Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Σχεδόν 26 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο μέσα στους πόνους, υποφέροντας εξαιτίας της έλλειψης φθηνής μορφίνης



Πηγή The Lancet

Περισσότεροι από 25,5 εκατομμύρια άνθρωποι -σχεδόν οι μισοί θάνατοι στον κόσμο- πεθαίνουν κάθε χρόνο μέσα στους πόνους και στην αγωνία, χωρίς την κατάλληλη φροντίδα για την ανακούφισή τους, εξαιτίας της έλλειψης των αναγκαίων φαρμάκων, όπως η μορφίνη και άλλα οπιοειδή αναλγητικά. Αυτό αποκαλύπτει μια νέα διεθνής επιστημονική έρευνα, η πρώτη του είδους της σε παγκόσμιο επίπεδο, που δημοσιεύθηκε στο ιατρικό περιοδικό "The Lancet".

   Οι βασανισμένοι αυτοί άνθρωποι, μεταξύ των οποίων είναι 2,5 εκατομμύρια παιδιά έως 15 ετών, υποφέρουν σωματικά και ψυχικά στο τέλος της ζωής του, καθώς επέρχεται ο θάνατός τους, λόγω ασθένειας ή τραυματισμού. Ούτε το 1% της παγκόσμιας προσφοράς φθηνής μορφίνης δεν κατευθύνεται στις φτωχές χώρες, που έχουν και την μεγαλύτερη ανάγκη.

   Η μελέτη επισημαίνει ότι άλλοι 35,5 εκατομμύρια άνθρωποι, που δεν βρίσκονται στο τέλος της ζωής τους, αλλά χρειάζονται ανακούφιση, επίσης υποφέρουν από χρόνιους πόνους λόγω έλλειψης μορφίνης. Πάνω από το 80% των περιπτώσεων αυτών βρίσκονται σε χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος.

   Από τους 298,5 τόνους μορφίνης που διατίθενται κάθε χρόνο, μόνο τα 10,8 εκατ. (ποσοστό 3,6%) φθάνουν στις χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος και μόνο 0,1 τόνοι (ποσοστό 0,03%) στις φτωχές χώρες.

   Οι διαφορές μεταξύ των χωρών είναι εντυπωσιακές: ενώ το Μεξικό καταφέρνει να καλύπτει το 36% των ιατρικών αναγκών του σε μορφίνη και η Κίνα το 16%, η Νιγηρία δεν ξεπερνά το 0,2%, ενώ σε μερικές χώρες όπως η Αϊτή και το Αφγανιστάν απλώς δεν υπάρχει διαθέσιμη καθόλου μορφίνη για την ανακούφιση των ασθενών.

   Οι 61 ερευνητές από 25 χώρες, με επικεφαλής την καθηγήτρια Φελίτσια Νολ του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι, δήλωσαν ότι «η ανισότητα στην πρόσβαση σε ουσιώδη ανακούφιση από τους πόνους και στην παρηγορητική φροντίδα αποτελεί μία από τις πιο χτυπητές αδικίες στον κόσμο. Ο κόσμος υποφέρει από μια αξιοθρήνητη κρίση πόνου: ελάχιστη έως καθόλου είναι η πρόσβαση στην μορφίνη για δεκάδες εκατομμύρια ενηλίκους και παιδιά στις φτωχές χώρες, που ζουν και πεθαίνουν με τρομακτικούς πόνους, οι οποίοι θα ήταν δυνατό να αποφευχθούν».

   Οι επιστήμονες τόνισαν ότι «δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στην οπιοφοβία να στερήσει τα φθηνά και απολύτως αναγκαία φάρμακα από τους αγωνιούντες ασθενείς στις φτωχές χώρες, καθώς πολεμούν ασθένειες όπως τον καρκίνο και το AIDS ή πλησιάζει το τέλος της ζωής τους».

         «Η αβυσσαλέα ανισότητα στους έχοντες και μη έχοντες είναι μια ιατρική και ηθική αδικία που μπορεί να αντιμετωπισθεί» υπογράμμισε η Κνολ.

   Οι ερευνητές τόνισαν ότι πρέπει να γίνει ευρέως διαθέσιμη η άμεσης δράσης φθηνή γενόσημη μορφίνη (εκτός φαρμακευτικής πατέντας) τόσο σε ενέσιμη μορφή, όσο και για λήψη από το στόμα. Παράλληλα, επεσήμαναν ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα, ώστε τα οπιοειδή αναλγητικά να χρησιμοποιούνται μόνο για θεραπευτικούς σκοπούς και όχι παρανόμως ως ναρκωτικά.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία