγή στη δουλειά (3,78).

Για κάθε ένα από τα παραπάνω γεγονότα, το στρες των ανδρών είναι μικρότερο από ό,τι των γυναικών, αλλά δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος κατά πόσο αυτό οφείλεται στο ότι όντως οι γυναίκες νιώθουν περισσότερο στρες ή απλώς το παραδέχονται ανοιχτά πιο πολύ από ό,τι οι άνδρες.

Η μεγαλύτερη «ψαλίδα» ανάμεσα στα δύο φύλα αφορά το στρες για την τρομοκρατία (οι γυναίκες αγχώνονται πολύ περισσότερο από ό,τι οι άνδρες), ενώ η μικρότερη αφορά τη γέννηση του πρώτου παιδιού (όπου το στρες είναι σχεδόν ίδιο).

Επίσης, τα επίπεδα στρες φαίνεται να αυξάνουν με την ηλικία. Οι γηραιότεροι ανησυχούν περισσότερο για πράγματα όπως ασθένειες και η φυλακή, σε σχέση με τους νεότερους. Αλλά οι τελευταίοι (25 έως 34 ετών) στρεσάρονται πιο πολύ από ό,τι οι μεγαλύτεροι για την απώλεια του κινητού τους και -φυσικά- για τη γέννηση του πρώτου παιδιού τους.

Σε μία ανάλογη έρευνα που είχε γίνει πριν από 50 χρόνια στη Βρετανία, πρώτο στον κατάλογο ήταν πάντα το στρες για την απώλεια ενός αγαπημένου (τίποτε δεν αγχώνει όσο ο θάνατος), αλλά στη δεύτερη θέση ήταν το διαζύγιο, το οποίο σήμερα έχει πια υποχωρήσει στην έκτη θέση (με τόσα διαζύγια πλέον...).

Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι το μακρόχρονο στρες μπορεί να επιφέρει διάφορα χρόνια προβλήματα σε έναν άνθρωπο, στο καρδιαγγειακό σύστημά του, στο ανοσοποιητικό, στο πεπτικό, στο νευρικό κ.α. Αν είναι, λοιπόν, να πάθετε έμφραγμα ή έλκος, μην τρελαθείτε που χάσατε το κινητό σας.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία