|
| | | |
Ειναι το πρώτο και αρχισε να λειτουργεί στην Ελβετία
Εργοστάσιο «ρουφά» διοξείδιο τού άνθρακα απευθείας από την ατμόσφαιρα (και το στέλνει σε θερμοκήπια με λαχανικά)
Ζυρίχη.-
Η πρώτη στον κόσμο βιομηχανική ομάδα που απορροφά διοξείδιο του άνθρακα απευθείας από την ατμόσφαιρα, τέθηκε σε λειτουργία στην Ελβετία. Το γεγονός αναμένεται να αναζωπυρώσει το δημόσιο διάλογο -και την επιστημονική διαμάχη- κατά πόσο η συγκεκριμένη τεχνολογία μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στη συγκράτηση της κλιματικής αλλαγής.
Το εργοστάσιο της Climeworks AG κοντά στη Ζυρίχη είναι το πρώτο που αφαιρεί άμεσα το διοξείδιο από τον αέρα και μετά το πουλάει σε ενδιαφερόμενους αγοραστές. Η μονάδα, σύμφωνα με το "Science", μπορεί να αποσπάσει περίπου 900 τόνους διοξειδίου από την ατμόσφαιρα σε ετήσια βάση, ποσότητα που ισοδυναμεί με τις εξατμίσεις 200 αυτοκινήτων. Είναι αξιοσημείωτο ότι το αφαιρούμενο «αέριο του θερμοκηπίου» καταλήγει μέσω υπόγειου αγωγού σε πραγματικά θερμοκήπια της εταιρείας Gebruder Meier Primanatura AG, όπου χρησιμοποιείται για την αναγκαία άνοδο της θερμοκρασίας και την καλλιέργεια λαχανικών όπως ντοματών και αγγουριών.
Αν και η αφαιρούμενη από τον αέρα ποσότητα διοξειδίου δεν είναι μεγάλη, σύμφωνα με την Climeworks αποτελεί ένα πρώτο βήμα για το φιλόδοξο στόχο της να «ρουφήξει» το 1% των παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου μέσω μονάδων τέτοιας τεχνολογίας ανά τον κόσμο. Βέβαια, για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να κατασκευασθούν περίπου 250.000 παρόμοια εργοστάσια, πράγμα όχι εύκολο (ειδικά μετά την απόφαση του Τραμπ για απόσυρση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή...).
Οι οραματιστές ιδρυτές της Climeworks (που δημιουργήθηκε το 2009, όταν ακόμη ήσαν μεταδιδακτορικές ερευνητές) ευελπιστούν ότι το αφαιρούμενο διοξείδιο θα βρει μια πληθώρα χρήσεων πέρα από τα αγροτικά θερμοήπια, όπως στη βιομηχανία ποτών για την παραγωγή αναψυκτικών με ανθρακικό. Η πρώτη μονάδα θα λειτουργήσει πιλοτικά για τρία χρόνια, ώστε να εξαχθούν τα κατάλληλα συμπεράσματα και να γίνουν οι αναγκαίες προσαρμογές, προκειμένου η τεχνολογία να αξιοποιηθεί σε μεγαλύτερα εργοστάσια.
Δεν λείπουν όμως οι -ουκ ολίγοι- επικριτές, που αντιτείνουν ότι αντί να απελευθερώνεται όλο αυτό το διοξείδιο στον αέρα και μετά να «τρέχουμε» να το ξανααπορροφήσουμε, θα ήταν πολύ καλύτερα αν λειτουργούσαμε προληπτικά στην πηγή του προβλήματος, έτσι ώστε εξ αρχής -π.χ. με τις κατάλληλες τεχνολογίες στα εργοστάσια που δουλεύουν με ορυκτά καύσιμα και στις μηχανές των οχημάτων- να μην εκπέμπεται το διοξείδιο στην ατμόσφαιρα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις των επικριτών, η τεχνολογία της εκ των υστέρων αφαίρεσης του διοξειδίου έχει συνολικό κόστος περίπου 1.000 δολαρίων ανά τόνο αερίου, περίπου δεκαπλάσιο σε σχέση με το κόστος των τεχνολογιών πρόληψης της εκπομπής.
Οι υπέρμαχοι της τεχνολογίας αντιτείνουν όμως ότι είναι θέμα χρόνου να πέσει το κόστος της τεχνολογίας απορρόφησης διοξειδίου από τον αέρα. Μέχρι στιγμής η ίδια η Climeworks δεν έχει δώσει αναλυτικά στοιχεία για το κόστος λειτουργίας της, αλλά δήλωσε ότι ενισχύεται χρηματοδοτικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Γραφείο Ενέργειας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|