|
| | | |
Κάνει καλό, αλλά μόνο στους πλούσιους και στους μορφωμένους
Ταξικές διαφορές ακόμη και στη...μεσογειακή διατροφή
Ινστιτούτο IRCCS Neuromed/Ιταλία.-
Η μεσογειακή διατροφή ωφελεί την υγεία και ιδίως μειώνει τον καρδιαγγειακό κίνδυνο, αλλά μόνο στους ανθρώπους που ανήκουν στα ανώτερα από άποψη εισοδήματος και μόρφωσης στρώματα. Αυτό είναι το απρόσμενο συμπέρασμα μιας νέας ιταλικής επιστημονικής έρευνας, σύμφωνα με την οποία μόνο οι κοινωνικά προνομιούχοι στην πραγματικότητα «κερδίζουν» από τη μεσογειακή δίαιτα.
Οι ερευνητές του ιταλικού Νευρολογικού Μεσογειακού Ινστιτούτου IRCCS Neuromed (μεταξύ των οποίων ο ελληνικής καταγωγής Γιώργος Πούνης), με επικεφαλής τον επιδημιολόγο Τζιοβάνι ντε Γκαετάνο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο διεθνές περιοδικό επιδημιολογίας "International Journal of Epidemiology", ανέλυσαν στοιχεία για πάνω από 18.000 ανθρώπους άνω των 35 ετών, στο πλαίσιο της μελέτης Moli-sani.
Διαπιστώθηκε ότι όσοι ακολουθούν την μεσογειακή διατροφή, έχουν κατά μέσο όρο 15% μικρότερο κίνδυνο εκδήλωσης καρδιοπάθειας, κάτι που λίγο-πολύ ήταν γνωστό και από προηγούμενες μελέτες. Όμως η νέα έρευνα συμπέρανε για πρώτη φορά ότι τα οφέλη της μεσογειακής διατροφής δεν είναι τα ίδια για όλους τους ανθρώπους, αλλά επηρεάζονται σε σημαντικό βαθμό από την κοινωνικο-οικονομική κατάσταση ενός ανθρώπου.
Τα οφέλη είναι ορατά για όσους έχουν ετήσιο οικογενειακό εισόδημα τουλάχιστον 40.000 ευρώ περίπου. Αλλά για τους ανθρώπους με χαμηλότερο εισόδημα και μικρότερη μόρφωση, τα οφέλη για την καρδιαγγειακή υγεία τους φαίνεται να είναι πολύ μικρότερα ή ανύπαρκτα.
Οι ερευνητές αποδίδουν εν μέρει αυτή τη διαπίστωση στο ότι οι πιο ευκατάσταστοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πιο ποιοτική μεσογειακή διατροφή, τρώγοντας μια μεγαλύτερη ποικιλία φρούτων, λαχανικών, ψαριών, δημητριακών ολικής αλέσεως και άλλων υγιεινών προίόντων, από ό,τι οι φτωχοί. Οι τελευταίοι συχνά αγοράζουν «μεσογειακές» τροφές με μικρότερη θρεπτική αξία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|