|
| | | |
...ακόμη κι αν μπει φρένο στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου
Τα φονικά κύματα καύσωνα θα συνεχίσουν να αυξάνονται στη Γη έως το 2100
Πανεπιστήμιο Χαβάης.-
Τα τρία τέταρτα του παγκόσμιου πληθυσμού (74%) θα είναι εκτεθειμένα σε θανατηφόρα κύματα καύσωνα έως το 2100, αν οι εκπομπές του άνθρακα στην ατμόσφαιρα συνεχίσουν να αυξάνουν με τον σημερινό ρυθμό τους.
Την προειδοποίηση απευθύνει μια νέα διεθνής επιστημονική μελέτη, σύμφωνα με την οποία ακόμη κι αν οι εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα και των άλλων «αερίων του θερμοκηπίου» μειωθούν δραστικά, και πάλι σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Γης (το 48%) θα εκτίθεται σε κύματα φονικής ζέστης. Σήμερα το ποσοστό του εκτεθειμένου πληθυσμού σε θανατηφόρους καύσωνες για τουλάχιστον 20 μέρες μέσα στο έτος εκτιμάται σε περίπου 30%.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή γεωγραφίας Καμίλο Μόρα του Πανεπιστημίου της Χαβάης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα κλιματικής αλλαγής "Nature Climate Change", εντόπισαν πάνω από 1.900 τοποθεσίες παγκοσμίως, όπου μετά το 1980 οι υψηλές θερμοκρασίες έχουν σκοτώσει ανθρώπους.
Αναλύοντας τις κλιματικές συνθήκες για τα 783 πιο φονικά κύματα καύσωνα σε 164 πόλεις 36 χωρών, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι υπάρχει ένα παγκόσμιο «κατώφλι» πέρα από το οποίο η μέση ημερήσια θερμοκρασία και υγρασία γίνονται φονικές. Η συνολική έκταση του πλανήτη μας όπου αυτό το κατώφλι έχει ξεπερασθεί για τουλάχιστον 20 μέρες μέσα στο έτος, αυξάνει συνεχώς και αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω, ακόμη κι αν μπει «φρένο» στις εκπομπές των ρύπων του άνθρακα.
«Ξεμένουμε από επιλογές για το μέλλον», προειδοποίησε ο Μόρα. «Οι επιλογές μας, όσον αφορά τους καύσωνες, κυμαίνονται πλέον ανάμεσα στις κακές και στις τρομακτικές. Πολλοί άνθρωποι ανά τον κόσμο ήδη πληρώνουν το τίμημα των καυσώνων. Το ανθρώπινο σώμα μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε ένα στενό εύρος θερμοκρασιών γύρω στους 37 βαθμούς Κελσίου. Οι καύσωνες συνιστούν σημαντικό κίνδυνο για την ανθρώπινη ζωή, επειδή οι καυτές θερμοκρασίες, που επιδεινώνονται από την υψηλή υγρασία, μπορούν να αυξήσουν τη θερμοκρασία του σώματος, οδηγώντας σε απειλητικές για τη ζωή συνθήκες», πρόσθεσε.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα φονικών καυσώνων υπήρξαν το 2003 στην Ευρώπη με περίπου 70.000 νεκρούς, στη Μόσχα το 2010 με 10.000 θύματα και στο Σικάγο το 1995 με 700 θανάτους. Η Νέα Υόρκη, η Ουάσιγκτον, το Λος 'Αντζελες, το Τορόντο, το Λονδίνο, το Πεκίνο, το Τόκιο, το Σίδνεϊ, το Σάο Πάολο κ.α. είναι ανάμεσα στις μεγαλουπόλεις που έχουν βιώσει θανατηφόρα κύματα καύσωνα.
Οι ερευνητές δημιούργησαν μια διαδικτυακή εφαρμογή (στη διεύθυνση:
color="#0000FF" size="3" face="Courier New Greek">https://maps.esri.com/globalriskofdeadlyheat/
size="3" face="Courier New Greek">), η οποία, για οποιοδήποτε μέρος στη Γη, μπορεί να υπολογίσει τον αριθμό των ημερών του έτους που η θερμοκρασία και η υγρασία στο μέλλον εκτιμάται ότι θα ξεπεράσουν το φονικό «κατώφλι».
Για παράδειγμα, έως το 2100 η Νέα Υόρκη αναμένεται να έχει περίπου 50 μέρες το χρόνο με κλιματικές συνθήκες πάνω από το κατώφλι, στο οποίο οι άνθρωποι στο παρελθόν είχαν πεθάνει. Αντίστοιχα, στο τέλος του αιώνα μας οι φονικά καυτές μέρες του έτους πάνω από το όριο θα είναι 20 για το Σίδνεϊ, 30 για το Λος 'Αντζελες, αλλά όλο το καλοκαίρι για το Ορλάντο της Φλόριντα και το Χιούστον του Τέξας.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ανθρώπινη ζωή από τους καύσωνες θα υπάρχει στις τροπικές περιοχές, σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, ενώ στα μεγαλύτερα γεωγραφικά πλάτη ο κίνδυνος θανάτων λόγω της μεγάλης ζέστης θα περιορίζεται στα καλοκαίρια.
Οι ερευνητές δεν παρέλειψαν να επικρίνουν τη στάση της κυβέρνησης Τραμπ στο θέμα της κλιματικής αλλαγής. «Πρωτοβουλίες όπως η απόσυρση από τη συμφωνία του Παρισιού είναι ένα βήμα προς τη λάθος κατεύθυνση, που αναπόφευκτα θα καθυστερήσει τη διόρθωση ενός προβλήματος για το οποίο απλούστατα δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για χάσιμο», δήλωσε ο Μόρα. Όπως είπε, η αυξανόμενη γήρανση του παγκόσμιου πληθυσμού και η εντεινόμενη αστικοποίηση θα καταστήσουν τις πόλεις ακόμη πιο ευάλωτες στο μέλλον.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|